" แกร้องไห้ล่าสุดเมื่อไหร่ ? "   น้ำตาไม่ได้ทำให้เธอดูอ่อนแอเลย เเต่มันเป็นเพียงส่วนหนึ่งที่คอยหล่อเลี้ยงจิตใจที่กำลังเติบโตอยู่เงียบๆต่างหาก โตแล้วใครเค้าร้องไห้กัน ? ใช่ครับเเม่เราเคยบอกไว้ เเต่ไม่เเน่ใจว่ามันช่วยทำให้เราเป็นคนที่เข็มเเข็งแบบที่เค้าพูดกันไว้รึเปล่า อาจจะเป็นเพราะภาพจำที่ติดว่าเเต่เด็กๆ โตแล้วอย่าร้องไห้นะ การร้องไห้เลยดูเป็นสิ่งที่คนอ่อนแอทำกัน เราเลยมีหน้ากากอีกอันนึงกันเสมอ พกไปตามทีต่างๆเพื่อให้คนข้างนอกเข้าใจว่าเรายังเป็นคนสดใสร่าเริงตลอดเวลา จนกระทั่งสิ่งที่แบกอยู่มันหนักเกินหัวใจดวงจิ๋วจะแบกไหว ใช่ครับ ผมร้องไห้เหมือนเด็กเลย เเต่มันก็ทำให้ผมไม่ได้รู้อ่อนแอแบบที่ใครบอกไว้ จะร้องไห้บ้างในวันที่มันหนักก็คงจะไม่เป็นไรหรอก ก็คงเหมือนกับ ของเหลวแบบ Non newtonian อ่อนโยนเมื่อรู้สึกอ่อนไหว เข้มแข็งหากต้องรับมือ จริงๆ ชีวิตเราอาจ จะเเค่นีก็นีก็ได้ ไม่มีใครเข้มเเข็งได้ตลอดเวลาหรอก ใช่มั๊ยครับพี่ earth ?

" อย่าลืมเล่าสู่กันฟัง " ฝนที่ตกทางโน้น หนาวถึงคนทางนี้ ยังอยากได้ยินทุกเรื่องราว เธอลำบากอะไรไหม เธอสู้ไหวหรือเปล่า อย่าลืมเล่าสู่กันฟัง นี่ไม่ใช่เเค่ท่อนเพลงสุดฮิตจากพี่ Bird เเต่เป็นกำลังใจจากเพื่อนมนุษย์คนนึง

" ทำไมไมค์มันเปิดเองวะ งง ? "  เพื่อนร่วมงานที่หน้าบูด เจ้านายขี้วีนที่ไม่เคยใช้เหตุผลเลยนอกจากอารมณ์ การต้องเข้าประชุมที่ยาว 3 ชั่วโมง ที่สามารถสรุปได้ด้วย ประโยคเดียวที่ว่า  “ ทำงานอย่างรอบคอบกันเถอะพวกเรา” หัวหน้าที่พร้อมจะกรี๊ดใส่คุณตลอดเวลาที่คุณใส่สูตรคำนวณ excel ผิด ประชุมออนไลน์ที่ต้องพยักหน้าทุกๆ 1 นาทีเพื่อยืนยันว่าคุณยังตั้งใจฟังอยู่จริงๆ เอาจริงมึงเจ้านายเราเเม่งพูดไม่รู้เรื่องเลยว่ะ และแน่นอนครับผมลืมปิดไมค์ใน zoom ฉิบหายละ    ใช่ครับนี่นี่คือปัญหาในที่ทำงาน ถ้าให้เขียนก็คงใช้เวลาทั้งชีวิตคนๆเขียนยังไม่พอ เหมือนกับปัญหาอื่นๆบนโลก มันอาจจะไม่เกิดขึ้นจะจากตัวเรา ซึ่งเป็นข่าวดี เเต่ข่าวร้ายคือเราควบคุมสิ่งเหล่านั้นไม่ได้ซะเลย เเต่ปัญหาบางอย่างก็เคยมีมาแล้วใน อดีต เลยเป็นเหตุผลที่ กระทรวงศึกษายังยัด วิชา ประวัติศาสตร์เข้ามาในชั่วโมงเรียนของเรา เพราะเราจะได้ไม่ทำผิดพลาด ในโลกปรัชญาก็เช่นกัน แและนี่คือ Stoic at work ชีวิตทำงานเฮงซวย เเต่ผ่านได้ด้วย วิถี สโตอิก

" เดี๋ยวแวะปั๊มนิดนะ " เคยรู้สึกหลงทางมั๊ย ถ้าชีวิตเราเหมือนกับการขับรถไปเรื่อยๆ มันคงจะมีช่วงเวลาที่ GPS เราไม่ทำงาน มองไปข้างนอกไม่รู้เราอยู่ที่ไหน อะไรแบบนี้อาจจะทำให้เราสงสัยในทางที่เราเดินครับ เราเลือกเรียนถูกคณะมั๊ยวะ งานนี้มันเหมาะกับเราจริงๆมั๊ย ควรลาพักหรือลาออกดี ในช่วงเวลาที่เราไปยืนอยู่ตรงทางแยกที่สำคัญของชีวิตแบบนี้ครับ การตัดสินครั้งนั้นอาจจะทำให้เรารู้สึกเครียดได้ เพราะไม่รู้เลยว่าทางข้างหน้าจะดีหรือร้าย และโชคร้ายไปกว่านั้น ชีวิตมันไม่เหมือนเครื่องใช้ไฟฟ้า ที่มีข้อมูลการใช้งาน และที่ๆควรไปมาให้ หลายคนอาจจะโชคดี เกิดมาและรู็เลยว่าควรขับรถไปที่ไหน เเต่หลายๆคนไม่ได้โชคดีแบบนั้น เลยทำใครให้ใครหลายคนรู้สึกเครียดเวลาหลงได้ เพราะงั้นอย่าโทษตัวเองเวลารู้สึกหลงทางเลยครับ เพราะเราก็เคยหลงเหมือนกัน   เก่งภาษาอังกฤษแบบไม่หลงทางกับ ELSA Speak ทุกคนสามารถใช้ Link ข้างล่างได้เลยนะค้าบจะได้รับดีล Lifetime พิเศษสุด! 💥 จ่ายครั้งเดียว เรียนได้ตลอดชีวิต พร้อมโค้ดส่วนลดเฉพาะคุณผู้ฟังจาก EP นี้ คุณผู้ฟังใส่โค้ด 'LABYE' ได้เลย https://tinyurl.com/elsa-labye-podcast

" ใครจะสำคัญกว่าตัวเรา "   อย่าให้ใครมาขโมยรอยยิ้มแกไปดิ อย่าให้ใครมาทำลายความสุขของแกไปดิวะ ถ้าเสียไปแล้วอย่าลืมไปเอาคืนมานะ เพราะตัวเราสำคัญที่สุดในชีวิตเราแล้ว

" เดี๋ยวเพลงเปิดใน Spotify นะเเม่"  แปลกดีใช่มั๊ยครับในวันที่ลืมตามาบนโลกนี้ เรามีมือทั้งสองข้างพร้อมที่จะคว้าทุกสิ่งบนโลกมาไว้ในมือ เเต่พอเราต้องจากไปแล้ว ขนาดแหวนวงเดียวยังเอาไปไม่ได้เลย อีกหนึ่งความขี้โกงของโลกใบนี้ก็คือเราไม่สามารถกำหนดได้เลยครับว่าจะเกิดเมื่อไหร่ จะจากโลกนี้ไปเมื่อไหร่ เเต่ขนาดวันเกิดเรายังเลือกเค้ก และของขวัญได้เลย รวมถึงเพื่อนที่จะชวนมางานได้  แล้วทำไมในงานศพเราจะเลือก theme โลง วัด หรือเพลงที่เปิดไม่ได้ล่ะครับ? มาลองคิดเล่นๆกันมั๊ยครับ ว่าถ้าพรุ่งนี้เราจะต้องลาโลกไปแล้ว งานศพในอุดมคติเราอยากให้เป็นแบบไหน ? 

ถ้าวันนึง เงินที่เป็นทั้งพรวิเศษและคำสาปเเช่งกลายเป็นเเค่กระดาษที่ไม่สามารถซื้อสิ่งที่เราเรียกว่าความสุขได้อีกต่อไป เราจะเหลืออะไรบ้างครับ ปฎิเสธไม่ได้เลยครับว่าเงินเป็นเหตุผลให้เราตื่นตั้งเเต่เข็มสั้นของนาฬิกาหยุดที่เลขแปด และ กลับมาที่เตียงหลังอีกครั้งจากที่พระอาทิตย์เลิกงานแล้ว เพราะการมีเงินเยอะๆจะทำให้เราหาความสุขมาครอบครองได้ เราเลยใช้ชีวิตทั้งชีวิตหาสิ่งเหล่านี้มาให้มากขึ้น จะได้มีความสุขมากขึ้น เเต่ถ้ามันไม่มีความหมายอีกแล้ว ชีวิตที่เหลือเราจะใช้มันไปกับอะไรดี หน้าที่ๆมากกว่าการหาเงินในโลกใบนี้ ของเราคืออะไร ถ้าเงินไม่ใช่ความสุขอีกต่อไปแล้ว ความสุขของคุณจะหน้าตาเป็นแบบไหนครับ

เงินอยู่กระดาษ เอ้ย อากาศอยู่ที่คุณจะคว้ามันได้หรือไม่ ! การตัดสินใจว่าจะซื้อหวยหรือไม่ซื้อทำให้เกิดอนาคตได้หลายรูป ซื้อแล้วถูกกับซื้อเเต่ไม่ถูก เเต่ถ้าไม่ซื้อก็ไม่มีโอกาสถูกนั้นเอง  simple เหมือนกับการตัดสินใจทำอะไรหลายๆอย่างในชีวิต จะเรียนต่อดีมั๊ย จะลาป่วยหรือลาออกดี  ตามสถิติแล้วคนพูดว่าอยากลากออกจะอยู่ตลอดไปครับ ส่วนคนไม่พูด ออกเลย  เพราะความกลัวและความลงเลจะห้ามไม่ให้เราทำสิ่งที่ยากเพราะเราปล่อยให้สมองเราคิดนานไป  เเต่ถ้าการทำหรือการตัดสินใจเรื่องยากๆมันทำง่ายขึ้นด้วยการ นับ 5 4 3 2 1 ล่ะครับ 

" ไหนมาจูนคลื่นสิ้ " เ   คยรู้สึกมั๊ยครับ ? ว่าการมีความสุขก็คล้ายๆกับการ จูนเคลื่อนวิทยุ สมัยประถม เพราะไม่ใช่ทุกช่องที่เราจะ enjoy เสมอไป เราเลยใช้เวลาเกือบครึ่งบ่ายไปกับการหมุนหาช่องที่เราฟังแล้วรู้สึกดี หากความสุขคือคลื่นวิทยุ ใจเราก็คงไม่ต่างจากเสาสัญญาณที่คอยรับคลื่นเหล่านั้นมาจริงมั๊ยครับ ความสุขมีอยู่ทั่วไปครับ ว่ากันว่าอยู่ในอากาศเเค่เรามองไม่เห็น เเต่ก็เป็นความจริงที่ว่ามีคลื่นอีกมากมายที่เป็นสัญญาณรบกวนที่เสาสัญญาณอย่างเรารับมาโดยไม่ตั้งใจด้วยเช่นกัน ความคิดลบ อารมณ์โกรธ ความเศร้า มันจะดีกว่ามั๊ยครับถ้าเราสามารถจูนคลื่นให้มันตรงกับความสุขได้

" กระเป๋าเธอใส่อะไรไว้ ?" มีคนเคยบอกคิวไว้ว่า ชีวิตก็คงเหมือนการเดินทางไปที่ๆนึง ไม่รู้ว่าที่ไหน ไม่รู้ไกลมั๊ย เเต่สิ่งทีทุกคนมีเหมือนกันคือ กระเป๋าใบเล็กที่มีของจำนวณหนึ่งใส่เอาไว้รออยู่แล้ว เเต่จำนวณหรือประเภทของก็ถูกกำหนดไว้แล้วตั้งเเต่เราเกิดแล้วเช่นเดียวกัน เงินค่าเดินทาง ชื่อ สัญชาติ และ ผู้ให้กำเนิด นอกจากสิ่งของเหล่านี้แล้ว ระหว่างการเดินทางเราก็จะค่อยๆเก็บเอาสิ่งของที่มีค่าหรือของที่จำเป็นติดตัวมาด้วย เหมือนกับเกม RPG ที่เราคุ้นเคยครับ บางครั้งก็มีบ้างที่เรามักเผลอเก็บของที่หนักและทำร้ายเรามาแบกใส่เป้ใบเล็กไว้ ความภูมิใจ ความคาดหวัง ไม่น่าเชื่อครับว่าเรามีกระเป๋าใบเล็กเเค่นี้เอง เเต่ดันแบกของหนักอึ้งแบบนี้ไว้ด้วย วางลงไว้ก่อนก็ได้นะ เราไม่ต้องเป็นความภูมิใจของใครเลยก็ได้

เป็นเรื่องไม่น่าเชื่อว่าประโยคง่ายๆธรรมดาๆในไฟล์เสียงยาวสามนาที จะสามารถทำให้เรารู้สึกอะไรบางอย่างได้อย่างลึกซึ้งไม่ว่าจะเป็นการเยี่ยวยาจากวันที่โลกใจร้าย หรือ เป็นเหตุผลให้ยิ้มได้ในวันที่มีฝนตกจากตาทั้งสองข้าง ไม่ว่าคุณจะเป็นใครอยู่ที่ไหน คุณจะได้รับการโอบกอดจากปลายปากกาของศิลปินคนโปรดของคุณเสมอ และนี่คือ song for you ท่อนเพลงเยี่ยวยาใจ ในวันที่โลกใจร้าย

รู้มั๊ยครับว่าหากเราเปลี่ยนองศาของเครื่องบิน เพียง 3.5 องศา อาจจะทำให้ ไฟท์บินจาก L.A. ไป New York เปลี่ยนเป็น L.A. ถึง Washington D.C ได้เลย นี่คือพลังของการทำสิ่งเล็กๆในเเต่ละวันครับ เช่นเดียวกับการกระทำเล็กๆน้อยๆของเราในเเต่ละวัน ที่สามารถกำหนดอนาคตได้หลากหลายรูปแบบ เรามักจะเชื่อว่า ความสำเร็จขึ้นอยู่กับการเปลี่ยนแปลงที่ยิ่งใหญ่เท่านั้น เเต่จริงๆแล้ว มันมาอาจจะมาจาก 1% ที่เพิ่มขึ้นเรื่อยๆทุกวันก็ได้นะครับ

ดอกไม้เเต่ละชนิดมีฤดูกาลเบ่งบานของตัวเอง แน่นอนว่านี่เป็น quote ที่ฮิตและฮีลใจมาก ที่ใครหลายๆคนเอาไว้ใช้ให้กำลังใจเวลาที่กำลังท้อหลังพยายามอย่างหนักเพื่อทำให้เป้าหมายหรือบางสิ่งที่ต้องการสำเร็จ เพราะทุกความสำเร็จต้องกาลเวลาบ่มเพาะ  เเต่ก็นานแล้วเนอะ ฤดูร้อนค่อยๆผ่าน  ฤดูฝนกำลังเข้ามา ปุ๋ยที่แห้งก็เริ่มฉ่ำจนกลับมาแห้งอีกรอบ ในขณะที่โลกหมุนรอบตัวเองไปเรื่อยๆ จนปฎิทินปีนี้ไม่เหลือหน้าให้ฉีกแล้ว ดอกไม้ก็ยังไม่โต ซักที ทำได้ก็เเต่กำหมัดแล้วถามท้องฟ้าว่าฤดูกาลที่ว่าเนี่ยมันเมื่อไหร่กันวะ

"ทิ้งดีมั๊ยก้อนหินในมือ ?" คำพูด การกระทำ และความคิดของคนอื่น ล้วนเป็นสิ่งที่มนุษย์ตัวเล็กๆอย่างเราไม่สามารถควบคุมได้ เเต่น่าแปลกที่ไม่ว่าจะผ่านไปกี่ร้อยปี มันก็ยังเป็นสาเหตุที่ทำให้เรานั่งกอดอก เจ็บใจ เศร้าที่ไม่สามารถควบคุมสิ่งเหล่านั้นได้ เเต่นั้นคือประเด็นครับ เราไม่จำเป็นต้องควบคุมมันซะหน่อย ลองปล่อยมันดูมั๊ยครับ ก้อนหินที่คุณกำลังกำอยู่

" แกไม่มั่นใจในตัวเองมั๊ย ? เราก็เป็นนะ "   พูดหน้าชั้นเรียน present ต่อหน้าคนเยอะๆ นี่เป็นความกลัววัยเด็กของผมและใครหลายๆคน มองเฉยๆดูไม่ใช่ปัญหาใหญ่โตอะไร เเต่สิ่งที่เกิดหลังจากนั้นน่ากลัวครับ ความไม่มั่นใจและความไม่เคารพในตัวเองจนไม่กล้าพูดหรือทำในสิ่งที่คิดนั้นเอง กลายเป็นเราต้องทำตามสิ่งที่เราคิดว่าคนอื่นจะพอใจตลอด จนค่อยๆลืมความเป็นตัวเองไปในที่สุด เพราะกลัวการโดนตัดสินจากคนอื่น เหมือนตอนพูดหน้าชั้นเรียน หากความคิดที่ว่ามานี้ฝังลึกและโตไปตามอายุของเราด้วย มันอาจจะทำให้เรากลายเป็นคนที่ไม่มีความสุขเลยก็ได้นะ

" เลิกเป็นเครื่องกรองอากาศกัน " คำบ่นสุดน่าเบื่อจากเจ้านาย เพื่อนที่ชอบกดเราให้ต่ำ ป้าข้างบ้านก็ทำอะไรอย่างอื่นไม่ได้นอกจอกอวดลูกตัวเอง ทุกอย่างที่พูดมาล้วนเป็นเรื่องที่ไม่จำที่เราเผลอหยิบติดกลับมานอนกอดที่บ้านทั้งนั้น เเต่คำถามคือหากมันเป็นอะไรที่เเย่ทำไมเราต้องเก็บมันมาด้วย เรื่องของเรื่องคือเรามักใช้ชีวิตโดนอยากให้คนรอบตัวรู้สึกดีกับเราทั้งนั้น ไม่มีใครอยากถูกเกลียดหรอกจริงมั๊ย เราเลยหยิบเรื่องนั้นมาโบยตีแล้วก็โทษตัวเองว่าเป็นความผิดเราบ่อยๆ เเต่จริงๆแล้วมันอาจจะไม่ใช่แบบนั้นก็ได้นะ

" ต่าดาด้างงง ขนมปังงงงงงงช่วยจำ " จะดีกว่ามั๊ยถ้าเราสามารถจำสิ่งต่างๆได้ง่ายเหมือนสมัยเด็กๆ เราอาจจะคิดว่ายิ่งอายุเยอะ สมองเรายิ่ง error เเต่จริงๆแล้ว สมองเราพัฒนาได้ดีที่สุดที่วัย 30-40 เลยนะ !!!

คำพูด และอาวุธ สิ่งที่ของสองชิ้นนี้มีเหมือนกัน คืออะไรครับ ใช่ครับ มันเอาไว้ทำร้ายคนอื่นได้ เเต่สิ่งที่ต่างไปของคำพูดคือ คนเราสามารถเอามาทำร้ายกันได้โดยที่ไม่ต้องมานั่งรับผิดชอบว่า คนที่รับมันไปจะต้องเจ็บหรือรู้สึกเเย่เเค่ไหน โชคร้ายนิดนึงครับที่โลกนี้ไม่ได้เข้าข้างผู้ถูกกระทำเสมอไป เราเลยต้องรับบทผู้กระทำบ้างในบางครั้งนั้นเอง

อีก 30 วินาที ข้างหน้าผมกำลังจะตายครับ ผมนอนแบบนี้มาสักพักบนเตียงที่ว่างเปล่าในห้องที่มืดสนิท ความคิดที่ลั่นดังกว่าครั้งไหนๆเเล่นเข้ามาในหัว เราพอใจกับชีวิตที่ผ่านมาแล้วรึยัง ได้หัวเราะอย่างจริงใจไปแล้วกี่ครั้ง ได้กินเค้กที่เล็งไว้ตามรีวิวมั๊ย รู้สึกเสียดายช่วงเวลาที่ผ่านมาบ้างมั๊ย มีอะไรที่ไม่ได้ทำอีกรึเปล่า เหมือนกับหลายๆคนครับ ผมคิดมาเสมอว่า ความตายเป็นเรื่องไกลตัวมากๆ ไม่เกิดขึ้นเร็วๆนี้หรอก จนกระทั่งมันเข้ามาสะกิดเราเบาๆข้างหลังในบ่ายวันนึง ทำให้ได้คิดได้มากขึ้นว่า ความตายเป็นสิ่งที่หลีกเลี่ยงไม่ได้ เกิดได้ทุกวินาที แล้วเป็น ความจริงที่เราทุกคนเกิดมาแล้วต้องหายไปในสักวันนึง เพราะไม่รู้ว่าวันไหนเลยน่ากลัว หลายคนจากไปพร้อมกับความรู้สึกเจ็บใจที่ไม่ได้ทำสิ่งต่างๆในชีวิต ข่าวดีก็คือมันเป็นแค่ความคิดที่เกิดขึ้น ณ ตอนนี้ครับ ผมและคุณยังเปลี่ยนมันได้เสมอ และนี่คือ 27 คำถามที่ช่วยให้เราฉุกคิดและใช้ชีวิตแบบไม่เสียดายในวันหลัง

มีคนเคยบอกผมว่า ความสุขก็เหมือนกับอากาศนั้นแหละ มันอยู่รอบๆตัวเรา อยู่บนเสื้อผ้าที่ใส่ ในผ้านวมที่ห้ม หรือ เเม้กระทั่งข้าวที่กิน เเต่เราดันมองไม่เห็นเอง อาจจะเป็นเพราะคนรอบข้างคอยบอกเราเสมอว่า ให้เป็นคนที่ยิ่งใหญ่นะ เป็นคนที่สุดยอดเท่านั้น ถึงจะมีสิทธิมีความสุข นิยามเลยเปลี่ยนไป จากที่เคยมีความสุข เราเลยไม่มีมัน เเต่จริงหรอครับ ไม่ใช่ว่าเราเเค่เสียความสามารถในการมองเห็นสิ่งที่มีอยู่แล้วไปเฉยๆหรอ