Χειμαρρώδης ο Δάσκαλος Βασίλης Παπαβασιλείου, ήταν αδύνατον να εξαντλήσει όσα έχει να πει μέσα στα χρονικά όρια ενός μόνο podcast. Αφηγούμενος την εμπειρία του προ εικοσαετίας, αλλά και παλαιότερα, σε σχέση με τη διαπλοκή ελληνικού κράτους και καλλιτεχνικής εκπαίδευσης, κάνει φανερό πώς φτάσαμε στο σημερινό αδιέξοδο. Παρόλα αυτά, δεν μετανιώνει:  «Έχω λερώσει τα χέρια μου αναμειγνυόμενος με το δημόσιο κακό κατ’ επανάληψιν. Δεν μετανιώνω. Έχω γίνει πια κουραστικός να το επαναλαμβάνω». Ο Βασίλης Παπαβασιλείου μάς αποκαλύπτεται στο podcast «Πληγωμένη Άνοιξη» με τον Γιώργο Βουδικλάρη. «Η εμπειρία μας για τη δημιουργία Ακαδημίας Τεχνών οδήγησε στην κατάρτιση ενός σχεδίου νόμου, το οποίο υποτίθεται πως θα έπαιρνε τον δρόμο για τη Βουλή. Αντί γι' αυτό, μας κάλεσαν στο υπουργείο για να μας πουν ότι δεν μπορεί το υπουργείο Πολιτισμού να εποπτεύει τριτοβάθμια, ανώτατα ιδρύματα- και το σχέδιό μας προέβλεπε πενταετή φοίτηση. […] Δηλαδή η δουλειά μας πάει στα μπάζα! Ρωτάω λοιπόν τους νομικούς συμβούλους του τότε υπουργού Βουλγαράκη: Όταν μας αναθέτατε αυτό το έργο πριν από δυόμιση χρόνια, αυτό δεν ίσχυε; Το ξέρατε! Εν πάση περιπτώσει έχω να σας κάνω μία πρόταση –την οποία θα επαναλάμβανα και σήμερα: Συγχώνευση των δύο υπουργείων, Παιδείας και Πολιτισμού! Γίνεται μία παύση μεγάλη και λέει ο νομικός σύμβουλος: Μα αυτό είναι πολιτικό θέμα! Και του απαντώ: Μα πολιτικά μιλάω κι εγώ, κύριε!» μας εμπιστεύεται  ο Βασίλης Παπαβασιλείου.   Πόσα να προλάβουμε να πούμε σε έναν καφέ με τον Δάσκαλο; Κι όμως χώρεσαν πολλά: η πορεία του στην υποκριτική, τα δικά του έργα, ο Στρέλερ,  ο Φελίνι, ο Μπρεχτ… Ακόμα και τα σχέδιά του για το μέλλον. Ακούστε το δεύτερο μέρος της συζήτησης…