พระธรรมเยเรมีย์กล่าวถึงเยเรมีย์ ผู้เผยพระวจนะในเยรูซาเล็มช่วงทศวรรษสุดท้ายของยูดาห์ เขาถูกเรียกให้เตือนประชากรถึงผลลัพธ์อันน่าสยดสยองจากการละเมิดพันธสัญญาของพระเจ้า สาเหตุหลักคือการ กราบไหว้รูปเคารพ (เปรียบเหมือนการค้าประเวณี) และ ความอยุติธรรม โดยเฉพาะต่อผู้อ่อนแอ ผู้นำต่างทอดทิ้งธรรมบัญญัติ

เยเรมีย์เผยพระวจนะว่าพระเจ้าจะใช้ บาบิโลน เป็นเครื่องมือในการพิพากษา ซึ่งนำไปสู่การ ทำลายกรุงเยรูซาเล็ม พระวิหาร และการ พลัดถิ่น 70 ปี เยเรมีย์ใช้ชีวิตและเป็นพยานต่อเหตุการณ์นี้ ส่วนแรกของหนังสือ (บทที่ 1-24) คือคำเตือนก่อนตกเป็นเชลย ส่วนถัดมาเน้นการพิพากษาอิสราเอลและประชาชาติรอบข้าง แม้บาบิโลนจะเป็นเครื่องมือ แต่ก็ถูกพิพากษาด้วยความหยิ่งผยองของตนเอง

ท่ามกลางคำเตือนและการพิพากษา ยังมีถ้อยคำแห่ง ความหวัง พระเจ้าสัญญาว่าจะทำ พันธสัญญาใหม่ โดยจารึกธรรมบัญญัติไว้บนใจ และสัญญาถึงการกลับสู่แผ่นดินและการมาถึงของ พระเมสสิยาห์ จากเชื้อสายดาวิด ผู้ซึ่งประชาชาติจะยอมรับว่าเป็นพระเจ้าเที่ยงแท้ แม้อิสราเอลจะไม่สัตย์ซื่อ แต่ความสัตย์ซื่อของพระเจ้าจะทำให้พระสัญญาสัมฤทธิ์ผล หนังสือจบลงด้วยแสงแห่งความหวังเล็กๆ ที่เกี่ยวข้องกับกษัตริย์เยโฮยาคิน สรุปคือ พระธรรมเยเรมีย์เต็มไปด้วยคำเตือนและการพิพากษา แต่ลงท้ายด้วยความหวังในอนาคต