
Semavi kodeksinde incelediğimiz tüm kitaplar, ortak bir paydada insanlık için varolan metaforik tüm anlatıları soyut bileşenlerin geliştirilmesi üzerine kurguluyor. Oysa ki Orta Çağ Hristiyanlığı ve erken dönem Museviliği başta olmak üzere "scholar" sınıfı, yani ruhbanlar, dinleri genelde sacramentlere indirgeyip, mesajın gelişmesinde büyük bir engel gibi davranıyorlar. Bu da beraberinde insanın düşünsel gelişiminin önündeki pranga gibi karşımıza çıkıyor. Sorunsalların aşılması için din adamlarının temel doktrinlerinden önce dinlerin kendisinin öğrenilmesi büyük bir önem arz ediyor.