อันว่าความรู้และศิลปะนั้นไม่ว่าจะเป็นแบบไหน หากมีความเชี่ยวชาญชำนาญเป็นเลิศจนเป็นที่ยอมรับของคนทั่วไปแล้ว ย่อมจะนำประโยชน์มาให้ทั้งสิ้น ยิ่งเป็นชนิดที่คนอื่นไม่มีและทำไม่ได้ด้วยแล้วยิ่งจะมีค่าและมีผลตอบแทนมากมายมหาศาล ท่านจึงว่า อันวิชาความรู้นั้นควรศึกษาทุกอย่างไป แต่ไม่ควรใช้ทุกอย่างที่ศึกษา หรือฝึกฝนมา ควรเลือกใช้เฉพาะที่ตัวเองถนัดที่สุด ต้องมีสักวันหนึ่งจะได้ใช้วิชาเหล่านั้น

ความรู้และศิลปะทำให้คนจน คนพิการ และคนที่ด้อยกว่าคนอื่นในเรื่องต่างๆกลายเป็นคนเด่นคนดัง ได้รับยกย่องชมเชย และตั้งเนื้อตั้งตัว อยู่ในสังคมได้อย่างสง่า มี

ศักดิ์ศรีและเป็นสุขได้อย่างสมบูรณ์ ความรู้และศิลปะเป็นมงคลชีวิต เป็นเหตุผลักดันให้เจริญก้าวหน้าได้ทุกเมื่อ คนมีความรู้และศิลปะเท่านั้นจึงจะสามารถอยู่ในโลกใบนี้ได้อย่างไม่ลำบากยากเข็ญ หากไม่มีหรือมีไม่มากแล้ว ย่อมหาไม่พอกินไม่พอใช้ต้องทำงานหนัก และต้องเหน็ดเหนื่อยตลอดชีวิตแน่นอน

คนเราจึงต้องศึกษาหาความรู้และศิลปะไว้ประดับตัวและเป็นเครื่องมือหากินกันไม่อย่างนั้นจะลำบากไปตลอดชาติ.

จากหนังสือ กิร ดังได้สดับมา โดย พระธรรมกิตติวงศ์ (ทองดี สุรเตโช ป.ธ.๙) ; ผู้อ่าน AmJaree