ငါတို့ကျောင်းတော်ကြီးရဲ့ မော်ကွန်းထိန်းသိမ်းရေး အခန်းမှာ ဟစ်တလာရုပ်ထုကို သူတို့ ထုဆစ်နေကြတယ်။ သူတို့ဟာ.... ရုပ်ထုရဲ့ ရှေ့မှာ ကျိန်စာတွေ ရွတ်ဖတ် ပျားရည်စက်တွေကို မီးရှို့ပူဇော် ဆိုရာနိုက်ဖြူလျော်လျော်တွေ သွန်းကြဲပက်ချ ဟစ်တလာပါးစပ်ထဲက ကျည်တစ်တောင့် ထွက်ကျလာတယ်။ သူတို့ဟာ... ကျောက်သင်ပုန်းပေါ်မှာ အဲဒီကျည်ဆန်နဲ့ `ကျောင်းဖွင့်ပြီ´ ဆိုတဲ့ စာကိုရေး သွေးစွန်းလက်တွေနဲ့ ပျူငှါစွာ ဖိတ်ခေါ်ကြပါပြီ။

အမှတ်တရအနေနဲ့ ရွှက်ဖြစ်တယ်။

တာရာမင်းဝေ ရဲ့ စာအုပ်ထဲက သူလက်ခံထားတဲ့ အနုပညာအပေါ် ပြောဆိုချက်ပါ။ အရမ်းသဘောကျမိတာက ရသ အနုပညာက ဘယ်လို အနုပညာမြောက်အောင် ဆောင်ရွက်မလဲ (How) ကို စဉ်းစားပါတယ်။ အသုံးချအနုပညာကတော့ အနုပညာမြောက်ဆောင်ရွှက်မလဲ (What) ကို စဉ်းစားပါတယ်။

ပါလီမန်ခေတ်ကာလ ထင်ပေါ်ကျော်ကြားသည့် မြန်မာ့အမျိုးသမီးများ စာအုပ်ပါ အမျိုးသမီးများအကြောင်းကို ဖော်ပြခြင်း ဖြစ်သည်။

အမှတ်တရ ရွှက်ဖြစ်ခဲ့တဲ့ ဆရာ တာရာမင်းဝေရဲ့ ကဗျာလေးပါ။