ببین چه اسباب‌سازی می‌کنند حاکمان ظلم بر مردمان مظلوم اسیرِ سرزمینشان که اگر نباشد یوغِ بندگی بر گُرده‌‌شان و یا نباشند در حبس قفس و یا اسیر سیاهی سیاهچاله‌هایشان و یا زیر زنجیر زندان‌هایشان، سهم نَفَسَهایشان در کوچه‌های به اصطلاحِ آزادی‌شان بویِ خون و خونابه‌ای می‌دهد که از جانِ برادرشان بر جوی جاریست و سنگینِ جنازه جسمش هر روز بر دوش‌هایشان همان یوغِ بردگی ست.