Πιστεύει βαθιά στο θέατρο ως τελετουργία. Είναι αναγνωρισμένος ως ένας από τους κορυφαίους ηθοποιούς της γενιάς του. Ως σκηνοθέτης, αναζητά πάντα την αλήθεια μέσα από τον δύσκολο δρόμο, αφήνοντας ανεξίτηλες εντυπώσεις στους θεατές του. «Ο Κουν ήταν από τους ανθρώπους που είχε καταφέρει να διατηρεί την παιδικότητά του εν θερμώ. Δηλαδή ζούσε την αιωνιότητα –γιατί η παιδικότητα είναι η αιωνιότητα. Είναι οι τρεις χρόνοι -παρελθόν, παρόν, μέλλον- σε έναν: παρόν. Δεν υπάρχει τίποτε άλλο. Έτσι γίνεται το θαύμα. Ήταν ένα παιδί. Στην κοινωνία μας όταν θέλουμε να θίξουμε κάποιον, λέμε "έλα μωρέ, παιδί είναι!". Το παιδί είναι το θαύμα. Δεν είχε καμία σύμβαση. Λειτουργούσε με το ένστικτο. Με το "εδώ και τώρα" της πρόβας. Άνοιγε τον ηθοποιό σε πελάγη με φουρτούνες και τον έριχνε να κολυμπήσει», θυμάται ο Περικλής Μουστάκης στο podcast «Πληγωμένη Άνοιξη»  με τον Γιώργο Βουδικλάρη. Αναπολούμε την οικογένεια και τους δασκάλους του, το Θέατρο Τέχνης στη χρυσή του περίοδο, τη συνάντησή του με τον μεγάλο Φόλκερ Σπένγκλερ. Εξετάζουμε την Άσκηση ως έννοια, αλλά και ως όνομα της θεατρικής του ομάδας. Μας εκμυστηρεύεται τους ρόλους που σκοπεύει οπωσδήποτε να ερμηνεύσει στο μέλλον.