คำส่อเสียดหรือคำพูดยุยงให้คนแตกแยกกันเป็นมหันตภัยร้ายสำหรับคนที่อยู่ด้วยกันหากไม่ระวังหรือรู้เท่าไม่ทันก็จะแตกกันไปโดยไม่ทราบสาเหตุที่แท้จริง เพราะผู้พูดส่อเสียดจะมีวิธีการพูดที่แยบยล มีน้ำหนักน่าเชื่อ มองเห็นเป็นเรื่องจริงได้ง่าย ใครหูเบา ใครใจอ่อน ใครเชื่อคนง่าย ก็มักจะตกเป็นเหยื่อของคนส่อเสียดโดยไม่รู้ตัว อันคนส่อเสียดนั้นมีมาก เพราะเขาต้องการผลประโยชน์ส่วนตัวบ้าง เพราะเห็นว่าสนุกดีที่เห็นคนเต้นแร้งเต้นกาโกรธกันทะเลาะกันบ้าง

สามีภรรยาที่ต้องทะเลาะกันไม่เลิก หวาดระแวงกันตลอด หรือต้องแยกทางกัน เพื่อนฝูงที่แตกคอกันเชื่อมกันไม่ติด ผู้ใหญ่ที่ต่างมองหน้ากันไม่สนิท ส่วนหนึ่งก็มาจาก

สาเหตุคือคำส่อเสียดของพวกบางช่างยุเช่นนี้เอง 

วีธีป้องกันก็คือเมื่อมีใครมาพูดถึงคนที่สนิทชิดชอบหรือรักใคร่กันอยู่กับตนในทางที่เสียหายให้ฟัง พึงชั่งใจ ฟังหูไว้หู อย่าให้น้ำหนักในทางเชื่อทันทีก่อน ค่อยตรวจ

ตราสอบหาความจริงภายหลังได้ หรือไม่อย่างนั้นก็ให้ผ่านหูซ้ายทะลุหูขวาไปเลย อย่าให้คาหูคาใจอยู่แม้แต่น้อยนิด นั่นแหละป้องกันได้ดีที่สุด.

จากหนังสือ กิร ดังได้สดับมา โดย พระธรรมกิตติวงศ์ (ทองดี สุรเตโช ป.ธ.๙) ; ผู้อ่าน AmJaree