آنها چهره‌یی ندارند. صدایشان به جایی نمی‌رسد. کارشناسان رسانه‌های بزرگ آنها را نمی‌شناسند. اعتدالی‌ها هرگز آنها را ندیده‌اند. آنها حتا همین امروز پیشاپیش از بهشت «بازار آزاد»ی که شوالیه‌های حقوق‌بگیر آمریکا برای آینده ترسیم می‌کنند، حذف شده‌اند. هرگز نبوده‌اند. در روزهای پرشور انتخابات نبوده‌اند، در جشن آشتی ملی نبوده‌اند، در استقبال از هیات مذاکره‌ی دولت نبوده‌اند، در روحانی مچکریم نبوده‌اند، در تجمع‌های «خودجوش» متشکران برجام نبوده‌اند. یک‌دم در روزهای بزرگ دی‌ماه اما درخشیدند و دیده شدند، حتا آنهایی که مانند همین صدایی که می‌شنوید وقت نداشتند تا اعتراض کنند هم دیده شدند، به میانجی آنهایی که مانند خودشان بودند و به خیابان آمدند دیده شدند. حالا هرچند اخبار مهم‌تری در صدر است ولی در هیاهوی ناز و عشوه‌های آمریکا و ایران و برجام صدای خشک آنها روی صدای رسمی نویز می‌اندازد، میان صداهای تکثیرشده‌ی سلبریتی‌ها و آقازاده‌ها و ریچ‌کیدزها، صدای هیچ‌کیدزها، صدای آنهایی که هیچ هستند را برای لحظه‌یی می‌شنویم تا به یادمان بیاورد آینده از آن چه کسانی باید باشد.