. دلتنگ . . درِ هر خانه به حسرت باز است . تهِ این کوچه، سلوک مرگ است . شمع‌ها، خاموشند یا مستور، در پستو یا بیرون از منظور وُ بی‌حاصل، می‌سوزند . لامپ‌ها وسوسه‌ی خناس‌ند . وارثان اقتدا ایم، به سکون مقتدا . من و تو، در قفسی زندان‌ایم من و تو، خود، قفس‌ایم، زندانبان . حضرت شمس، فرو افتاده ولی سمساریِ ما، ماه‌به‌ماه، معجزه‌ایی می‌سازد می‌فروشد به هزار ناز و ادا در پوشش، در سایه . صنعت سرگرمی، پُر بازو، پُر نان است . سکه‌ی بندگی، رونق دارد نیست‌طلایی، ولی تابان است وَ چه سخت است از ایشان گفتن وَ چه سخت‌تر، بر ایشان گفتن که پُر از دیوارند! . رند شیراز چه‌خوش‌گفت وُ نوشت سخن پیرِ مغان است که معقول آید پس، خرد می‌باید . گاهی باید گفت: نه! به‌هرآنچه باید وَ به هر نهیِ کریه‌ُالمنظر چهره‌ی راست، همیشه‌زیباست وَ بدانیم، بلند است صدای کذاب حرف‌ او، سلسله‌ی وهمِ خیال‌انگیز است در توفان وسوسه ساخته وُ می‌راند وَ به ما می‌خندد، می‌غُرد، می‌تازد . در کتاب صلح هم، بوی خون می‌آید . از امید می‌گوییم لاجرم می‌دانیم پوشالی، نافرجام، بر باد است . لایه‌ایی از رخوت، روی شوق بنشسته . لایه‌ی رخوت ما، همدم دیرینه‌ی ماست پُربازی‌‌ست این همزاد، در پوستین ناپیداست . جان، به فرسودگی‌ خویش، قناعت کرده تا ابد، نوبر ما تجدید الگوهاست . نردبان هم به تعالی، نگشاید راهی بر فرازش شهوت، شُهره وُ عالم‌تاب وَ درین ویرانی تن ما، شاهد مرگ رویاست . ابرِ تردید، ولی، زده‌باران وُ گلی روئیده وَ تبسم آمد، بر لب خشکیده قصه را می‌بندم به شما می‌نگرم من، به شما! که بدون صحبت، شب ما طولانی‌ست، پابرجاست . بوسه‌آغاز کنیم: خاطرت هست کجاییم؟، چرا آمده‌ایم؟ همه‌، آنسوی حیاط. دورِ حوض کاشی دست در دست بهار، کودکی یادت هست؟ . آیت پختگی‌ِ ما وُ شما، رونق دل بود! نبود؟ . دست می‌باید زد، گه به ترکیب زمان گه به آدابی که در ماست روان به تلقی شک کرد وَ به باور خندید . وَ سَرَک زد باید، گاه به باغ واژه وَ نترسید اگر فهم تناقض دارد ریشه‌ها عریانند ریشه‌ها را بچشیم: ز جنون می‌گویم ز جنایت وَ زِ دیوانگی‌‌ِ پخته سخن می‌گویم . چهره‌ی خویش ندیدیم هنوز آینه، مخدوش است وارثان نوریم ولی از دیدن خود معذوریم . دردمان کهنه‌تر از امروزهاست . از من و تو شاید، نامه‌هایی مانَد نامه از جور زمان وَ ز زخم از مادر عقده‌هایی که چو زنجیر به جان وصله شدند یک‌به‌یک، دیکته وُ مشق شدند ما، به خط خوش‌مان می‌بالیم وَ به این چرخه‌ی موروثی درد رَج‌زنیم رنگ‌به‌رنگ، معنی نو می‌بافیم . به سکوتِ سنگین وَ به این حوصله‌های مرطوب به رفاقت‌سوگند وَ به این پنجره‌‌های پُرنور وَ به آغاز سلام: می‌شود عزم سفر کرد، به روز گر بتابیم، خودِ خورشیدیم روزمان، آبادی‌ست آزادی‌ از بند ناکامی‌ست . شبزده: تن‌مان خوار شده، خار به هم می‌ساییم روزمان، دستِ ردِ ماست به بسط هورمون وَ به آن نشئگی رازآلود بردگی‌ها بس نیست؟ باد فراتر شویم از این مکتوب . سقف‌مان بی‌مرز است بی‌مرزی‌ست انسان را می‌سازد . به شرافت سوگند: روح‌مان، خسته، ولی مزرعه‌ی الهام است! همسفر، یادت هست؟ . ...................................... وحید قاضی‌نور ... Vahid GhaziNour ۹ تیرماه ۱۴۰۱ https://www.instagram.com/p/Cfb2hRAqvbk/?igshid=MDJmNzVkMjY=