Τίτλος πρωτότυπου: Edgar Allan Poe "The Narrative of Arthur Gordon Pym of Nantucket" (1838)

Η Διήγηση του Άρθουρ Γκόρντον Πυμ από το Ναντάκιτ είναι το μοναδικό μυθιστόρημα του Έντγκαρ Άλλαν Πόε. Σε αυτό το έργο του, ο αμερικανός ποιητής και συγγραφέας επιχειρεί να διερευνήσει ένα από τα μεγαλύτερα επιστημονικά μυστήρια της εποχής του, την φύση του Νοτίου Πόλου της Γης, αλλά και να θίξει ευαίσθητα ζητήματα και συνθήκες σχετικά με τη ναυσιπλοΐα στις θάλασσες του Νότου.

Το μυθιστόρημα εκδόθηκε από τον οίκο «Harper’s» και κυκλοφόρησε ταυτόχρονα στο Λονδίνο και τη Νέα Υόρκη, τον Ιούλιο του 1838. Προηγούμενα (Ιανουάριος – Φεβρουάριος του 1837) είχαν δημοσιευθεί σε συνέχειες τα τρία πρώτα του κεφάλαια, στον «Φιλολογικό Αγγελιοφόρο του Νότου», μια εφημερίδα που έδρευε στο Ρίτσμοντ της Βιρτζίνια, στην οποία ο Πόε εργαζόταν ως αρχισυντάκτης.

Προκειμένου να παρουσιάσει την ιστορία ως αυθεντική εξερεύνηση, ο Πόε χρησιμοποίησε μια σειρά πραγματικών ταξιδιών που έγιναν κατά την περίοδο συγγραφής του μυθιστορήματος. Η σημαντικότερη πηγή του ήταν ο εξερευνητής Τζερεμάια Ν. Ρέυνολντς, το έργο του οποίου Address on the Subject of a Surveying and Exploring Expedition to the Pacific Ocean and the South Seas έτυχε ευνοϊκής κριτικής από τον Πόε τον Ιανουάριο του 1837. Ο Πόε χρησιμοποίησε περίπου 700 λέξεις της αφήγησης του Ρέυνολντς σχεδόν στο μισό της συνολικής έκτασης του κεφαλαίου XVI. Το 1843 ο Πόε σχεδόν εξύμνησε τον Ρέυνολντς στην κριτική A Brief Account of the Discoveries and Results of the United States' Exploring Expedition στο Graham's Magazine. Δεν είναι σαφές αν ο Πόε και ο Ρέυνολντς συναντήθηκαν ποτέ, αλλά σύμφωνα με τον θρύλο, λίγο πριν από τον θάνατό του, σε κατάσταση παραληρήματος ο Πόε καλούσε το όνομα "Ρέυνολντς". Αν και το περιστατικό είναι πιθανώς φανταστικό, σύμφωνα με μία θεωρία ο Πόε εννοούσε τον Τζερεμάια Ρέυνολντς, γεγονός που υποδεικνύει το μέγεθος της επίδρασης που άσκησε ο εξερευνητής στον ποιητή.

Το έργο συνάντησε ιδιαίτερα αρνητικό κλίμα μεταξύ των κριτικών όπως ο Λιούις Γκέυλορντ Κλαρκ κυρίως λόγω ορισμένων υπερβολών του που χαρακτήριζαν τη δομή και την εξέλιξη, αλλά και εξαιτίας της εναντίωσής του προς τα ήθη και την επιστημονική γνώση του καιρού του, στιγματίστηκε δηλαδή και λοιδωρήθηκε ως προκλητικό αλλά και ως ασήμαντη δημιουργία. Πολλοί κριτικοί, επίσης, σχολίασαν αρνητικά τις υπερβολικά βίαιες σκηνές του έργου του. Λόγω της πολεμικής που αναπτύχθηκε, ως εκ τούτου, με βαρύτατους χαρακτηρισμούς από τα μέσα της εποχής προς τον συγγραφέα, ο Πόε απογοητεύθηκε και δεν θέλησε να ασχοληθεί ξανά με το συγκεκριμένο είδος γραφής, μάλιστα διέκοψε ένα ακόμη μυθιστόρημά του με τίτλο «Ημερολόγιο του Ιουλίου Ρόντμαν» που δημοσιευόταν ήδη σε συνέχειες στο περιοδικό «Burton’s Gentleman’s Magazine». Στον αντίποδα ο Χόρχε Λουίς Μπόρχες, που παραδέχτηκε ότι ο Πόε άσκησε σημαντική επίδραση πάνω του, θεώρησε πως το συγκεκριμένο μυθιστόρημα ήταν "το μεγαλύτερο έργο του Πόε.

Μερικά χρόνια αργότερα, το 1854, η "Διήγηση" μεταφράσθηκε στα γαλλικά από τον Σαρλ Μποντλέρ, που πρώτος διέκρινε και ανέδειξε τη λογοτεχνική του αξία. Τον «ονειρικό» μάλιστα χαρακτήρα του έργου εντόπισε πρώτη η ψυχαναλύτρια Μαρί Μποναπάρτ στον 20ό αιώνα, ανοίγοντας έτσι έκτοτε σε άλλους μελετητές το πεδίο για μια πολύπλευρη προσέγγισή του. Το βιβλίο γνώρισε μεγαλύτερη επιτυχία στην Αγγλία από ότι στις ΗΠΑ, καθώς ανατυπώθηκε δύο φορές (1841 και 1861), αφού η διήγηση εκλήφθηκε απ' τους αναγνώστες ως αυθεντική και όχι ως προϊόν μυθοπλασίας του Ποε, κάτι που βέβαια ήταν αλήθεια.

Το έργο υπάρχει ελευθέρα διαθέσιμο εδώ:

https://gutenberg.org/ebooks/51060

Μετάφραση και ανάγνωση Γρηγόριος Καλογιάννης

Η ηχογράφηση δεν έχει κερδοσκοπικό χαρακτήρα. Επιτρέπεται η αναπαραγωγή, αναδημοσίευση και ενσωμάτωση, με αναφορά στην πηγή και τους δημιουργούς.

Τίτλος πρωτότυπου: Joseph Thomas Sheridan Le Fanu "Spalatro: from the notes of Fra Giacomo" (1843)

Μια ανώνυμη νουβέλα Spalatro: From the Notes of Fra Giacomo, ένα πρώιμο παραμύθι για βρικόλακες, που δημοσιεύθηκε στο Dublin University Magazine το 1843 (πενήντα χρόνια πριν από το Δράκουλα), μόλις το 1980 αναγνωρίστηκε ως έργο του Λε Φάνου από τον W. J. McCormack στη βιογραφία του εκείνου του έτους. Το Spalatro έχει ένα τυπικά γοτθικό ιταλικό σκηνικό, με ήρωα έναν ληστή, όπως στην Ann Radcliffe, το μυθιστόρημα της οποίας The Italian του 1797 περιλαμβάνει έναν μετανοημένο κακοποιό με το ίδιο όνομα.

Η ιστορία αποτελεί την εξομολόγηση του διαβόητου ληστή σε έναν μοναχό λίγο πριν από την εκτέλεσή του, όπου περιγράφει τα γεγονότα που συντέλεσαν στην καταδίκη του σώματος και της ψυχής του. Στο πρώτο μέρος αποφεύγει οριακά τη δολοφονία του από ληστές, ενώ το δεύτερο μέρος είναι μια εφιαλτική, ποιητική ακολουθία που διαδραματίζεται στη Ρώμη και περιγράφει λεπτομερώς τη συνάντησή του με δαιμονικές μορφές και τον ενθουσιασμό του με μια απέθαντη καλλονή που αποτελεί προάγγελο της μετέπειτα Καρμίλα του Λε Φάνου. Όπως και η Καρμίλα, αυτή η απέθαντη μοιραία γυναίκα δεν απεικονίζεται με εντελώς αρνητικό τρόπο και η ίδια προσπαθεί, αλλά αποτυγχάνει, να σώσει τον ήρωα Σπαλάτρο από την αιώνια καταδίκη που φαίνεται να είναι το πεπρωμένο του.

Ο Λε Φανου έγραψε αυτή την ιστορία μετά τον θάνατο της μεγαλύτερης αδελφής του Κατρίν τον Μάρτιο του 1841. Ήταν άρρωστη για περίπου δέκα χρόνια, αλλά ο θάνατός της αποτέλεσε μεγάλο σοκ για τον ίδιο.

Το έργο υπάρχει ελευθέρα διαθέσιμο εδώ:

https://ia802802.us.archive.org/23/items/thecocktheanchormorleycourtbeingachronicleofolddublincity/Spalatro%20-%20from%20the%20Notes%20of%20Brother%20Giacomo.pdf

Μετάφραση και ανάγνωση Γρηγόριος Καλογιάννης

Η ηχογράφηση δεν έχει κερδοσκοπικό χαρακτήρα. Επιτρέπεται η αναπαραγωγή, αναδημοσίευση και ενσωμάτωση, με αναφορά στην πηγή και τους δημιουργούς.

Τίτλος πρωτότυπου: Nathaniel Hawthorne "Rappaccini's Daughter" (1844)

Το «Rappaccini's Daughter» είναι ένα γοτθικό διήγημα του Ναθάνιελ Χόθορν που δημοσιεύτηκε για πρώτη φορά στο τεύχος Δεκεμβρίου 1844 του περιοδικού The United States Magazine and Democratic Review στη Νέα Υόρκη και αργότερα σε διάφορες συλλογές. Πρόκειται για τον Τζιάκομο Ραπατσίνι, έναν ερευνητή ιατρικής στην Πάντοβα, ο οποίος καλλιεργεί έναν κήπο με δηλητηριώδη φυτά. Μεγαλώνει την κόρη του για να φροντίζει τα φυτά και εκείνη γίνεται ανθεκτική στα δηλητήρια, αλλά στην πορεία γίνεται και η ίδια δηλητηριώδης για τους άλλους. Η παραδοσιακή ιστορία της δηλητηριώδους κόρης έχει αναχθεί στην Ινδία και η εκδοχή του Χόθορν έχει υιοθετηθεί σε σύγχρονα έργα.

Η ιστορία έχει παραλληλισμούς με την ιστορία του Αδάμ και της Εύας στο βιβλίο της Γένεσης, ενδεχομένως με τον Δρ Ραπατσίνι να αντιπροσωπεύει τον Θεό (ή έναν άνδρα που παίζει τον Θεό), την Βεατρίκη και τον Τζιοβάνι να αντιπροσωπεύουν αντίστοιχα τον Αδάμ και την Εύα (με αντιστροφή των ρόλων των δύο φύλων) και τον καθηγητή Μπαλιόνι να αντιπροσωπεύει τον Σατανά (ή, εναλλακτικά, τον Θεό). Είναι σημαντικό να σημειωθεί ότι ο Giovanni/Eve προσφέρει στην Beatrice/Adam το αντίδοτο, προτείνοντας να το πιουν και οι δύο, αλλά μόνο η Beatrice/Adam το κάνει. Η ιστορία θα αναπαριστούσε τότε την πτώση από τη χάρη, την εκδίωξη από τον Κήπο της Εδέμ και την εισαγωγή του προπατορικού αμαρτήματος.

Σύμφωνα με μια πιθανή ερμηνεία, το ηθικό δίδαγμα της ιστορίας είναι ότι οι θνητοί δεν πρέπει να προσπαθούν να παριστάνουν τον Θεό: Η Βεατρίκη πεθαίνει για τις αμαρτίες του πατέρα της, του Δρ Ραπατσίνι, τα πειράματα του οποίου αποσκοπούσαν στην παρέμβαση στους νόμους της Φύσης. Σύμφωνα με μια αντίθετη ερμηνεία, ο Τζιοβάνι δεν είναι σε θέση να δεχτεί το δώρο που φέρνει η Βεατρίκη και τη μοναδικότητά της: στην προσπάθειά του να την κάνει φυσιολογική, χάνει την ίδια και την αγάπη της.

Η Beatrice είναι κοινωνικά και σωματικά απομονωμένη από τον υπόλοιπο κόσμο. Λόγω υπερφυσικών αιτιών ή λόγω των μυστηριωδών επιστημονικών πειραμάτων του Δρ Ραπατσίνι, μοιάζει να ανήκει μόνο στον κήπο, ένα λουλούδι ανάμεσα στα λουλούδια: ζει μια ευτυχισμένη ζωή μέχρι που γνωρίζει τον Τζιοβάνι, τον οποίο ερωτεύεται. Το πώς η Βεατρίκη γίνεται δηλητηριώδης παραμένει χωρίς λογική εξήγηση. Παρόλο που είναι αθώα και αγνή, ο Τζοβάνι είναι πεπεισμένος ότι είναι διεφθαρμένη ή καταραμένη από τη δηλητηριώδη φύση της και ότι πρέπει να σωθεί. Αν και σε αγωνία, η Βεατρίκη δέχεται το αντίδοτο για χάρη του Τζοβάνι και πεθαίνει σαν ηρωίδα ενός τραγικού ρομάντζου.

Ο Δρ Ραπατσίνι παραμένει ένας μυστηριώδης χαρακτήρας, που περιγράφεται μόνο από τον αντίπαλο/εχθρό του, τον καθηγητή Μπαλιόνι. Ο Dr. Rappaccini παρουσιάζεται ως μια φαουστική/διαβολική φιγούρα, αφύσικα φιλόδοξη και με σκληρά, κρυφά κίνητρα. Μόνο στο τέλος αποκαλύπτονται οι προθέσεις του: δημιούργησε τον κήπο για την κόρη του και τον μελλοντικό μνηστήρα της, ελπίζοντας να τους τοποθετήσει πάνω από όλα τα άλλα πλάσματα, όπως ακριβώς ο Θεός είχε δημιουργήσει τον κήπο της Εδέμ για τον Αδάμ και την Εύα. Το τέλος της ιστορίας αφήνει τον αναγνώστη σοκαρισμένο και γεμάτο φρίκη, καθώς και μπερδεμένο για την ασάφεια στο νόημα και το ηθικό δίδαγμα της ιστορίας. Περαιτέρω γοτθικά στοιχεία είναι το θέμα της ηθικής, ο μεγάλος συμβολισμός, η περιγραφή ισχυρών συναισθημάτων (αγάπη, ζήλια, φιλοδοξία).

Το όνομα της κόρης του Rappaccini παραπέμπει στη Βεατρίκη του Δάντη, αλληγορία της Θείας Σοφίας και της Θείας Χάρης: το όνομα σημαίνει «αυτή που φέρνει την ευδαιμονία», «αυτή που κάνει ευλογημένη». Ο Δάντης τη συναντά στον Κήπο της Εδέμ, ενώ εκατό άγγελοι σκορπούν λουλούδια πάνω και γύρω της.

Το έργο υπάρχει ελευθέρα διαθέσιμο εδώ:

https://www.owleyes.org/text/rappaccinis-daughter

Μετάφραση και ανάγνωση Γρηγόριος Καλογιάννης

Η ηχογράφηση δεν έχει κερδοσκοπικό χαρακτήρα. Επιτρέπεται η αναπαραγωγή, αναδημοσίευση και ενσωμάτωση, με αναφορά στην πηγή και τους δημιουργούς.

Τίτλος πρωτότυπου: Robert E. Howard "Almuric" (1939)

Το Almuric είναι ένα μυθιστόρημα επιστημονικής φαντασίας του Αμερικανού συγγραφέα Robert E. Howard. Αρχικά δημοσιεύτηκε σε συνέχειες σε τρία μέρη στο περιοδικό Weird Tales από το Μάιο του 1939. Το μυθιστόρημα εκδόθηκε για πρώτη φορά σε μορφή βιβλίου το 1964 από την Ace Books.

Το μυθιστόρημα παρουσιάζει έναν μυώδη ήρωα, γνωστό στη γη ως Έσο Κερν, έναν εντελώς αταίριαστο στη σύγχρονη Αμερική που «ανήκει σε μια απλούστερη εποχή». Θύμα εκμετάλλευσης από ένα διεφθαρμένο πολιτικό αφεντικό, τον οποίο τελικά σκοτώνει με τα ίδια του τα χέρια, ο Κερν πρέπει να το σκάσει. Ένας συμπαθής επιστήμονας τον βοηθά να φτάσει μέσω του διαστήματος σε έναν κόσμο γνωστό ως Almuric, με απροσδιόριστες επιστημονικές μεθόδους. Εκεί βρίσκει μια ζωή στην οποία ταιριάζει περισσότερο, συναντώντας τόσο τρομακτικά τέρατα όσο και όμορφες γυναίκες. Ο Κερν γίνεται γνωστός ως Iron Hand λόγω των ισχυρών γροθιών και των δεξιοτήτων του στην πυγμαχία. Το μυθιστόρημα μοιράζεται παρόμοια στοιχεία με τη σειρά Τζον Κάρτερ του Άρη του Έντγκαρ Ράις Μπάροουζ.

Το όνομα Έσο είναι το όνομα ενός βιβλικού χαρακτήρα που απεικονίζεται ως άγριος, ανήσυχος κυνηγός - άρα ένα ταιριαστό όνομα για τον χαρακτήρα του Χάουαρντ.

Η ιστορία δημοσιεύτηκε μετά το θάνατο του Χάουαρντ και ο ίδιος δεν την ολοκλήρωσε ούτε την υπέβαλε ποτέ. Έχουν διατυπωθεί εικασίες για το ποιος έγραψε το τελευταίο μέρος της ιστορίας. Ο Otis Adelbert Kline είχε δύο προσχέδια, ένα με 117 σελίδες και ένα με 134 σελίδες. Δεν είχε τίτλο. Μπορεί να ήταν ο Otis Adelbart Kline ή ίσως ο Otto Binder που εργαζόταν για τον Kline την εποχή που αυτός (ο Kline) πούλησε το Almuric στον Wright. Ο Kline συνέχισε ως λογοτεχνικός ατζέντης του Howard μετά τον θάνατο του Howard. Ο Binder συνέχισε να γράφει μυθιστορήματα επιστημονικής φαντασίας και χρησιμοποίησε όρους όπως «καραμπίνα» που απαντώνται μόνο στα τελευταία κεφάλαια του Almuric και πουθενά αλλού σε όσα έγραψε ο Howard. Φαίνεται ότι ο Binder μπορεί να εργάστηκε με βάση μια λεπτομερή σύνοψη που άφησε ο Howard και πρόσθεσε τα κεφάλαιά του στο πραγματικό κείμενο του Howard.

Το 1980, το περιοδικό Epic Illustrated της Marvel Comics δημοσίευσε μια διασκευή της ιστορίας σε κόμικς, μια περιορισμένη σειρά τεσσάρων τμημάτων που έγραψε ο Roy Thomas και σχεδίασε ο Tim Conrad στα τεύχη #2-5. Αργότερα επανεκδόθηκε σε μορφή graphic album από την Dark Horse Comics το 1991, ενώ η Dark Horse Comics έκανε και μια συνέχεια 4 τευχών: Ironhand of Almuric.

Το έργο υπάρχει ελευθέρα διαθέσιμο εδώ:

https://www.gutenberg.net.au/ebooks07/0701111h.html

Μετάφραση και ανάγνωση Γρηγόριος Καλογιάννης

Η ηχογράφηση δεν έχει κερδοσκοπικό χαρακτήρα. Επιτρέπεται η αναπαραγωγή, αναδημοσίευση και ενσωμάτωση, με αναφορά στην πηγή και τους δημιουργούς.

Έγραψαν για το βιβλίο:

Γλυκό, τρυφερό, ρομαντικό – συμφωνείς ή διαφωνείς με την ιδεαλιστική και όμορφα ντεμοντέ άποψη του συγγραφέα, καταλαβαίνεις πως δεν το ΄γραψε ούτε για να κάνει τον καμπόσο, πόσο μάλλον τον ωραίο διανοούμενο. Το έγραψε γιατί είχε κάτι να πει. Και το λέει ευγενικά, με τέχνη και πανέμορφα ελληνικά. Φτιάχνει μια ιστορία που κυλάει αβίαστα και φυσικά, εκτυλίσσεται σε μέρη αληθινά και αναγνωρίσιμα και οι χαρακτήρες του είναι ζωντανοί και ανθρώπινοι. Τίποτα δεν προσπαθεί να σ’ εντυπωσιάσει σ’ αυτό το βιβλίο. Μάλλον να σε καλωσορίσει επιθυμεί. Να σου δώσει να απολαύσεις μια ιστορία ακέραιη που σε απορροφά και δυσκολεύεσαι να ξεχάσεις. Και να σου κάνει μια ξεκάθαρη πρόταση που αν θες κρατάς, αν θες την αφήνεις. Πάντως, αναγνωρίζεις τη γενναιότητα με την οποία ο συγγραφέας την εκθέτει προς συζήτηση και κρίση.

Ελένη Φουρνάρου, Ιστολόγιο ELF

Η αρχή του μου φάνηκε λίγο ανιαρή αλλά με κράτησε ο φρέσκος περιγραφικός τρόπος γραφής με σπόντες από πληροφορική (άλλωστε ο συγγραφέας είναι καθηγητής πληροφορικής) και μόλις η υπόθεση “πέρασε στη δεύτερη φάση” (να το θέσω έτσι για να μην υπάρχουν spoilers :P) κόλλησα. Αυτό ήταν. Ήθελα να διαβάσω την συνέχεια. Kαι το έκανα με μεγάλη αγωνία. Στο τέλος το λάτρεψα για τις αλήθειες του παραβλέποντας κάποια στοιχεία που μου φάνηκαν υπερβολικά σχετικά με την πληροφορική, μυθοπλασία είναι after all.

Ιστολόγιο iThink | iDesign | iAm

Το μυθιστόρημα κρίνεται απόλυτα σύγχρονο και διαβάζεται άνετα, αφού η γλώσσα του Γιάννη Φαρσάρη είναι ρέουσα, με περιγραφική δεινότητα και αναφέρεται σε ανθρώπινους χαρακτήρες ιδιαίτερους, που σε κερδίζουν με την καλοσύνη και τον αυθορμητισμό τους.

Χριστόφορος Παυλίδης, Ιστολόγιο Chris the author

Από την ανάγνωσή μου, αυτό που κυρίως μου έμεινε ήταν η πλήρης μετάλλαξη ενός ανθρώπου που αποφάσισε να εγκαταλείψει το Θεό του κέρδους για να υπηρετήσει τον συνάνθρωπο. Ακόμα και όταν βγάζει κάποια χρήματα, κρατάει τα απολύτως απαραίτητα για τον εαυτό του, ενώ δίνει απλόχερα τα υπόλοιπα για να βελτιώσει τη ζωή των ανθρώπων γύρω του. Αλλάζοντας τη ζωή έστω και ενός παιδιού, μιας ηλικιωμένης ή ενός αναπήρου, αγγίζουμε δειλά με τα ακροδάχτυλά μας την πεμπτουσία της ζωής: την αγάπη.

Χριστίνα Μαρκουλάκη, Ιστολόγιο Γυρίζω Σελίδα

Η πρωτοποριακή κίνηση από την μεριά του συγγραφέα να το μοιράσει δωρεάν online αντί να το εκδώσει φαίνεται ότι βρίσκει μεγάλη ανταπόκριση, καθώς αυτή την στιγμή στη σελίδα του στο facebook όλοι εκφράζονται με τα καλύτερα λόγια για το βιβλίο.

Ιστολόγιο Οδηγός επιβίωσης για την γενιά των 700 ευρώ

Ρομαντικό, ερωτικό,ανθρώπινο, με ανθρώπους που δεν είναι οι υπερήρωες,ευγενικό, ιπποτικό,καλογραμμένο. Ο συγγραφέας κατά την γνώμη μου είναι ένας άξιος Λογοτέχνης καθώς ο λόγος του περίτεχνα σου χρωματίζει την φαντασία και σε ταξιδεύει στα καθημερινά στέκια των ηρώων του.

Ιστολόγιο Αρχίγραμμα

Γιάννης γράφει, Γιάννης κερνάει – Δεν θα αγοράσουμε ποτέ, κουφάλα βιβλιοπώλη! Το μυθιστόρημα του Γιάννη Φαρσάρη είναι νέο, ωραίο και δωρεάν!!! Κάνοντας κλικ εδώ κατεβαίνει, κι ανεβαίνει στην εκτίμησή σας. Keep writing.

Ιστολόγιο Αληταριό

Για όλους εμάς που επιμένουμε να παραμένουμε σκεπτόμενοι σε ότι μας σερβίρεται καθημερινά. Για όλους εμάς που επιμένουμε να παραμένουμε αισιόδοξοι όντας ρεαλιστές. Καθώς σύμφωνα με πολλούς ο αισιόδοξος της εποχής μας είναι ο ρεαλιστής. Εξαιρετικά αφιερωμένος ο παρακάτω σύνδεσμος σε αυτούς που επιμένουν να κάνουν αυτά που δεν μπορούν: www.openbook.gr

Ιστολόγιο e-thessaloniki

Δωρεάν -πλήρες- βιβλίο: “JOHNNIE SOCIETY”, Γιάννης Φαρσάρης | Το internet όπως θα έπρεπε να είναι.

Arkoudos, blogger

Τώρα που και οι πιο δύσπιστοι έχουν πειστεί πως το παρόν και το μέλλον της ελεύθερης έκφρασης είναι το Διαδίκτυο, νομίζω πως το ιδανικό ξεκίνημα για τη νέα χρονιά είναι το βιβλίο του Γιάννη Φαρσάρη “Johnnie Society”.

Πιτσιρίκος, blogger

Ανάγνωση Γρηγόριος ΚαλογιάννηςΗ ηχογράφηση δεν έχει κερδοσκοπικό χαρακτήρα. Επιτρέπεται η αναπαραγωγή, αναδημοσίευση και ενσωμάτωση, με αναφορά στην πηγή και τους δημιουργούς.

Έγραψαν για το βιβλίο:

Ένα σύγχρονο μυθιστόρημα με φρέσκια γραφή, ζωντανές εικόνες, όμορφες περιγραφές και ανάγνωση που ρέει “υποχρεώνοντας” σε να το διαβάσεις μονορούφι. Ξεχωρίζει τόσο για την εξαιρετικά ενδιαφέρουσα πλοκή του -σε κρατά σε αγωνία συνεχώς με πολλές ανατροπές- όσο και για τους μοναδικούς χαρακτήρες των ηρώων του, που σου γίνονται τόσο συμπαθείς ώστε κάποιες στιγμές ταυτίζεσαι μαζί τους. Για να το διαβάσετε, δεν χρειάζεται καν να κουνηθείτε από τον υπολογιστή σας.

Νεκτάριος Παπασπύρου, Ηλεκτρονικό περιοδικό Ματιά

Το Johnnie Society είναι ένα ευχάριστο ανάγνωσμα με ενδιαφέρουσα πλοκή και έχει λάβει πολύ καλές κριτικές. Η ιδέα της δωρεάν διανομής του βρήκε τεράστια αποδοχή από τους φίλους του διαδικτύου και έχει γίνει ανάρπαστο.

Δικτυακός τόπος TopLinks.gr

Ένα απολαυστικό μυθιστόρημα με μοναδικούς χαρακτήρες. Ευχαριστούμε τον συγγραφέα που μας έδωσε την δυνατότητα να διαβάσουμε δωρεάν ένα τόσο ενδιαφέρον βιβλίο!

Λογοτεχνικός ιστότοπος Booknights.gr

Το Johnnie Society κυκλοφόρησε αποκλειστικά και δωρεάν στο ίντερνετ και ίσως είναι το πιο γνωστό βιβλίο του είδους.

Γιάννης Πλιώτας, Βορειοδυτικές εκδόσεις

Το σπουδαιότερο είναι πως βγάζει ο συγγραφέας μαεστρικά τους ήρωές σου από το πολύ σκοτάδι στο δυνατό φως κι αυτό θέλει πολύ ταλέντο και ικανότητες.

Σάκης Αθανασιάδης, ποιητής

Το «Johnnie Society» του Γιάννη Φαρσάρη είναι ένα μυθιστόρημα που συνάδει απόλυτα με την σύγχρονη, τεχνολογικά ανεπτυγμένη εποχή μας.

Ηλεκτρονικό περιοδικό Newsfilter

Όταν πρόκειται για τέτοιες δουλειές και μάλιστα δωρεάν, τότε τα λόγια είναι περιττά για τον Γιάννη Φαρσάρη. Ο συγγραφέας αυτού του βιβλίου που σας παρουσιάζουμε, έκανε την κίνηση, ας ευελπιστούμε ότι θα ακουλουθήσουν κι άλλες τέτοιες κινήσεις από συγγραφείς.

Δικτυακός τόπος Dwrean.net

…ένα μοντέρνο λογοτεχνικό διαμάντι.

Δικτυακός τόπος Free.gr

Η γραφή του Γιάννη Φαρσάρη είναι εξαιρετικά πυκνή και σε κρατάει σε μία διαρκή περιέργεια για την εξέλιξη, ακόμα και όταν στην ολοκλήρωση της ιστορίας αρχίζει να διαφαίνεται «χάπι εντ». Βασικό χαρακτηριστικό του ήρωα η αστείρευτη αισιοδοξία του και το πικρό, σχεδόν κυνικό, αυτοσαρκαστικό χιούμορ που δεν τον εγκαταλείπει σχεδόν ποτέ σε συνδυασμό με μία αφελή ηρωική ιδεολογία, βασισμένη σε ιπποτικά ιδεώδη. Στο διαδίκτυο φαίνεται να εναποθέτει ελπίδες για ένα δικαιότερο κόσμο ο Γιάννης Φαρσάρης, όπως και αρκετοί της γενιάς του.

Κωνσταντίνα Παπασωτηρίου, Ιστολόγιο Ώρα Ελλάδας

Η γραφή είναι αψεγάδιαστη και η πλοκή είναι τέτοια που το να πάρει κανείς τα μάτια του αλλά και τη σκέψη του από το βιβλίο είναι πολύ δύσκολη! Δυο μέρες, μετά τη δουλειά, παράτησα ότι κι αν είχα και το ρούφηξα με μια ανάσα. Είναι τόσο καλογραμμένο αλλά και δοσμένο με κινηματογραφικό τρόπο, που ο αναγνώστης πλημμυρίζει με εικόνες αλλά και αγωνία για τη συνέχεια.

Ιστολόγιο Τελευταίος …πάντα

Από τις πρώτες κιόλας σελίδες του έργου του κάνει σαφές ότι έχει στήσει άρτια το στόρι του. Γνωρίζει σε βάθος τον κεντρικό ήρωα καθώς και τους υπόλοιπους πρωταγωνιστές, «παίζει» άνετα με την ψυχολογία τους, μη διστάζοντας να τους θέτει σε τακτά χρονικά διαστήματα, μπροστά σε διλήμματα και προβληματισμούς για το πραγματικό νόημα της ζωής..

Κατερίνα Μενεγάτου, Ιστολόγιο Πιγκουίνος

Αλλάζουν τα πράγματα. Κινήσεις όπως το Johnnie Society του Γιάννη Φαρσάρη δείχνουν ότι ένας δημιουργός μπορεί και να δώσει το έργο του δωρεάν και να τύχει μεγάλης εκτίμησης.

Σοφία Γκιούσου, Ιστολόγιο Digital Era

Μυθιστόρημα σε Creative Commons – μια ενδιαφέρουσα κίνηση.

Νίκος Αναγνώστου, Ιστολόγιο Metablogging

Ο Γιάννης Φαρσάρης με λόγο που φέρνει στο νου ευαισθησία άλλων εποχών και άλλοτε με φράσεις και ατάκες καυστικές έως βιτριολικές, μπαίνει στον ψυχισμό του ανθρώπου του σήμερα. Ελπιδοφόρο μυθιστόρημα, ακόμη και σε σημεία που μοιάζουν ουτοπικά.

Ευρυδίκη Αμανατίδου, συγγραφέας

Ανάγνωση Γρηγόριος Καλογιάννης

Η ηχογράφηση δεν έχει κερδοσκοπικό χαρακτήρα. Επιτρέπεται η αναπαραγωγή, αναδημοσίευση και ενσωμάτωση, με αναφορά στην πηγή και τους δημιουργούς.

Έγραψαν για το βιβλίο:

Το e-book σε σχέση με το βιβλίο, ο ρόλος των νέων τεχνολογιών στη μετάδοση της γνώσης και στη διαμόρφωση του πολιτισμού… Για όλ’ αυτά θέλησε το P&I να συνομιλήσει με τον Γιάννη Φαρσάρη, καθηγητή Πληροφορικής στο Ηράκλειο της Κρήτης, από τους πρωτοπόρους στον ελληνικό χώρο σε ό,τι αφορά την έκδοση κειμένων, διηγημάτων και βιβλίων στο διαδίκτυο. Μια εμπεριστατωμένη και αισιόδοξη συζήτηση γύρω από ένα επίκαιρο θέμα.

Συνέντευξη στη Φαίδρα Σίμιτσεκ, Δικτυακός τόπος People & Ideas

Στην εποχή της βεβαιότητας πως οτιδήποτε μας προσφέρεται δωρεάν, είναι σίγουρα για πέταμα, ο Johnnie Society έρχεται να διατυπώσει τις ενστάσεις του. Ένα σίγουρο best seller, που όμως δεν θα δείτε σε καμιά λίστα “ευπώλητων” κανενός από τους παραδοσιακούς εκδοτικούς οίκους, που δεν θα χρειαστεί για να το απολαύσετε να πληρώσετε. Τι περισσότερο απ΄αυτό μπορεί να χαρακτηρίσει ένα βιβλίο αλλά και τον συγγραφέα του πραγματικά “επίκαιρο” στους χαλεπούς ποσοτικά αλλά και τόσο τσιγγούνικους ποιοτικά καιρούς μας; Ένα σύγχρονο μυθιστόρημα με ανατρεπτική πλοκή και παράξενους αλλά ταυτόχρονα τόσο οικείους μας πρωταγωνιστές, διανέμεται ελεύθερα στο διαδίκτυο σε μορφή ψηφιακού βιβλίου (e-book). Μια “ρομαντική” ιδέα του Γιάννη Φαρσάρη και πίσω από τη ρεαλιστική, σύγχρονη γραφή του, μια αληθινά ρομαντική ιστορία…

Αλίκη Σοφιανού, Ιστοσελίδα ALICE CAFE

Το μυθιστόρημα “Johnnie Society” διαθέτει μια σφιχτοδεμένη γραμμική πλοκή, εμπλουτιζόμενη από πολυάριθμες εμπνευσμένες σκηνές. Το ύφος του κειμένου ταλαντώνεται ανάμεσα στις διαφωτιστικές περιγραφές του έσω και έξω κόσμου, στις αναδρομικές αφηγήσεις σημαδιακών στιγμιοτύπων από το παρελθόν και στην αφοπλιστική ειλικρίνεια και το λεπτό χιούμορ του διαλόγου που κερδίζει σταδιακά έδαφος. Η γλώσσα του μυθιστορήματος είναι ρέουσα, σκοπίμως πιο επιμελημένη στα περιγραφικά και αφηγηματικά μέρη και περισσότερο άμεση στα διαλογικά, διανθισμένη με αρκετούς νεολογισμούς.

Ανδριανή Αμπάβη, Περιοδικό τέχνης art.mag

Το μυθιστόρημα «Johnnie Society» πραγματεύεται το θέμα της διάψευσης των ατομικών ιδανικών και φιλοδοξιών που εδράζονται στην επιδερμική προσέγγιση της ζωής. Ο πρωταγωνιστής, με αφορμή τον επαγγελματικό αποκλεισμό και τη απόρριψη του έρωτα που βίωσε για μια γυναίκα, διέρχεται μέσα από το τούνελ των προσωπικών του αδιεξόδων, αναζητώντας τα πραγματικά «θέλω» του και μαζί με αυτά την αλήθεια που βρίσκεται στο βάθος των πραγμάτων. Εγκαινιάζει μια νέα διαδρομή στη σκοτεινή πλευρά της πόλης, λιγότερο φανταχτερή από την προηγούμενη, με συνοδοιπόρους του ανθρώπους που δεν διεκδικούν τίποτε περισσότερο από τη φιλία του…

Περιοδικό της Ένωσης Πληροφορικών Ελλάδας “Ο Πληροφορικός”

Ο συγγραφέας με την χαρακτηριστική δικιά του γραφή, έρχεται να μας παρασύρει σε μια ιστορία που διαδραματίζεται σε παράλληλους κόσμους – κομμάτια από το παζλ του παρόντος που ζούμε! Γιάννης, Johnnie, και άλλοι πολλοί Γιάννηδες, εργασιακά περιβάλλοντα με μεγάλο ανταγωνισμό και πισώπλατα μαχαιρώματα, αλλά και πολύ delivery είναι τα συστατικά για αυτήν την γλυκιά ιστορία που ξεκινάει σε ένα στελεχιακό σεμινάριο και καταλήγει… σιγά μην αποκαλύψω το τέλος εδώ!

Περιοδικό τεχνολογίας Deasy

Ένα σύγχρονο αστικό μυθιστόρημα με ασυνήθιστους πρωταγωνιστές, αφηγηματικές αρετές, ισχυρές ανατροπές στην πλοκή, και απολαυστικούς διαλόγους, διανέμεται ελεύθερα στο διαδίκτυο…

Περιοδικό τεχνολογίας Connection

Διάβασε δωρεάν ένα best seller. Μπαίνεις στο www.johnnie-society.org και το κατεβάζεις στον υπολογιστή σου ή το διαβάζεις online. Το έχει ανεβάσει ο ίδιος ο συγγραφέας του, άρα δεν έχεις και άγχη περί πειρατείας. Μετά μπες και στο αντίστοιχο group στο Facebook για να τον ευχαριστήσεις και να δηλώσεις τη συμπαράστασή σου…

Περιοδικό 18-Τριάντα

Το έργο υπάρχει ελευθέρα διαθέσιμο εδώ:

https://www.openbook.gr/johnnie-society/

Ανάγνωση Γρηγόριος Καλογιάννης

Η ηχογράφηση δεν έχει κερδοσκοπικό χαρακτήρα. Επιτρέπεται η αναπαραγωγή, αναδημοσίευση και ενσωμάτωση, με αναφορά στην πηγή και τους δημιουργούς.

Το μυθιστόρημα έχει ως πρωταγωνιστή τον Τζόνι, έναν πολλά υποσχόμενο γοητευτικό τριαντάρη με σπουδές, φιλοδοξίες και όνειρα, που πολύ γρήγορα έμελλε να διαψευσθούν. Μαζί με αυτά θα ξεθωριάσουν και οι ανθρώπινες σχέσεις, οι βασισμένες στην υποκρισία και την κατ’ επίφαση αλήθεια. Ο ήρωας βιώνοντας την απογοήτευση και τον ανεκπλήρωτο έρωτα για μια γυναίκα, θα απομονωθεί αναζητώντας την ουσία μέσα από μια βασανιστική ενδοσκόπηση και αυτοκριτική. Στη νέα του ζωή, στη σκοτεινή πλευρά της πόλης, θα αποκτήσει παράδοξους φίλους και συμπαραστάτες: την Γιοβάννα, μια μυστήρια ηλικιωμένη γειτόνισσα, τον Τζο, έναν πνευματώδη ανάπηρο επαίτη των φαναριών, και τον Γιαννάκη, έναν ζωηρό πεντάχρονο μπόμπιρα. Η τυχαία ανακάλυψη ενός κρυμμένου χειρογράφου θα φέρει την ανατροπή, καθώς θα του εμπνεύσει μια ιδέα που θα αλλάξει την κοινωνία ...

Ο Γιάννης Φαρσάρης ασχολείται ενεργά με τα Ψηφιακά Κοινά, την Τεχνητή Νοημοσύνη και τη δημιουργική ελευθερία του Διαδικτύου. Γεννήθηκε το 1973 στην Ιεράπετρα Κρήτης. Σπούδασε Επιστήμη Υπολογιστών στο Πανεπιστήμιο Κρήτης, Εκπαίδευση Ενηλίκων στο Ελληνικό Ανοικτό Πανεπιστήμιο και θεατρική γραφή στο Εργαστήρι Πυροδότησης του Θεάτρου Πορεία. Ζει στο Ηράκλειο Κρήτης και εργάζεται ως καθηγητής Πληροφορικής. Έχει δημιουργήσει την Ανοικτή Βιβλιοθήκη (https://www.openbook.gr/) και συμμετέχει στην εκδοτική ομάδα του λογοτεχνικού περιοδικού Fractal. Είναι ιδρυτικό μέλος της Οργανωτικής Επιτροπής του Μαθητικού Φεστιβάλ Ψηφιακής Δημιουργίας, καθώς και των Λογοτεχνικών Διαγωνισμών «ΛόγωΤέχνης» και «100 λέξεις σε 24 ώρες». Συμμετείχε στην οργανωτική επιτροπή του Φεστιβάλ των Κοινών και στην ομάδα εργασίας των ανοικτών αδειών Creative Commons της ΕΛΛΑΚ, ενώ συντονίζει Εργαστήρια Μικρομυθοπλασίας. Ήταν μέλος της ομάδας «Εκείνοι οι Άλλοι» που ξεκίνησε το Παιχνίδι Κρυμμένου Θησαυρού στο Ηράκλειο το 2003. Είναι Γραμματέας στην Επιτροπή Δεοντολογίας της Ένωσης Πληροφορικών Ελλάδας και είναι αρχισυντάκτης του περιοδικού ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΚΟΣ και συντονιστής της δράσης Ανοικτά Μαθήματα και του podcast Reboot. Έχει δώσει ομιλίες στο TEDx του Πανεπιστημίου Μακεδονίας, στη Διεθνή Έκθεση Βιβλίου Θεσσαλονίκης, στην 1η Μπιενάλε Δυτικών Βαλκανίων, στη Future Library του ιδρύματος Νιάρχου, στο 2nd Athens Culture Symposium του Ελληνο-Αμερικανικού Επιμελητηρίου, στην ημερίδα “Βιβλίο και ψηφιακή εποχή” του Παντείου Πανεπιστημίου, στο συνέδριο FOSSCOM του Πανεπιστημίου Κρήτης, στο Digital Citizens του Europe Direct Περιφέρειας Κρήτης, στο Pecha Kucha, στο FuckUp_Nights.

Από: https://www.opensesame.gr/giannis-farsaris/

Περισσότερα για το μυθιστόρημα "Johnnie Society" και την Ανοικτή Βιβλιοθήκη, από το συγγραφέα:

https://www.youtube.com/watch?v=OXscYaSBy2s

Το έργο υπάρχει ελευθέρα διαθέσιμο εδώ:

https://www.openbook.gr/johnnie-society/

Ανάγνωση Γρηγόριος Καλογιάννης

Η ηχογράφηση δεν έχει κερδοσκοπικό χαρακτήρα. Επιτρέπεται η αναπαραγωγή, αναδημοσίευση και ενσωμάτωση, με αναφορά στην πηγή και τους δημιουργούς.

Το μυθιστόρημα έχει ως πρωταγωνιστή τον Τζόνι, έναν πολλά υποσχόμενο γοητευτικό τριαντάρη με σπουδές, φιλοδοξίες και όνειρα, που πολύ γρήγορα έμελλε να διαψευσθούν. Μαζί με αυτά θα ξεθωριάσουν και οι ανθρώπινες σχέσεις, οι βασισμένες στην υποκρισία και την κατ’ επίφαση αλήθεια. Ο ήρωας βιώνοντας την απογοήτευση και τον ανεκπλήρωτο έρωτα για μια γυναίκα, θα απομονωθεί αναζητώντας την ουσία μέσα από μια βασανιστική ενδοσκόπηση και αυτοκριτική. Στη νέα του ζωή, στη σκοτεινή πλευρά της πόλης, θα αποκτήσει παράδοξους φίλους και συμπαραστάτες: την Γιοβάννα, μια μυστήρια ηλικιωμένη γειτόνισσα, τον Τζο, έναν πνευματώδη ανάπηρο επαίτη των φαναριών, και τον Γιαννάκη, έναν ζωηρό πεντάχρονο μπόμπιρα. Η τυχαία ανακάλυψη ενός κρυμμένου χειρογράφου θα φέρει την ανατροπή, καθώς θα του εμπνεύσει μια ιδέα που θα αλλάξει την κοινωνία ...

Ο Γιάννης Φαρσάρης ασχολείται ενεργά με τα Ψηφιακά Κοινά, την Τεχνητή Νοημοσύνη και τη δημιουργική ελευθερία του Διαδικτύου. Γεννήθηκε το 1973 στην Ιεράπετρα Κρήτης. Σπούδασε Επιστήμη Υπολογιστών στο Πανεπιστήμιο Κρήτης, Εκπαίδευση Ενηλίκων στο Ελληνικό Ανοικτό Πανεπιστήμιο και θεατρική γραφή στο Εργαστήρι Πυροδότησης του Θεάτρου Πορεία. Ζει στο Ηράκλειο Κρήτης και εργάζεται ως καθηγητής Πληροφορικής. Έχει δημιουργήσει την Ανοικτή Βιβλιοθήκη (https://www.openbook.gr/) και συμμετέχει στην εκδοτική ομάδα του λογοτεχνικού περιοδικού Fractal. Είναι ιδρυτικό μέλος της Οργανωτικής Επιτροπής του Μαθητικού Φεστιβάλ Ψηφιακής Δημιουργίας, καθώς και των Λογοτεχνικών Διαγωνισμών «ΛόγωΤέχνης» και «100 λέξεις σε 24 ώρες». Συμμετείχε στην οργανωτική επιτροπή του Φεστιβάλ των Κοινών και στην ομάδα εργασίας των ανοικτών αδειών Creative Commons της ΕΛΛΑΚ, ενώ συντονίζει Εργαστήρια Μικρομυθοπλασίας. Ήταν μέλος της ομάδας «Εκείνοι οι Άλλοι» που ξεκίνησε το Παιχνίδι Κρυμμένου Θησαυρού στο Ηράκλειο το 2003. Είναι Γραμματέας στην Επιτροπή Δεοντολογίας της Ένωσης Πληροφορικών Ελλάδας και είναι αρχισυντάκτης του περιοδικού ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΚΟΣ και συντονιστής της δράσης Ανοικτά Μαθήματα και του podcast Reboot. Έχει δώσει ομιλίες στο TEDx του Πανεπιστημίου Μακεδονίας, στη Διεθνή Έκθεση Βιβλίου Θεσσαλονίκης, στην 1η Μπιενάλε Δυτικών Βαλκανίων, στη Future Library του ιδρύματος Νιάρχου, στο 2nd Athens Culture Symposium του Ελληνο-Αμερικανικού Επιμελητηρίου, στην ημερίδα “Βιβλίο και ψηφιακή εποχή” του Παντείου Πανεπιστημίου, στο συνέδριο FOSSCOM του Πανεπιστημίου Κρήτης, στο Digital Citizens του Europe Direct Περιφέρειας Κρήτης, στο Pecha Kucha, στο FuckUp_Nights.

Από: https://www.opensesame.gr/giannis-farsaris/

Περισσότερα για το μυθιστόρημα "Johnnie Society" και την Ανοικτή Βιβλιοθήκη, από το συγγραφέα:

https://www.youtube.com/watch?v=OXscYaSBy2s

Το έργο υπάρχει ελευθέρα διαθέσιμο εδώ:

https://www.openbook.gr/johnnie-society/

Ανάγνωση Γρηγόριος Καλογιάννης

Η ηχογράφηση δεν έχει κερδοσκοπικό χαρακτήρα. Επιτρέπεται η αναπαραγωγή, αναδημοσίευση και ενσωμάτωση, με αναφορά στην πηγή και τους δημιουργούς.

Το μυθιστόρημα έχει ως πρωταγωνιστή τον Τζόνι, έναν πολλά υποσχόμενο γοητευτικό τριαντάρη με σπουδές, φιλοδοξίες και όνειρα, που πολύ γρήγορα έμελλε να διαψευσθούν. Μαζί με αυτά θα ξεθωριάσουν και οι ανθρώπινες σχέσεις, οι βασισμένες στην υποκρισία και την κατ’ επίφαση αλήθεια. Ο ήρωας βιώνοντας την απογοήτευση και τον ανεκπλήρωτο έρωτα για μια γυναίκα, θα απομονωθεί αναζητώντας την ουσία μέσα από μια βασανιστική ενδοσκόπηση και αυτοκριτική. Στη νέα του ζωή, στη σκοτεινή πλευρά της πόλης, θα αποκτήσει παράδοξους φίλους και συμπαραστάτες: την Γιοβάννα, μια μυστήρια ηλικιωμένη γειτόνισσα, τον Τζο, έναν πνευματώδη ανάπηρο επαίτη των φαναριών, και τον Γιαννάκη, έναν ζωηρό πεντάχρονο μπόμπιρα. Η τυχαία ανακάλυψη ενός κρυμμένου χειρογράφου θα φέρει την ανατροπή, καθώς θα του εμπνεύσει μια ιδέα που θα αλλάξει την κοινωνία ...

Ο Γιάννης Φαρσάρης ασχολείται ενεργά με τα Ψηφιακά Κοινά, την Τεχνητή Νοημοσύνη και τη δημιουργική ελευθερία του Διαδικτύου. Γεννήθηκε το 1973 στην Ιεράπετρα Κρήτης. Σπούδασε Επιστήμη Υπολογιστών στο Πανεπιστήμιο Κρήτης, Εκπαίδευση Ενηλίκων στο Ελληνικό Ανοικτό Πανεπιστήμιο και θεατρική γραφή στο Εργαστήρι Πυροδότησης του Θεάτρου Πορεία. Ζει στο Ηράκλειο Κρήτης και εργάζεται ως καθηγητής Πληροφορικής. Έχει δημιουργήσει την Ανοικτή Βιβλιοθήκη (https://www.openbook.gr/) και συμμετέχει στην εκδοτική ομάδα του λογοτεχνικού περιοδικού Fractal. Είναι ιδρυτικό μέλος της Οργανωτικής Επιτροπής του Μαθητικού Φεστιβάλ Ψηφιακής Δημιουργίας, καθώς και των Λογοτεχνικών Διαγωνισμών «ΛόγωΤέχνης» και «100 λέξεις σε 24 ώρες». Συμμετείχε στην οργανωτική επιτροπή του Φεστιβάλ των Κοινών και στην ομάδα εργασίας των ανοικτών αδειών Creative Commons της ΕΛΛΑΚ, ενώ συντονίζει Εργαστήρια Μικρομυθοπλασίας. Ήταν μέλος της ομάδας «Εκείνοι οι Άλλοι» που ξεκίνησε το Παιχνίδι Κρυμμένου Θησαυρού στο Ηράκλειο το 2003. Είναι Γραμματέας στην Επιτροπή Δεοντολογίας της Ένωσης Πληροφορικών Ελλάδας και είναι αρχισυντάκτης του περιοδικού ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΚΟΣ και συντονιστής της δράσης Ανοικτά Μαθήματα και του podcast Reboot. Έχει δώσει ομιλίες στο TEDx του Πανεπιστημίου Μακεδονίας, στη Διεθνή Έκθεση Βιβλίου Θεσσαλονίκης, στην 1η Μπιενάλε Δυτικών Βαλκανίων, στη Future Library του ιδρύματος Νιάρχου, στο 2nd Athens Culture Symposium του Ελληνο-Αμερικανικού Επιμελητηρίου, στην ημερίδα “Βιβλίο και ψηφιακή εποχή” του Παντείου Πανεπιστημίου, στο συνέδριο FOSSCOM του Πανεπιστημίου Κρήτης, στο Digital Citizens του Europe Direct Περιφέρειας Κρήτης, στο Pecha Kucha, στο FuckUp_Nights.

Από: https://www.opensesame.gr/giannis-farsaris/

Περισσότερα για το μυθιστόρημα "Johnnie Society" και την Ανοικτή Βιβλιοθήκη, από το συγγραφέα:

https://www.youtube.com/watch?v=OXscYaSBy2s

Το έργο υπάρχει ελευθέρα διαθέσιμο εδώ:

https://www.openbook.gr/johnnie-society/

Ανάγνωση Γρηγόριος Καλογιάννης

Η ηχογράφηση δεν έχει κερδοσκοπικό χαρακτήρα. Επιτρέπεται η αναπαραγωγή, αναδημοσίευση και ενσωμάτωση, με αναφορά στην πηγή και τους δημιουργούς.

Τίτλος πρωτότυπου: Fitz-James O'brien "The Diamond Lens" (1858)

Ο Ο'Μπράιαν δεν έχει χαρακτηριστεί άδικα ως ο «κελτικός Πόε». Από τα πιο διάσημα έργα του (μετά το «Τι ήταν αυτό;»), ο «Διαμαντένιος φακός» είναι πλούσιος σε ποιητικές εικόνες και μοτίβα, και όμως διατηρεί μια μοναδική πρωτοτυπία που εξασφαλίζει τη φήμη του ως αριστούργημα επιστημονικής φαντασίας. Το κύριο θέμα του είδους κατά τους τρεις αιώνες που ακολούθησαν τη «Νέα Ατλαντίδα» του Φράνσις Μπέικον ήταν η ανακάλυψη νέων, συχνά Εδέμικων πολιτισμών μέσω της χρήσης της τεχνολογίας ή της τύχης. Κούφιες γαίες, μυστηριώδη νησιά, χαμένοι κόσμοι, κοσμικά ταξίδια και ταξίδια στο χρόνο απέδωσαν παράξενες και ιδιαίτερα καλλιεργημένες κοινωνίες στο μαγεμένο αναγνωστικό κοινό τους. Αν και ορισμένα από αυτά τα μυθιστορήματα ήταν καυστικά ή σατιρικά, συχνά παρουσίαζαν παρθένες ουτοπίες ή φανταστικούς παραδείσους. Η επιδρομή του O'Brien στο είδος του «ευρεθέντος κόσμου» είναι συνοπτική και φιλοσοφική. Ο άνθρωπος δεν χρειάζεται να σκάψει στη γη ή να προβάλει τον εαυτό του στον ουρανό για να εντοπίσει την τελειότητα: αρκεί να κοιτάξει πιο προσεκτικά τις ίδιες τις σταγόνες της βροχής που χτυπούν το τζάμι του παραθύρου του. Υπάρχει όμως μια προειδοποίηση για τον εγωιστή μονομανή - η αποτυχία να φροντίσουμε τις ανάγκες των επιθυμητών αντικειμένων μας μπορεί να οδηγήσει στην καταστροφή τους, και τη δική μας.

Η επιρροή του Πόε είναι θαυμάσια αισθητή στον «Διαμαντένιο φακό», χωρίς να καταδυναστεύει τη μοναδική αφήγηση: ο μονομανής μελετητής που αποφεύγει την κοινωνία και τις συμβάσεις - η εμμονή των παθών του - μια φαινομενικά τέλεια γυναίκα της οποίας η ομορφιά λιώνει στη φθορά όταν δεν λαμβάνει υπόψη του τις θνητές ανάγκες της- οι κατηγορίες για τρέλα και οι υποψίες για αναξιόπιστη αφήγηση - και η μεθοδική, αρρωστημένα λογική περιγραφή του φόνου, όλα κατευθύνουν τον αναγνώστη στην κληρονομιά του Πόε. Τόνοι από τον Φρανκενστάιν της Μαίρη Σέλεϊ και τον αντικοινωνικό της αντιήρωα εφιστούν επίσης την προσοχή μας, εδραιώνοντας τον «Φακό» με ασφάλεια στην παράδοση της γοτθικής επιστημονικής φαντασίας. Ο Λίνλεϊ ξεχνά να φροντίσει τις θνητές ανάγκες του θησαυρού του (βλ. «Λιγεία», «Μορέλα», «Το οβάλ πορτρέτο»), βλέποντάς την περισσότερο ως αντικείμενο κατοχής και επιθυμίας παρά ως ανεξάρτητο πλάσμα. Το αν ο Ο'Μπράιαν έγραψε τον «Φακό» για να ασκήσει κριτική στην κοινωνία του είναι ίσως αδιάφορο, αλλά ανεξάρτητα από τα φιλοσοφικά του κίνητρα, το αποτέλεσμα είναι μια πρωτοφανής προσθήκη στην παράδοση της γοτθικής επιστημονικής φαντασίας, γεμάτη φαντασία, υπερφυσικότητα, επιστημονικές λεπτομέρειες και πικρό ανθρώπινο πάθος.

Όμως το θαύμα έχει κόστος, και όταν το ακάλυπτο Ιδανικό εκτίθεται στις σκληρές συνθήκες της πραγματικότητας, δεν αργεί να μαραθεί στη βλαβερή ατμόσφαιρα του εγωισμού, της απληστίας και της ματαιοδοξίας. Συμβολικά, στον Λίνλεϊ έχει δοθεί η επιλογή να εσωτερικεύσει την Animula - να επανασυνδεθεί με αυτό το χαμένο ή παραμελημένο κομμάτι της πικρής ψυχής του - αναζητώντας μια σύνδεση με ανθρώπινα όντα (δηλαδή την όμορφη Σινιορίνα), αλλά το απορρίπτει αυτό και σπεύδει πίσω στο σπίτι του, όπου αρνείται να αναζητήσει την Animula (ή ακριβέστερα, αυτό που αντιπροσωπεύει) έξω από την πολυπόθητη σταγόνα νερού. Ως αποτέλεσμα, χάνει την ικανότητα να αναβιώνει την εσωτερική του Animula, και τόσο η πνευματική όσο και η φυσική Animula είναι καταδικασμένες σε ασφυκτικό θάνατο - όπως ακριβώς η ικανότητα του Λίνλεϊ για κοινωνική ανάπτυξη και εξωτερική αγάπη καταπνίγεται από την ανάγκη του να οχυρωθεί η νεοανακαλυφθείσα ψυχή του.

Πηγή ανάλυσης: https://www.oldstyletales.com/single-post/2019/07/03/fitz-james-obriens-the-diamond-lens-a-two-minute-summary-and-analysis-of-the-classic-fant

Το έργο υπάρχει ελευθέρα διαθέσιμο εδώ:

https://www.gutenberg.org/files/23169/23169-h/23169-h.htm

Μετάφραση και ανάγνωση Γρηγόριος Καλογιάννης

Η ηχογράφηση δεν έχει κερδοσκοπικό χαρακτήρα. Επιτρέπεται η αναπαραγωγή, αναδημοσίευση και ενσωμάτωση, με αναφορά στην πηγή και τους δημιουργούς.

Τίτλος πρωτότυπου: George MacDonald "The Light Princess" (1864)

Ο George MacDonald (10 Δεκεμβρίου 1824 - 18 Σεπτεμβρίου 1905) ήταν Σκωτσέζος συγγραφέας, ποιητής και χριστιανός εκκλησιαστικός ιερέας. Έγινε πρωτοπόρος στον τομέα της σύγχρονης λογοτεχνίας φαντασίας και μέντορας του συγγραφέα Lewis Carroll. Εκτός από τα παραμύθια του, ο MacDonald έγραψε αρκετά έργα χριστιανικής θεολογίας, συμπεριλαμβανομένων αρκετών συλλογών κηρυγμάτων.

Η "ανάλαφρη πριγκίπισσα" είναι ένα σκωτσέζικο παραμύθι που εκδόθηκε το 1864 ως μια ιστορία μέσα στο μεγαλύτερο παραμύθι Adela Cathcart. Αντλώντας έμπνευση από την «Ωραία Κοιμωμένη», αφηγείται την ιστορία μιας πριγκίπισσας που πλήττεται από μια συνεχή έλλειψη βαρύτητας, αδυνατώντας να πατήσει στη γη, τόσο κυριολεκτικά όσο και μεταφορικά, μέχρι που βρίσκει μια αγάπη που την προσγειώνει.

Ένας βασιλιάς και μια βασίλισσα, μετά από κάποιο χρονικό διάστημα, αποκτούν μια κόρη. Ο βασιλιάς τους καλεί όλους στη βάφτιση, εκτός από την αδελφή του, την πριγκίπισσα Μακεμνόιτ, μια μοχθηρή και ξινή γυναίκα. Αυτή φτάνει χωρίς πρόσκληση και καταριέται την πριγκίπισσα να μην έχει βαρύτητα. Κάθε φορά που η πριγκίπισσα κινείται κατά λάθος στον αέρα, πρέπει να την κατεβάζουν κάτω και ο άνεμος είναι ικανός να την παρασύρει. Καθώς μεγαλώνει, δεν κλαίει ποτέ και δεν μπορεί ποτέ να δει τη σοβαρή πλευρά των πραγμάτων. Οι φιλόσοφοι της αυλής, όταν ερωτώνται, δεν είναι σε θέση να προτείνουν κάποια θεραπεία την οποία ο βασιλιάς και η βασίλισσα θα ανέχονταν να χρησιμοποιήσουν. Αγαπάει με πάθος το κολύμπι και όταν κολυμπάει, ανακτά τη βαρύτητά της. Αυτό οδηγεί στην πρόταση ότι αν την έκαναν να κλάψει, ίσως να έσπαγε η κατάρα. Αλλά τίποτα δεν μπορεί να την κάνει να κλάψει.

Μια έκδοση κινουμένων σχεδίων κυκλοφόρησε το 1978. Το 2013 έκανε πρεμιέρα μια μουσική εκδοχή από τους Tori Amos και Samuel Adamson εμπνευσμένη από την αρχική ιστορία για το Royal National Theatre στο Λονδίνο. Στη θεατρική παράσταση πρωταγωνιστούσε η ηθοποιός Rosalie Craig στον ρόλο του ομώνυμου χαρακτήρα. Το μιούζικαλ έτυχε γενικά καλής υποδοχής, είχε διάρκεια στο θέατρο και κυκλοφόρησε η ηχογράφηση του καστ το 2015. Ένα άλλο μιούζικαλ επίσης με τίτλο The Light Princess γράφτηκε από τον Tony Lawton με μουσική του Alex Bechtel και έκανε ντεμπούτο τον Απρίλιο του 2017 στο Arden Theatre Company.

Το έργο υπάρχει ελευθέρα διαθέσιμο εδώ:

https://www.gutenberg.org/files/697/697-h/697-h.htm

Μετάφραση και ανάγνωση Γρηγόριος Καλογιάννης

Η ηχογράφηση δεν έχει κερδοσκοπικό χαρακτήρα. Επιτρέπεται η αναπαραγωγή, αναδημοσίευση και ενσωμάτωση, με αναφορά στην πηγή και τους δημιουργούς.

Τίτλος πρωτότυπου: "The Dreams in the Witch House" (1932)

Το «The Dreams in the Witch House» είναι ένα διήγημα τρόμου του Αμερικανού συγγραφέα H. P. Lovecraft, μέρος του κύκλου Cthulhu Mythos. Γράφτηκε τον Ιανουάριο/Φεβρουάριο του 1932 και δημοσιεύτηκε για πρώτη φορά στο τεύχος Ιουλίου 1933 του Weird Tales.

Ο Γουόλτερ Γκίλμαν, φοιτητής μαθηματικών και λαογραφίας στο Πανεπιστήμιο Miskatonic, νοικιάζει ένα δωμάτιο στη σοφίτα του «Witch House», ενός σπιτιού στο Άρκαμ της Μασαχουσέτης, που φημολογείται ότι είναι καταραμένο. Το σπίτι φιλοξενούσε κάποτε την Keziah Mason, μια κατηγορούμενη μάγισσα που εξαφανίστηκε μυστηριωδώς από τη φυλακή του Σάλεμ το 1692. Η Γκίλμαν ανακαλύπτει ότι, για το μεγαλύτερο μέρος των δύο αιώνων, πολλοί από τους ενοίκους της σοφίτας πέθαναν πρόωρα. Οι διαστάσεις του δωματίου της σοφίτας του Γκίλμαν είναι ασυνήθιστες και φαίνεται να ανταποκρίνονται σε ένα είδος απόκοσμης γεωμετρίας. Ο Γκίλμαν θεωρεί ότι η δομή μπορεί να επιτρέψει το ταξίδι από ένα επίπεδο ή μια διάσταση σε μια άλλη...

Το «The Dreams in the Witch House» ήταν πιθανότατα εμπνευσμένο από τη διάλεξη του Willem de Sitter, "Το μέγεθος του σύμπαντος", την οποία ο Lovecraft παρακολούθησε τρεις μήνες πριν από τη συγγραφή της ιστορίας. Ο De Sitter αναφέρεται ονομαστικά στην ιστορία, περιγράφεται ως μαθηματική ιδιοφυΐα και καταγράφεται σε μια ομάδα άλλων διανοητικών ιδιοφυιών, συμπεριλαμβανομένου του Άλμπερτ Αϊνστάιν. Αρκετά εξέχοντα μοτίβα -συμπεριλαμβανομένης της γεωμετρίας και της καμπυλότητας του χώρου και της χρήσης καθαρών μαθηματικών για την απόκτηση βαθύτερης κατανόησης της φύσης του σύμπαντος- καλύπτονται τόσο στην ιστορία του Λάβκραφτ όσο και στη διάλεξη του ντε Σίτερ. Η ιδέα της χρήσης των υψηλότερων διαστάσεων του μη ευκλείδειου χώρου ως συντομότερων διαδρομών μέσω του κανονικού χώρου μπορεί να εντοπιστεί στο βιβλίο του A. S. Eddington «Η φύση του φυσικού κόσμου», το οποίο ο Λάβκραφτ αναφέρει ότι είχε διαβάσει. Αυτές οι νέες ιδέες υποστήριξαν και ανέπτυξαν περαιτέρω την ιδέα ενός κατακερματισμένου χώρου-καθρέπτη, που είχε ήδη εισαχθεί από τον Λάβκραφτ στο «Η παγίδα».

Η ιστορία έχει γενικά δεχθεί αρνητική κριτική, καθώς ορισμένοι χαρακτηρίζουν την πλοκή πολύ ασαφή και άλλοι πολύ ρητή. Την αρνητική αντίδραση του August Derleth μετέφερε ο Lovecraft σε έναν άλλο ανταποκριτή: "Ο Derleth δεν είπε ότι ήταν απούλητο- στην πραγματικότητα, μάλλον πίστευε ότι θα πουλούσε. Είπε ότι ήταν μια φτωχή ιστορία, πράγμα που είναι κάτι εντελώς διαφορετικό και πολύ πιο θλιβερά σημαντικό". Ο Λάβκραφτ απάντησε στον Ντέρλεθ: "Η αντίδρασή σας στο φτωχό μου "Όνειρα στο σπίτι της μάγισσας" είναι, κατά κάποιον τρόπο, αυτό που περίμενα - αν και δύσκολα πίστευα ότι το άθλιο χάλι ήταν τόσο κακό όσο το βρήκατε... Το όλο περιστατικό μου δείχνει ότι οι μυθιστορηματικές μου μέρες έχουν μάλλον τελειώσει". Έτσι αποθαρρυμένος αρνήθηκε να υποβάλει την ιστορία για δημοσίευση οπουδήποτε. Χωρίς να το γνωρίζει ο Λάβκραφτ, ο Ντέρλεθ την υπέβαλε αργότερα στο Weird Tales, το οποίο την αποδέχτηκε. Πολλοί μεταγενέστεροι κριτικοί συμμερίστηκαν την άποψη του Derleth.

Πιο πρόσφατα, εμφανίστηκαν πιο ευνοϊκές κριτικές για το «The Dreams in the Witch House». Ο αρθρογράφος του Weird Tales για τον Λάβκραφτ, Kenneth Hite, αποκαλεί την ιστορία «ένα από τα πιο αγνά και σημαντικά παραδείγματα καθαρού λαβκραφτιανού κοσμισμού», υπονοώντας ότι είναι η πιο ολοκληρωμένη έκφραση του μοτίβου «From Beyond» του συγγραφέα. Ο κριτικός Michel Houellebecq τοποθετεί την ιστορία σε αυτό που αποκαλεί «οριστικό τέταρτο κύκλο» του Λάβκραφτ, κατατάσσοντάς την μαζί με επτά άλλες ιστορίες που αποτελούν «την απόλυτη καρδιά του μύθου του HPL, αυτό που οι περισσότεροι φανατικοί λαβκραφτιανοί αποκαλούν τα “μεγάλα κείμενα”».

Το έργο υπάρχει ελευθέρα διαθέσιμο εδώ:

https://www.hplovecraft.com/writings/texts/fiction/dwh.aspx

Μετάφραση και ανάγνωση Γρηγόριος Καλογιάννης

Η ηχογράφηση δεν έχει κερδοσκοπικό χαρακτήρα. Επιτρέπεται η αναπαραγωγή, αναδημοσίευση και ενσωμάτωση, με αναφορά στην πηγή και τους δημιουργούς.

Τίτλος πρωτότυπου: "Мастер и Маргарита" (1928-1940)

Βιβλίο 2ο, Κεφάλαια 25-32, Επίλογος

00:00:00 Κεφάλαιο 25ο - Πώς ο εισαγγελέας προσπάθησε να σώσει τον Ιούδα του Κιριάθ

00:26:18 Κεφάλαιο 26ο - Η ταφή

01:18:56 Κεφάλαιο 27ο - Το τέλος του διαμερίσματος με αριθμό 50

02:00:19 Κεφάλαιο 28ο - Οι τελευταίες περιπέτειες του Κορόβιεφ και του Μπέεμοθ

02:31:16 Κεφάλαιο 29ο - Όταν αποφασίζεται η μοίρα του Δασκάλου και της Μαργαρίτας

02:42:03 Κεφάλαιο 30ο - Ήρθε η ώρα, ήρθε η ώρα!

03:10:39 Κεφάλαιο 31ο - Στους Λόφους των Σπουργητιών

03:17:38 Κεφάλαιο 32ο - Συγχώρεση και αιώνιο καταφύγιο

03:33:23 Επίλογος

Μια αξιομνημόνευτη και πολυσυζητημένη ατάκα στο έργο είναι η φράση «τα χειρόγραφα δεν καίγονται» (рукописи не горят). Ο Δάσκαλος είναι ένας συγγραφέας που ταλαιπωρείται τόσο από τα δικά του ψυχικά προβλήματα όσο και από τη σκληρή πολιτική κριτική που δέχονταν οι περισσότεροι σοβιετικοί συγγραφείς στη Μόσχα της δεκαετίας του 1930. Καίει το πολύτιμο χειρόγραφό του σε μια προσπάθεια να καθαρίσει το μυαλό του από τα προβλήματα που του έφερε το έργο. Όταν τελικά συναντιούνται, ο Βόλαντ ζητά να δει το μυθιστόρημα, ο Δάσκαλος ζητά συγγνώμη που δεν μπορεί να το κάνει, καθώς το είχε κάψει. Ο Woland απαντά: «Δεν μπορεί να το έχεις κάνει. Τα χειρόγραφα δεν καίγονται». Στο απόσπασμα αυτό αντανακλάται ένα βαθιά αυτοβιογραφικό στοιχείο. Ο Μπουλγκάκοφ έκαψε ένα πρώιμο αντίγραφο του έργου για τους ίδιους περίπου λόγους που εκφράζει στο μυθιστόρημα.

Στη Μόσχα δύο μουσεία τιμούν τη μνήμη του Μιχαήλ Μπουλγκάκοφ και του «Ο Μαιτρ και η Μαργαρίτα». Και τα δύο βρίσκονται στην πρώην κατοικία του Μπουλγκάκοφ στην οδό Bolshaya Sadovaya, αρ. 10. Από τα τέλη της δεκαετίας του 1980 και την πτώση της Σοβιετικής Ένωσης, το κτίριο έχει γίνει τόπος συγκέντρωσης για τους θαυμαστές του Μπουλγκάκοφ, καθώς και για σατανιστικές ομάδες. Το Σπίτι του Μπουλγκάκοφ βρίσκεται στο ισόγειο του κτιρίου και περιέχει προσωπικά αντικείμενα, φωτογραφίες και διάφορες εκθέσεις που σχετίζονται με τη ζωή του Μπουλγκάκοφ και τα διάφορα έργα του. Συχνά πραγματοποιούνται διάφορες ποιητικές και λογοτεχνικές εκδηλώσεις ενώ διοργανώνει ξεναγήσεις στη Μόσχα του Μπουλγκάκοφ, σε ορισμένες από τις οποίες συμμετέχουν αναπαραστάτες που υποδύονται χαρακτήρες του «Μαιτρ και της Μαργαρίτας». Στο διαμέρισμα με αριθμό 50 στον τέταρτο όροφο βρίσκεται το Μουσείο Μ.Α. Μπουλγκάκοφ που περιέχει προσωπικά αντικείμενα, φωτογραφίες και εκθέσεις που σχετίζονται με τη ζωή και τα έργα του. Εδώ πραγματοποιούνται συχνά διάφορες ποιητικές και λογοτεχνικές εκδηλώσεις.

Ο Μικ Τζάγκερ των Rolling Stones εμπνεύστηκε από το μυθιστόρημα για τη συγγραφή του τραγουδιού «Sympathy for the Devil». Οι SORAYA κυκλοφόρησαν ένα τραγούδι με τίτλο 'the master and margarita' που συνυπογράφουν με τον Adrian Grenier. Το τραγούδι ήταν εμπνευσμένο από το μυθιστόρημα, το αγαπημένο βιβλίο της SORAYA, αλλά φαντάστηκε την ιστορία να διαδραματίζεται στο σύγχρονο Όστιν του Τέξας. Το γκραντζ συγκρότημα Pearl Jam επηρεάστηκε από την αντιπαράθεση του μυθιστορήματος μεταξύ του Ιησού και του Πόντιου Πιλάτου στο τραγούδι τους «Pilate», στο άλμπουμ τους Yield του 1998. Το καναδικό συγκρότημα The Tea Party έχει ένα τραγούδι με τίτλο «The Master and Margarita». Ο υπερρεαλιστής καλλιτέχνης H. R. Giger ονόμασε έναν πίνακα του 1976 με το όνομα του μυθιστορήματος. Το συγκρότημα Danzig παρουσίασε αυτόν τον πίνακα στο εξώφυλλο του άλμπουμ Danzig III: How the Gods Kill του 1992. Το ομώνυμο τραγούδι στο άλμπουμ Banga της Patti Smith αναφέρεται στον Πόντιο Πιλάτο και τον σκύλο του Banga, όπως απεικονίζονται στο The Master and Margarita.

Το έργο υπάρχει ελευθέρα διαθέσιμο εδώ:

http://www.masterandmargarita.eu/

Πηγή εικόνας:

https://www.artofit.org/image-gallery/845269423826092927/the-master-and-margarita-mikhail-bulgakov/

Μετάφραση και ανάγνωση Γρηγόριος Καλογιάννης

Η ηχογράφηση δεν έχει κερδοσκοπικό χαρακτήρα. Επιτρέπεται η αναπαραγωγή, αναδημοσίευση και ενσωμάτωση, με αναφορά στην πηγή και τους δημιουργούς.

Τίτλος πρωτότυπου: "Мастер и Маргарита" (1928-1940)

Βιβλίο 2ο, Κεφάλαια 19-24

00:00:06 Κεφάλαιο 19ο - Μαργαρίτα

00:32:00 Κεφάλαιο 20ο - Η κρέμα του Αζαζέλ

00:44:47 Κεφάλαιο 21ο - Πτήση

01:19:53 Κεφάλαιο 22ο - Με το φως των κεριών

01:53:55 Κεφάλαιο 23ο - Ο μεγάλος χορός του Σατανά

02:33:26 Κεφάλαιο 24ο - Η επιστροφή του Δασκάλου

Το μυθιστόρημα πραγματεύεται την αλληλεπίδραση του καλού και του κακού, της αθωότητας και της ενοχής, του θάρρους και της δειλίας, διερευνώντας θέματα όπως η ευθύνη απέναντι στην αλήθεια όταν η εξουσία την αρνείται και η ελευθερία του πνεύματος σε έναν ανελεύθερο κόσμο. Ο έρωτας και ο αισθησιασμός είναι επίσης κυρίαρχα θέματα.

Η αφοσιωμένη αγάπη της Μαργαρίτας για τον Δάσκαλο την οδηγεί στο να εγκαταλείψει τον σύζυγό της, αλλά βγαίνει νικήτρια. Η πνευματική της ένωση με τον Δάσκαλο είναι και σεξουαλική. Το μυθιστόρημα είναι μια πανδαισία αισθησιακών εντυπώσεων, αλλά η κενότητα της αισθησιακής ικανοποίησης χωρίς αγάπη τονίζεται στα σατιρικά αποσπάσματα. Η απόρριψη του αισθησιασμού για χάρη της κενής αξιοπρέπειας διαπομπεύεται στη μορφή του Νικολάι Ιβάνοβιτς, ο οποίος γίνεται το γουρούνι της Νατάσα. Ο έρωτας δεν έχει σημασία μόνο στη σχέση του Δασκάλου με τη Μαργαρίτα, αλλά και στη σχέση του με τη γραφή στο σύνολό της.

Η αλληλεπίδραση της φωτιάς, του νερού, της καταστροφής και άλλων φυσικών δυνάμεων συνοδεύει διαρκώς τα γεγονότα του μυθιστορήματος. Υπάρχει μια πολύπλοκη σχέση μεταξύ Ιερουσαλήμ και Μόσχας σε όλη τη διάρκεια του μυθιστορήματος. Αν και τα δύο μέρη του μυθιστορήματος απέχουν αιώνες μεταξύ τους, η δράση και στα δύο εκτυλίσσεται παράλληλα κατά τη διάρκεια πέντε ημερών. Τα κεφάλαια που αποτελούνται από την ιστορία της Ιερουσαλήμ είναι συνυφασμένα με τις ζωές των χαρακτήρων της Μόσχας, ενώ υπάρχουν αρκετοί χαρακτήρες που γεφυρώνουν τις δύο αφηγήσεις. Η επικάλυψη μεταξύ των δύο ιστορικών γραμμών περιπλέκεται ακόμη περισσότερο από το γεγονός ότι η ιστορία της Ιερουσαλήμ παρουσιάζεται ως το μυθιστόρημα που έγραψε ο δάσκαλος, εγείροντας ερωτήματα συγγραφής και θολώνοντας τη διάκριση μεταξύ μυθοπλασίας και πραγματικότητας.

Ο Μπουλγκάκοφ ασκεί σατιρική κριτική στη σοβιετική κοινωνία, σχολιάζει τα ελαττώματά της αναφερόμενος σε διακριτά ζητήματα, όπως η στεγαστική κρίση, η διαφθορά και η μυστική αστυνομία. Η μεθοδολογία του να εισάγει χαρακτήρες που επωφελούνται από το νέο καθεστώς και στη συνέχεια να τους τιμωρεί για τις αμαρτίες τους μέσω του Βόλαντ, δείχνει την καταδίκη του για τις συνθήκες που επικρατούσαν στη Σοβιετική Ένωση της δεκαετίας του 1930. Ένα θέμα που τονίζεται ιδιαίτερα στο μυθιστόρημα είναι η λογοκρισία, η λογοτεχνική καταστολή και η καταστολή της δημιουργικότητας. Η απεικόνιση των συγγραφέων Massolit και του πολυτελούς, εξωφρενικού τρόπου ζωής τους αποτελεί διακωμώδηση των αντίστοιχων συγγραφέων της πραγματικής ζωής.

Το μυθιστόρημα μπορεί να διαβαστεί σε πολλά διαφορετικά επίπεδα, ως φιλοσοφική αλληγορία και κοινωνικοπολιτική σάτιρα που ασκεί κριτική όχι μόνο στο σοβιετικό σύστημα, αλλά και στην επιφανειακότητα και τη ματαιοδοξία της σύγχρονης ζωής γενικότερα. Η τζαζ παρουσιάζεται με μια αμφίσημη γοητεία και απέχθεια. Είναι γεμάτο από μοντέρνα στοιχεία, όπως το πρότυπο άσυλο, το ραδιόφωνο, τα φώτα στους δρόμους και στα καταστήματα, τα αυτοκίνητα, τα φορτηγά, τα τραμ και τα αεροπορικά ταξίδια. Υπάρχει ελάχιστη εμφανής νοσταλγία για τις όποιες «παλιές καλές μέρες» - τα μόνα πρόσωπα που αναφέρονται στην τσαρική Ρωσία είναι ο Σατανάς και ο Αφηγητής, ο οποίος απευθύνεται απευθείας στους χαρακτήρες του μυθιστορήματος και στον αναγνώστη πολλές φορές. Έχει επίσης έντονα στοιχεία αυτού που στα τέλη του 20ού αιώνα ονομάστηκε μαγικός ρεαλισμός.

Το έργο υπάρχει ελευθέρα διαθέσιμο εδώ:

http://www.masterandmargarita.eu/

Μετάφραση και ανάγνωση Γρηγόριος Καλογιάννης

Η ηχογράφηση δεν έχει κερδοσκοπικό χαρακτήρα. Επιτρέπεται η αναπαραγωγή, αναδημοσίευση και ενσωμάτωση, με αναφορά στην πηγή και τους δημιουργούς.

Τίτλος πρωτότυπου: "Мастер и Маргарита" (1928-1940)

Βιβλίο 1ο, Κεφάλαια 11-18

00:00:00 Κεφάλαιο 11ο - Ο Ιβάν χωρίζεται στα δύο

00:09:31 Κεφάλαιο 12ο - Η μαύρη μαγεία και η αποκάλυψή της

00:46:12 Κεφάλαιο 13ο - Ο ήρωας έρχεται

01:34:33 Κεφάλαιο 14ο - Δόξα στον κόκορα!

01:56:35 Κεφάλαιο 15ο - Το όνειρο του Νικάνορ Ιβάνοβιτς

02:27:07 Κεφάλαιο 16ο - Η εκτέλεση

02:58:57 Κεφάλαιο 17ο - Μια ανήσυχη μέρα

03:29:42 Κεφάλαιο 18ο - Ατυχείς επισκέπτες

Ο Μιχαήλ Μπουλγκάκοφ γεννήθηκε στο Κίεβο στις 15 Μαΐου 1891. Μετακόμισε στη Μόσχα το 1921 όπου άρχισε να εργάζεται πάνω στο έργο του «Ο Μαιτρ και η Μαργαρίτα». Εκπαιδεύτηκε αρχικά ως γιατρός, γεγονός που επηρέασε τα μετέπειτα έργα του. Αυτό είναι εμφανές όταν περιγράφει το σώμα ή όταν οι χαρακτήρες δέχονται ορισμένους τραυματισμούς. Μόνο αργότερα ο Μπουλγκάκοφ έγινε συγγραφέας θεατρικών και λογοτεχνικών έργων. Ξεκίνησε να γράφει το έργο το 1928, αλλά έκαψε το πρώτο χειρόγραφο το 1930 (όπως έκανε και ο χαρακτήρας του, ο Μαιτρ), καθώς δεν έβλεπε μέλλον ως συγγραφέας στη Σοβιετική Ένωση, σε μια εποχή εκτεταμένης πολιτικής καταπίεσης. Το 1931 ξεκίνησε ξανά το μυθιστόρημα. Στις αρχές της δεκαετίας του 1920, ο Μπουλγκάκοφ είχε επισκεφθεί μια συνάντηση της σύνταξης ενός αθεϊστικού περιοδικού. Πιστεύεται ότι άντλησε από αυτό στοιχεία για να δημιουργήσει τον χορό της Νύχτας της Walpurgis. Ολοκλήρωσε το δεύτερο προσχέδιό το 1936, οπότε και είχε επινοήσει τις κύριες γραμμές της πλοκής της τελικής εκδοχής. Έγραψε άλλες τέσσερις εκδοχές. Όταν ο Μπουλγκάκοφ σταμάτησε να γράφει τέσσερις εβδομάδες πριν από τον θάνατό του το 1940, το μυθιστόρημα είχε κάποιες ημιτελείς προτάσεις και εκκρεμότητες. Το μυθιστόρημά του γράφτηκε επίσης εν μέσω κριτικής για τα άλλα έργα του. Κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου, έγραψε στον Στάλιν ζητώντας να του επιτραπεί να φύγει από τη Ρωσία, επειδή θεωρούσε ότι οι κριτικοί λογοτεχνίας της εποχής απέδειξαν ότι η γραφή του Μπουλγκάκοφ δεν ανήκε στη Ρωσία. Αυτό δεν εγκρίθηκε, γεγονός που επηρέασε σε μεγάλο βαθμό τη συγγραφή του έργου.

Μια λογοκριμένη εκδοχή, με αφαίρεση περίπου του 12% δημοσιεύτηκε για πρώτη φορά στο περιοδικό Moskva. Ένα χειρόγραφο βγήκε λαθραία από τη Σοβιετική Ένωση στο Παρίσι, όπου η YMCA Press κυκλοφόρησε την πρώτη έκδοση σε βιβλίο το 1967. Το κείμενο, όπως δημοσιεύτηκε στο περιοδικό Moskva, μεταφράστηκε στα εσθονικά και τυπώθηκε το 1967. Η έκδοση αυτή περιλάμβανε πολλές σκηνές και θέματα που είχαν προηγουμένως λογοκριθεί - για παράδειγμα, το σχόλιο του Μπουλγκάκοφ για τη σοβιετική ηθική και την κυβερνητική διαφθορά. Ο ιταλικός εκδοτικός οίκος Einaudi εξέδωσε το βιβλίο και στα ρωσικά το 1967. Για δεκαετίες αυτή παρέμεινε η μόνη έντυπη έκδοση του μυθιστορήματος σε μορφή βιβλίου που ήταν διαθέσιμη στη Σοβιετική Ένωση. Το πρωτότυπο κείμενο όλων των παραλειφθέντων και αλλαγμένων μερών, με ενδείξεις των σημείων τροποποίησης, τυπώθηκε και διανεμήθηκε χειρόγραφα στη Σοβιετική Ένωση. Το 1969, ο εκδότης Posev τύπωσε μια έκδοση που παρήχθη με τη βοήθεια αυτών των ενθεμάτων. Η πρώτη πλήρης έκδοση, που εκπονήθηκε από την Άννα Σαχάκιαντς, εκδόθηκε στα ρωσικά από τον εκδοτικό οίκο Khudozhestvennaya Literatura το 1973. Αυτή βασίστηκε στην τελευταία έκδοση του Μπουλγκάκοφ του 1940, όπως την είχε διορθώσει ο εκδότης. Αυτή η έκδοση παρέμεινε η κανονική έκδοση μέχρι το 1989. Είναι άγνωστο κατά πόσο η έκδοση αυτή επηρεάστηκε από την Έλενα Σιλόβσκαγια, την τρίτη και τελευταία σύζυγο του Μπουλγκάκοφ, καθώς είχε στην κατοχή της τις υπόλοιπες χειρόγραφες σημειώσεις. Λόγω της μεγάλης ποσότητας χειρογράφων και προσχεδίων, είναι αδύνατο να δηλωθεί ποια, αν υπάρχει, έκδοση του μυθιστορήματος είναι πραγματικά κανονική. Η τελευταία εκδοχή, που βασίζεται σε όλα τα διαθέσιμα χειρόγραφα, εκπονήθηκε από τη Lidiya Yanovskaya.

Το έργο υπάρχει ελευθέρα διαθέσιμο εδώ:

http://www.masterandmargarita.eu/

Μετάφραση και ανάγνωση Γρηγόριος Καλογιάννης

Η ηχογράφηση δεν έχει κερδοσκοπικό χαρακτήρα. Επιτρέπεται η αναπαραγωγή, αναδημοσίευση και ενσωμάτωση, με αναφορά στην πηγή και τους δημιουργούς.

Τίτλος πρωτότυπου: "Мастер и Маргарита" (1928-1940)

Βιβλίο 1ο, Κεφάλαια 1-10

00:00:21 Κεφάλαιο 1ο - Ποτέ μη μιλάτε με αγνώστους

00:31:07 Κεφάλαιο 2ο - Πόντιος Πιλάτος

01:32:23 Κεφάλαιο 3ο - Η έβδομη απόδειξη

01:43:50 Κεφάλαιο 4ο - Το κυνήγι

02:02:12 Κεφάλαιο 5ο - Έγιναν πράγματα στου Γκριμπόεντοφ

02:33:06 Κεφάλαιο 6ο - Σχιζοφρένεια, όπως ειπώθηκε

02:52:15 Κεφάλαιο 7ο - Ένα άτακτο διαμέρισμα

03:19:09 Κεφάλαιο 8ο - Η μάχη μεταξύ του καθηγητή και του ποιητή

03:41:31 Κεφάλαιο 9ο - Τα κόλπα του Koroviev

04:04:05 Κεφάλαιο 10ο - Νέα από τη Γιάλτα

Ο Μαιτρ και η Μαργαρίτα είναι μυθιστόρημα του Μιχαήλ Μπουλγκάκοφ (Михаил Афанасьевич Булгаков), γραμμένο στη Σοβιετική Ένωση μεταξύ 1928 και 1940. Μια λογοκριμένη έκδοση, με αρκετά κεφάλαια κομμένα από τους συντάκτες, δημοσιεύτηκε στο περιοδικό της Μόσχας το 1966-1967, μετά το θάνατο του συγγραφέα στις 10 Μαρτίου 1940, ενώ εκδόθηκε ως βιβλίο το 1967, στο Παρίσι. Τμήματα που είχαν αποκοπεί από τη λογοκρισία ενσωματώθηκαν σε μια έκδοση του 1969 στη Φρανκφούρτη. Η ιστορία αφορά μια επίσκεψη του διαβόλου και της συνοδείας του στην επίσημα αθεϊστική Σοβιετική Ένωση. Ο διάβολος, που εκδηλώνεται ως κάποιος καθηγητής Woland, αμφισβητεί τις πεποιθήσεις των Σοβιετικών πολιτών απέναντι στη θρησκεία και καταδικάζει τη συμπεριφορά τους καθ' όλη τη διάρκεια του βιβλίου. Το έργο συνδυάζει υπερφυσικά στοιχεία με σατιρική μαύρη κωμωδία και χριστιανική φιλοσοφία, αψηφώντας την κατηγοριοποίηση σε ένα μόνο είδος. Πολλοί κριτικοί το θεωρούν ένα από τα καλύτερα μυθιστορήματα του 20ού αιώνα, καθώς και το κορυφαίο της σοβιετικής σάτιρας.

Το μυθιστόρημα είναι επηρεασμένο από τον μύθο του Φάουστ, ιδίως από το πρώτο μέρος της ερμηνείας του Γκαίτε, Η συμφωνία του διαβόλου, που ανάγεται στον 4ο αιώνα, από τον Δρ Φάουστ του Κρίστοφερ Μάρλοου (όπου στην τελευταία πράξη ο ήρωας δεν μπορεί να κάψει το χειρόγραφό του ή να λάβει συγχώρεση από έναν στοργικό Θεό) και από το λιμπρέτο της όπερας, τη μουσική της οποίας συνέθεσε ο Σαρλ Γκουνό. Επιρροή ασκεί επίσης ο Έκτορ Μπερλιόζ, ο οποίος έγραψε την όπερα La damnation de Faust. Στην όπερα αυτή υπάρχουν τέσσερις χαρακτήρες: Faust, ο διάβολος Méphistophélès, η Marguerite και ο Brander. Επίσης η Symphonie Fantastique, όπου ο ήρωας ονειρεύεται τον αποκεφαλισμό του και τη συμμετοχή του σε μία τελετή μαγισσών. Επιπλέον, γίνονται πολλές φορές αναφορές στο έργο του Ιγκόρ Στραβίνσκι: ο εξέχων χαρακτήρας και επικεφαλής της κλινικής Δόκτωρ Στραβίνσκι έχει το ίδιο όνομα με τον συνθέτη και στο μυθιστόρημα γίνονται αναφορές σε συγκεκριμένες συνθέσεις.

Ως επιρροή θεωρείται η σατιρική ποιητική του Νικολάι Γκόγκολ και του Μιχαήλ Σαλτίκοφ-Στσέντριν, όπως συμβαίνει και σε άλλα μυθιστορήματα του Μπουλγκάκοφ. Ο Μπουλγκάκοφ αντιλήφθηκε και ενσάρκωσε τις αρχές της αντίληψης του κόσμου του Γκόγκολ και του Σαλτίκοφ-Στσέντριν μέσα από την κωμική ανάμειξη του παράλογου, του φανταστικού και του πραγματικού. Η τεχνική πρόοδος και η ραγδαία ανάπτυξη της μηχανοποιημένης παραγωγής κατά τον 20ό αιώνα, σε συνδυασμό με το σατιρικό κίνητρο του πριμιτιβισμού, χαρακτηριστικό της ρωσικής λογοτεχνίας, άφησαν το αποτύπωμά τους στη φύση του γκροτέσκου του Μπουλγκάκοφ.

Ο διάλογος μεταξύ του Πόντιου Πιλάτου και του Γιεσούα Χα-Νότσρι είναι έντονα επηρεασμένος από την παραβολή «Ο μεγάλος ιεροεξεταστής» του Φιοντόρ Ντοστογιέφσκι από τους Αδελφούς Καραμάζοφ. Το κεφάλαιο «άτυχοι επισκέπτες» παραπέμπει στην Άννα Καρένινα του Τολστόι: «όλα έγιναν ακατάστατα στο σπίτι των Ομπλόνσκι». Το θέμα του Διαβόλου που εκθέτει την κοινωνία ως πολυκατοικία, όπως θα μπορούσε να φανεί αν αφαιρούνταν ολόκληρη η πρόσοψη, έχει κάποια προηγούμενα στο El diablo cojuelo του Ισπανού Luís Vélez de Guevara.

Το έργο υπάρχει ελευθέρα διαθέσιμο εδώ:

http://www.masterandmargarita.eu/

Η εικόνα είναι από την ομώνυμη κινηματογραφική μεταφορά του 2024.

Μετάφραση και ανάγνωση Γρηγόριος Καλογιάννης

Η ηχογράφηση δεν έχει κερδοσκοπικό χαρακτήρα. Επιτρέπεται η αναπαραγωγή, αναδημοσίευση και ενσωμάτωση, με αναφορά στην πηγή και τους δημιουργούς.

Τίτλος πρωτότυπου: "The Time Machine" (1895)

Η Μηχανή του Χρόνου είναι μια δυστοπική μετα-αποκαλυπτική νουβέλα επιστημονικής φαντασίας του 1895 του H. G. Wells για έναν βικτοριανό επιστήμονα γνωστό ως Ταξιδιώτη του Χρόνου, ο οποίος ταξιδεύει 802.701 χρόνια στο μέλλον. Το έργο γενικά πιστώνεται με την εκλαΐκευση της έννοιας του ταξιδιού στο χρόνο με τη χρήση ενός οχήματος ή μιας συσκευής που ταξιδεύει σκόπιμα και επιλεκτικά προς τα εμπρός ή προς τα πίσω στο χρόνο. Ο όρος «μηχανή του χρόνου», που επινοήθηκε από τον Γουέλς, χρησιμοποιείται πλέον σχεδόν καθολικά για να αναφερθεί σε ένα τέτοιο όχημα ή συσκευή. Χρησιμοποιώντας μια ιστορία-πλαίσιο που διαδραματίζεται στην τότε βικτοριανή Αγγλία, το κείμενο του Γουέλς επικεντρώνεται στην εξιστόρηση του ταξιδιού του κατά τα άλλα ανώνυμου Ταξιδιώτη του Χρόνου στο μακρινό μέλλον. H Μηχανή του Χρόνου ερμηνεύεται στη σύγχρονη εποχή ως ένα σχόλιο για την αυξανόμενη ανισότητα και τον ταξικό διαχωρισμό της εποχής του Γουέλς, που ο ίδιος προβάλλει ως τη γέννηση δύο ξεχωριστών ανθρώπινων ειδών: των δίκαιων, παιδικών Ελόι και των άγριων, πιθηκοειδών Μόρλοκ, μακρινών απογόνων της σύγχρονης ανώτερης και κατώτερης τάξης αντίστοιχα. Πιστεύεται ότι η απεικόνιση των Eloi από τον Γουέλς ως μια φυλή που ζει μέσα στην πληρότητα και την εγκατάλειψη εμπνεύστηκε από το ουτοπικό ρομαντικό μυθιστόρημα "Νέα από το πουθενά" (1890), αν και το σύμπαν του Γουέλς στο μυθιστόρημα είναι σαφώς πιο άγριο και βάναυσο.

Η Μηχανή του Χρόνου έχει μεταφερθεί σε δύο ομώνυμες ταινίες μεγάλου μήκους, καθώς και σε δύο τηλεοπτικές εκδοχές και πολλές διασκευές κόμικς. Έχει επίσης εμπνεύσει έμμεσα πολλά ακόμη έργα μυθοπλασίας. Ο Γουέλς είχε εξετάσει την ιδέα του ταξιδιού στο χρόνο και στο παρελθόν, σε ένα διήγημα με τίτλο «Οι Χρονικοί Αργοναύτες» (1888). Το έργο αυτό, που δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα του κολεγίου του, αποτέλεσε τη βάση για τη Μηχανή του Χρόνου.

Η ιστορία αντανακλά τις σοσιαλιστικές πολιτικές απόψεις του ίδιου του Γουέλς, την άποψή του για τη ζωή και την αφθονία, καθώς και τη σύγχρονη αγωνία για τις εργασιακές σχέσεις. Είναι επίσης επηρεασμένη από τις θεωρίες του Ray Lankester για τον κοινωνικό εκφυλισμό και μοιράζεται πολλά στοιχεία με το μυθιστόρημα του Edward Bulwer-Lytton "Vril, the Power of the Coming Race" (1871). Θεωρείται επίσης ότι η φυλή Eloi του Wells μοιράζεται πολλά χαρακτηριστικά με τα έργα άλλων Άγγλων σοσιαλιστών, κυρίως του William Morris και το έργο του "News from Nowhere" (1890), στο οποίο το χρήμα απεικονίζεται ως άσχετο και η εργασία αναλαμβάνεται απλώς ως μια μορφή ευχαρίστησης.

Με βάση τις προσωπικές εμπειρίες και την παιδική ηλικία του Γουέλς, η εργατική τάξη περνούσε κυριολεκτικά μεγάλο μέρος του χρόνου της υπόγεια. Η δική του οικογένεια περνούσε τον περισσότερο χρόνο της σε μια σκοτεινή υπόγεια κουζίνα, όταν δεν απασχολούνταν στο κατάστημα του πατέρα τους. Αργότερα, η δική του μητέρα εργαζόταν ως οικονόμος σε ένα σπίτι με σήραγγες από κάτω, όπου το προσωπικό και οι υπηρέτες ζούσαν σε υπόγειους χώρους. Ένα ιατρικό περιοδικό που δημοσιεύτηκε το 1905 θα επικεντρωθεί σε αυτούς τους χώρους διαβίωσης των υπηρετών σε κακώς αεριζόμενα σκοτεινά υπόγεια.

Το έργο αυτό είναι ένα πρώιμο παράδειγμα του υποείδους της "πεθαμένης γης". Το τμήμα της νουβέλας που βλέπει τον Ταξιδιώτη του Χρόνου σε ένα μακρινό μέλλον, όπου ο ήλιος είναι τεράστιος και κόκκινος, τοποθετεί επίσης τη Μηχανή του Χρόνου στη σφαίρα της εσχατολογίας; δηλαδή της μελέτης των έσχατων καιρών, του τέλους του κόσμου και του τελικού πεπρωμένου της ανθρωπότητας.

Το έργο υπάρχει ελευθέρα διαθέσιμο εδώ:

https://www.gutenberg.org/ebooks/35

Μετάφραση και ανάγνωση Γρηγόριος Καλογιάννης

Η ηχογράφηση δεν έχει κερδοσκοπικό χαρακτήρα. Επιτρέπεται η αναπαραγωγή, αναδημοσίευση και ενσωμάτωση, με αναφορά στην πηγή και τους δημιουργούς.

Τίτλος πρωτότυπου: "The White People" (1904)

00:00:00 Πρόλογος

00:21:36 Το Πράσινο Βιβλίο

01:37:06 Επίλογος

"Ο Λευκός Λαός" είναι ένα διήγημα τρόμου από τον Ουαλό συγγραφέα Arthur Machen. Γράφτηκε στα τέλη της δεκαετίας του 1890, δημοσιεύθηκε για πρώτη φορά το 1904 στο περιοδικό Horlick, εκδόθηκε από τον φίλο του Machen, A.E. Waite, και στη συνέχεια ανατυπώθηκε στη συλλογή του Machen The House of Souls (1906). Η ιστορία έχει έκτοτε περιγραφεί ως ένα σημαντικό παράδειγμα μυθοπλασίας τρόμου, και ακόμη και ως μία από τις μεγαλύτερες ιστορίες τρόμου όλων των εποχών, επηρεάζοντας γενιές μεταγενέστερων συγγραφέων.

Μια συζήτηση μεταξύ του Αμβρόσιου και του Κότγκρεϊβ για τη φύση του κακού οδηγεί τον Αμβρόσιο να αποκαλύψει ένα μυστηριώδες Πράσινο Βιβλίο που κατέχει. Πρόκειται για το ημερολόγιο μιας νεαρής κοπέλας, στο οποίο περιγράφει με ευρηματική, υποβλητική πρόζα τις παράξενες εντυπώσεις της από την ύπαιθρο στην οποία ζει καθώς και συνομιλίες με τη νταντά της, η οποία τη μυεί σε έναν μυστικό κόσμο λαογραφίας και μαύρης μαγείας. Καθ 'όλη τη διάρκεια, το κορίτσι κάνει αινιγματικές αναφορές σε θέματα όπως "νύμφες", "Dôls", "voolas", "λευκές, πράσινες και κόκκινες τελετές", "γράμματα Akla", οι γλώσσες "Xu" και "Chian", "παιχνίδια Mao" και ένα παιχνίδι που ονομάζεται "Troy Town" (το τελευταίο από τα οποία είναι μια αναφορά σε πραγματικές πρακτικές που περιλαμβάνουν λαβύρινθους ή λαβυρινθώδεις χορούς). Η ιστορία του κοριτσιού αναπτύσσει σταδιακά μια αυξανόμενη ατμόσφαιρα αγωνίας, με υποδείξεις μαγείας, μόνο για να διακοπεί απότομα ακριβώς στο σημείο όπου μια υπέρτατη αποκάλυψη φαίνεται επικείμενη. Ο Αμβρόσιος αποκαλύπτει ότι το σώμα του κοριτσιού βρέθηκε αργότερα νεκρό κοντά σε ένα φαινομενικά παγανιστικό άγαλμα στο δάσος. Προσθέτει ότι είχε «δηλητηριάσει τον εαυτό της – με τον καιρό», κάνοντας την αναλογία ενός παιδιού που βρίσκει το κλειδί σε ένα κλειδωμένο ντουλάπι φαρμάκων.

Ο Machen είχε διαβάσει ευρέως στη μυστικιστική λογοτεχνία και τη λαογραφία από τότε που ένας πρώιμος εργοδότης τον είχε βάλει να εργαστεί καταγράφοντας αποκρυφιστικά βιβλία, και η γνώση του έδωσε στην ιστορία του ένα βάθος και αληθοφάνεια ασυνήθιστη σε τέτοια έργα. Η χρήση του "Πράσινου Βιβλίου" ως πλαστού εγγράφου έχει τις ρίζες της στη γοτθική παράδοση και είναι παρόμοια με τη χρήση τέτοιων εγγράφων από τον Bram Stoker στον Δράκουλα και με τη χρήση του Necronomicon από τον H.P. Lovecraft και του ημερολογίου του Wilbur Whateley στο "The Dunwich Horror". Μερικές από τις παράξενες λέξεις και ονόματα στο Πράσινο Βιβλίο είναι πραγματικοί απόκρυφοι όροι, αλλά οι περισσότεροι εφευρέθηκαν από τον Machen για την ιστορία. Από αυτά, μερικά θα τα έπαιρναν μεταγενέστεροι συγγραφείς παράξενης μυθοπλασίας – κυρίως το "Aklo", το οποίο χρησιμοποιήθηκε από τον Λάβκραφτ σε σχέση με την επίκληση του "Sabaoth" στο "The Dunwich Horror".

Η ιστορία έχει συχνά ανατυπωθεί και οι μελετητές και οι θιασώτες της υπερφυσικής μυθοπλασίας συχνά την αναφέρουν ως κλασικό του είδους. Η αφήγηση στο Πράσινο Βιβλίο «είναι ίσως η καλύτερη μεμονωμένη υπερφυσική ιστορία του αιώνα, ίσως στη λογοτεχνία» ... «Αν έπρεπε να απαριθμήσω τα μεγαλύτερα υπερφυσικά διηγήματα όλων των εποχών, θα ξεκινούσα με το "The White People" του Arthur Machen, για την εν αγνοία μύηση ενός νεαρού κοριτσιού σε μια αρχαία. απόκοσμη λατρεία». Ο Λάβκραφτ υιοθέτησε μερικές από τις τεχνικές και την ορολογία του Μάχεν για χρήση στις ιστορίες του Cthulhu Mythos. Η ιστορία χρησίμευσε επίσης ως έμπνευση για το μυθιστόρημα του T.E.D. Klein The Ceremonies και μπορεί να επηρέασε την πλοκή της ταινίας του Guillermo del Toro Pan's Labyrinth. Το μυθιστόρημα του 2019 The Twisted Ones του T. Kingfisher (Ursula Vernon) είναι μια σύγχρονη εκδοχή της ιστορίας.

Το έργο υπάρχει ελευθέρα διαθέσιμο εδώ:

https://www.gutenberg.org/ebooks/25016

Μετάφραση και ανάγνωση Γρηγόριος Καλογιάννης

Η ηχογράφηση δεν έχει κερδοσκοπικό χαρακτήρα. Επιτρέπεται η αναπαραγωγή, αναδημοσίευση και ενσωμάτωση, με αναφορά στην πηγή και τους δημιουργούς.

"Camilla: You, sir, should unmask.

Stranger: Indeed?

Cassilda: Indeed it's time. We all have laid aside disguise but you.

Stranger: I wear no mask.

Camilla: (Terrified, aside to Cassilda.) No mask? No mask!

The King in Yellow, Act I, Scene 2."

Τίτλος πρωτότυπου: "The Mask" (1895)

"Η μάσκα" είναι ένα διήγημα σε τέσσερα μέρη που δημοσιεύθηκε από τον Robert W. Chambers στη συλλογή του 1895 "The King in Yellow". Η ιστορία περιλαμβάνει τα θέματα της φαντασίας και της αλχημείας, καθώς και της τέχνης, της αγάπης και της παράξενης επιστήμης και περιέχει τα μοτίβα του Βασιλιά στα Κίτρινα. Το κύριο στοιχείο φαντασίας στην ιστορία είναι μια μυστηριώδης ουσία ικανή να μετατρέψει τα ζωντανά όντα σε μαρμάρινα γλυπτά. Το "The Mask" ξεκινά με ένα από τα πιο σημαντικά θέματα που έχουμε από το The King in Yellow, μια σκηνή που συνήθως αναφέρεται ως "η αποκάλυψη". Αυτό το επεισόδιο φαίνεται να έχει επηρεαστεί σε μεγάλο βαθμό από την ιστορία τρόμου του Edgar Allan Poe, "The Masque of the Red Death". Είναι η πιο "ήπια" ιστορία του κύκλου του Βασιλιά στα Κίτρινα (οι πρώτες πέντε ιστορίες της ομώνυμης ανθολογίας), αλλά περιλαμβάνει μερικές από τις πιο έντονες αποκαλύψεις της πλοκής, του περιεχομένου και της ατμόσφαιρας του έργου.

Ο Μπόρις κράτησε τη Ζενεβιέβ όχι ως σύζυγος αφιερωμένος στη σύζυγό του, αλλά ως συλλέκτης έργων τέχνης υπερηφανεύεται για την ιδιοκτησία ενός αριστουργήματος. Η μετάβασή της από τη ζωντανή γυναίκα στο ψυχρό μάρμαρο είναι μια αλληγορία της αντιμετώπισης της από τον Μπόρις – περισσότερο ως αντικείμενο τέχνης παρά ως ανθρώπινο πρόσωπο με συναισθηματικές ανάγκες – και αυτό είναι που τον οδηγεί στην αυτοκτονία: όχι ο φαινομενικός θάνατός της, αλλά η ξαφνική κατανόηση του ποιητικού συμβολισμού της. Είναι σαν να έβγαλε τη μάσκα μιας θνητής γυναίκας για να αποκαλύψει το μάρμαρο από κάτω – η πληθωρική Ζενεβιέβ είναι η μεταμφίεση και το μαρμάρινο άγαλμα είναι η πραγματικότητα. Η πνευματική της ασβεστοποίηση ήταν το τίμημα της εκκεντρικότητας, της παρακμής και της αυταρέσκειας του Μπόρις – ένα τίμημα που του κόστισε την ίδια του τη ψυχή. Η μάσκα έχει αφαιρεθεί και δεν μπορεί ποτέ να αντικατασταθεί.

Το έργο υπάρχει ελευθέρα διαθέσιμο εδώ:

https://www.gutenberg.org/ebooks/8492

Μετάφραση και ανάγνωση Γρηγόριος Καλογιάννης

Η ηχογράφηση δεν έχει κερδοσκοπικό χαρακτήρα. Επιτρέπεται η αναπαραγωγή, αναδημοσίευση και ενσωμάτωση, με αναφορά στην πηγή και τους δημιουργούς.