ปกติคนเราย่อมได้ฟังคำพูดที่ดีๆ ที่เป็นคำสอน คำเตือนสติ หรือคำที่เป็นหลักปฏิบัติตัวง่ายๆจากผู้ใหญ่เช่นพ่อแม่หรือครูอาจารย์มาด้วยกันทุกคน แต่มักจะไม่ใส่ใจจดจำไม่ให้ความสำคัญ ส่วนคำด่า คำหยาบคาย หรือคำที่เพ้อเจ้อไม่มีประโยชน์กลับจดจำนำไปพูดกัน โดยเห็นว่าโก้เก๋ทันสมัย ในชีวิตจึงไม่มีแก่นสารอะไรสำหรับยึดเป็นแนวปฏิบัติอารมณ์ก็อ่อนไหว เต้นไปตามกระแส เป็นคนหูเบา เชื่อคนง่าย เมื่อได้รับความสูญเสียหรือความผิดหวังเข้าก็ร่ำไห้เสียใจ ตีโพยตีพาย ประชดตัวเอง หรือไม่ก็เก็บตัวหลบหนีสังคมไปเลย เป็นการทรมานตัวเองโดยแท้ คำเตือนคำสอนของผู้ใหญ่นั้นมีค่ายิ่งกว่าเพชรเม็ดงามหลายเท่า เพราะใช้ไม่มีวันหมด ไม่มีวันเสื่อมราคา ใครจะมาขโมยไปก็ไม่ได้ สามารถประดับตัวประดับใจได้ทุกโอกาสและทุกสถานที่ใครได้ไว้ก็งดงามและสุขกายสบายใจไปตลอด และคนที่มีผู้คอยเตือนคอยสอนนั้นถือว่าเป็นคนมีโชคที่สุดแล้ว เมื่อไม่รับโชคไว้กับตัวก็ต้องอับโชคตลอดไปโดยไม่มีใครช่วยได้นอกจากช่วยตัวเอง ซึ่งต้องเหนื่อยและหนักแน่นอน.

จากหนังสือ กิร ดังได้สดับมา โดย พระธรรมกิตติวงศ์ (ทองดี สุรเตโช ป.ธ.๙) ; ผู้อ่าน AmJaree