Μια από τις μεγαλύτερες προσωπικότητες του χώρου, ρηξικέλευθη σκηνοθέτις και ακάματη ηθοποιός, εργασιομανής και ανικανοποίητη, η Ρούλα Πατεράκη έχει βάλει ανεξίτηλη τη σφραγίδα της στις τελευταίες δεκαετίες του ελληνικού θεάτρου. «Το θέατρο, το σπουδαίο θέατρο, το θεωρώ πολεμική Τέχνη. Αυτό με απασχολεί και με γοητεύει. Είναι μια Τέχνη στρατιωτική. Έχει μεγάλο κίνδυνο αυτή η Τέχνη -αν είναι πραγματικά Τέχνη. Κινδύνους ζωής, όχι αστεία. Όπως πας στον πόλεμο. Όταν αυτό δεν εκπληρώνεται ακριβώς, είναι μια δουλειά. Καμιά δουλειά δεν μπορώ να υποτιμήσω -τους υπαλλήλους δεν τους υποτιμώ, αλλά δεν θα ήθελα πάντα να είμαι υπάλληλος. Και πολλές φορές είμαι υπάλληλος!», εκμυστηρεύεται η Ρούλα Πατεράκη στο podcast «Πληγωμένη Άνοιξη» με τον Γιώργο Βουδικλάρη. Θυμόμαστε το ξεκίνημά της, που μετά από τόσες φορές που το έχει αφηγηθεί το βλέπει σαν μυθοπλασία, τις δυσκολίες της πορείας της σε ένα χώρο εξαιρετικά ανδροκρατούμενο, τις επιτυχίες και τις απογοητεύσεις της, την μακρά της εμπειρία ως δασκάλα υποκριτικής. Απολαμβάνουμε τη βαθιά κριτική και προσωπική της ματιά πάνω στο πολύπαθο ελληνικό θέατρο.