Ένας συνθέτης με πολλά πρόσωπα: από κοντσέρτα για πιάνο σε μουσικές για το θέατρο και το σινεμά, από επιβλητικά μιούζικαλ σε τραγούδια για τηλεοπτικές εκπομπές, από τα ηλεκτρονικά «Τοπία» που τον έκαναν γνωστό σε λαϊκότροπα τραγούδια με τον Μητροπάνο. Ο Δημήτρης Παπαδημητρίου μάς αποκαλύπτεται στο podcast «Πληγωμένη Άνοιξη» με τον Γιώργο Βουδικλάρη.   «Η φυγή μας από την Αίγυπτο, σε διαφορετική ηλικία για τον καθένα στην οικογένειά μας, δημιούργησε διαφορετικού τύπου τραύματα. Εγώ ήμουν επτά. Η ζωή μου στην Αίγυπτο ήταν ο Παράδεισος: μια αυλή παραμυθένια, ένα σπίτι, μια οικογένεια, ένα σχολείο παραμυθένιο.  Και ξαφνικά έσκασε μια βόμβα. […] Ήρθαμε με 126 δολάρια, τα οποία τα φάγαμε στο καράβι- ήμασταν και πολλοί. Για μας η Ελλάδα ήταν μια εικόνα από τα κλασικά εικονογραφημένα. Ήρθαμε εδώ και κάτσαμε σε ένα φτωχικό τραπέζι, με τα αδέλφια μας τους Eλλαδίτες. Μοιραστήκαμε τη φτώχεια. Νιώθω μεγάλη ευγνωμοσύνη για αυτό, άνοιξε μια αγκαλιά και μας πήρε», μας εμπιστεύεται  ο Δημήτρης Παπαδημητρίου.   Προερχόμενος από τη μεγάλη επιτυχία του «Μόμπι Ντικ», αλλά και την πρώτη δημόσια εκτέλεση του Κοντσέρτου του για πιάνο στο Μέγαρο, ο Δημήτρης Παπαδημητρίου μιλά με τόλμη και ειλικρίνεια για τη θεώρησή του για τη μουσική και τη θέση του μέσα σε αυτή. «Τα λαϊκά τραγούδια με τα έντεχνα, για μένα είναι ένας κόσμος κι όχι δύο. Μου αρέσει η λέξη έντεχνο, αλλά θα την ετεροπροσδιορίσω με το αντίθετό της: το αντίθετο του εντέχνου δεν είναι το λαϊκό, είναι το αγοραίο. Με αυτή την έννοια, τον δέχομαι τον όρο. Προσπαθώ να μην είμαι αγοραίος. Υπάρχουν λαϊκά τραγούδια τα οποία είναι εξαιρετικά έντεχνα, και έντεχνα τραγούδια τα οποία είναι εξαιρετικά αγοραία».