به ملازمان سلطان که رساند این دعا را _ که به شکر پادشاهی ز نظر مران گدا را //ز رقیب دیوسیرت به خدای خود پناهم _ مگر آن شهاب ثاقب مددی دهد خدا را //مژه سیاهت ار کرد به خون ما اشارت _ ز فریب او بیندیش و غلط مکن نگارا// دل عالمی بسوزی چو عذار برفروزی _ تو از این چه سود داری که نمی‌کنی مدارا // همه شب در این امیدم که نسیم صبحگاهی_ به پیام آشنایان بنوازد آشنا را// چه قیامت است جانا که به عاشقان نمودی _ دل و جان فدای رویت بنما عذار ما را //به خدا که جرعه‌ای ده تو به حافظ سحرخیز _که دعای صبحگاهی اثری کند شما را