Η διακεκριμένη ιστορικός Mary Beard στο βιβλίο της «Οι Ρωμαίοι Αυτοκράτορες. Οι ηγεμόνες του αρχαίου ρωμαϊκού κόσμου», παρουσιάζει τη ζωή και το έργο των αυτοκρατόρων μέσα από ανεκδοτολογικές αφηγήσεις και συναρπαστικές λεπτομέρειες, που θυμίζουν απολαυστικό μυθιστόρημα. Ένα από τα πιο ενδιαφέροντα κεφάλαια εστιάζει στον ρόλο των δούλων, τόσο στην καθημερινή ζωή όσο και στη σεξουαλική ζωή των Ρωμαίων αυτοκρατόρων.

Ο Τζoν Άλεκ Μπέικερ αφιέρωσε δέκα χρόνια από τη ζωή του στην παρατήρηση ενός πετρίτη και έγραψε ένα από τα πιο ιδιαίτερα βιβλία της αγγλικής λογοτεχνίας – μια από τις σημαντικότερες καταγραφές της άγριας ζωής που κινδυνεύει να χαθεί για πάντα. Κυκλοφόρησε το 1967 αλλά μόλις τα τελευταία δεκαπέντε χρόνια οι κριτικοί και το κοινό το ανακάλυψαν ξανά.

Το όνομά της έχει συνδεθεί με την εικόνα μιας αδίστακτης, σεξουαλικά ακόρεστης και επικίνδυνης γυναίκας. Ένα νέο βιβλίο, όμως, έρχεται να αμφισβητήσει αυτή τη στερεοτυπική αφήγηση και να φωτίσει μια διαφορετική εκδοχή της ιστορίας της.

Το άγαλμα, λίγο μεγαλύτερο του φυσικού μεγέθους, έχει ύψος 1,95 μ., είναι σμιλεμένο σε παριανό μάρμαρο, χρονολογείται από τους μελετητές γύρω στα 510-500 π.Χ., αποτελεί το τελευταίο δείγμα της μεγάλης σειράς των αττικών κούρων και αποκαλύπτει ποιες ήταν οι ταφικές συνήθειες στην Αθήνα εκείνης της εποχής.

Η ζωή σε μια μεγαλούπολη του Μεσαίωνα δεν είχε καμία σχέση με τη ρομαντική εικόνα που συχνά παρουσιάζουν οι ταινίες εποχής. Στους στενούς δρόμους της, μέσα στη ζέστη, οι άνθρωποι ζούσαν κυριολεκτικά μέσα στη βρομιά –χωρίς αποχέτευση, χωρίς βασικές συνθήκες υγιεινής, και σχεδόν χωρίς μπάνιο.

Ιστορίες απ' το κλασικό βιβλίο της Vertamae Smart-Grosvenor που άλλαξε την αντίληψη των Αμερικανών για το αφροαμερικάνικο φαγητό.

Στα εκπληκτικά «Μαθήματα Ζωγραφικής» του Γιάννη Τσαρούχη αποκαλύπτεται όλος ο ελληνικός κόσμος, από τις μινωικές τοιχογραφίες έως τα λαϊκά δημιουργήματα του Θεόφιλου.

Μία ακόμα παραβολή για το αποτύπωμα του Χόλιγουντ – πιο προσωπική και ονειρική από εκείνη του Mulholland Drive –, το γλυκόπικρο κλείσιμο ενός καλλιτέχνη που κατάφερε να δημιουργήσει τα πάντα μόνος του.

Η τοιχογραφία με τους επτά σοφούς στη Μονή Φιλανθρωπηνών, στο νησάκι των Ιωαννίνων, είναι μια μοναδική στη βυζαντινή τέχνη παράσταση.

Το Μιλάνο μπορεί να έχει μια απωθητική μουσολινική αισθητική στα κτίρια και τον χειρότερο κόσμο που μπορείς να συναντήσεις σε κέντρο πόλης, αλλά δεν είναι ούτε άσχημο, ούτε αδιάφορο.

Για εκατοντάδες χιλιάδες χρόνια η τσίκνα είναι μια μυρωδιά ακατανίκητη, στην οποία οφείλεται -εν μέρει- το ξεκίνημα του ανθρώπινου πολιτισμού.

Ένας εντελώς μοναδικός προμότερ της τζαζ στη χώρα μας είχε δημιουργήσει ένα μυθικό στέκι που διατηρούσε από το '74 ως το '83 κάτω από την Ακρόπολη.

Το τραγούδησε το 1975 ο Χρήστος Λεττονός και ακούστηκε στο θεατρικό του Δημήτρη Κολλάτου «Ένας Έλληνας Σήμερα».

Το όσπριο που οι Νοτιοαμερικανοί κάνουν vegan σεβίτσε και έθρεψε γενιές Ελλήνων έχει βγει πια από τη διατροφή μας. Οι πεδιάδες της Ισλανδίας γίνονται ένα απέραντο μοβ από αυτό, είναι η μόνη χώρα που το έχει σε αφθονία και δεν το τρώει.

Το θρυλικό «Paul’s Boutique» δεν είναι μόνο ένα από τα πιο σημαντικά ραπ άλμπουμ που έχουν γίνει ποτέ αλλά και, με κάποιον τρόπο, σημείο αναφοράς για τους πρώιμους foodies.

«Για κάποιο παραστράτημα, για μια συκοφαντία» παραλίγο να τρωθεί ανεπανόρθωτα η πορεία του μεγάλου λαϊκού τραγουδιστή

To χρώμα που λάτρεψαν οι μεγάλοι ζωγράφοι: Από το λάπις λάζουλι μέχρι το κυανό της Πρωσίας.

Mε αφορμή το βιβλίο του ΜacFarlane «Υπογαία» μια κατάδυση σε ένα από τα πιο γοητευτικά θέματα της urban μυθολογίας, την αχανή απαγορευμένη πόλη που διακλαδώνεται κάτω από το Παρίσι

Φτιαγμένο με τα πιο απλά υλικά, αλεύρι, νερό και λάδι, συνδέθηκε μαζί με τη μπομπότα, με τη Κατοχή. Ο M. Hulot γράφει για τις αναμνήσεις που του φέρνει στο μυαλό αυτό το πολύ απλό «φαγητό των γιαγιάδων».

Πως το ψωμί, ακόμα και μπαγιάτικο, έθρεψε γενιές και λαούς σε όλο τον κόσμο.