مطربِ عشق عجب ساز و نوایی دارد / نقشِ هر نغمه که زد راه به جایی دارد // عالَم از نالهٔ عُشّاق مبادا خالی / که خوش آهنگ و فرح بخش هوایی دارد // پیر دُردی کِش ما گر چه ندارد زر و زور / خوش عطابخش و خطاپوش خدایی دارد // محترم دار دلم کاین مگسِ قندپَرست / تا هواخواهِ تو شد فَرِّ هُمایی دارد // از عدالت نَبُوَد دور گَرَش پُرسد حال / پادشاهی که به همسایه گدایی دارد // اشکِ خونین بنمودم به طبیبان گفتند / دردِ عشق است و جگرسوز دوایی دارد // ستم از غمزه میاموز که در مذهبِ عشق / هر عمل اجری و هر کرده جزایی دارد // نغز گفت آن بتِ ترسابچهٔ باده پرست / شادیِ رویِ کسی خور که صفایی دارد // خسروا حافظ درگاه نشین فاتحه خواند / و از زبان تو تمنای دعایی دارد //