Bu bölümde, Özdemir Asaf’ın “Kendi bahçesinde dal olamayan, benim bahçemde ağaçlık taslıyor” sözüyle yola çıkıyor, Dunning-Kruger etkisinin gölgesinde sesin değil derinliğin konuştuğu yerlere uğruyoruz.
Neden bazı insanlar her şeyi biliyormuş gibi konuşur da, gerçekten bilenler sessiz kalır?
Neden bazen bilgimizi küçümseyenlerle çevrili oluruz?
Ve benlik algımız neden kendi değerimizi unutturur?
Cevapları birlikte arayalım.
Belki de bu bölüm, kendi bahçene yeniden bakmak için bir davettir.
