فیض خدا تغییر نمی‌کنه، حتی وقتی ما شکست می‌خوریم...

ما اغلب فکر می‌کنیم محبت خدا وابسته به رفتار ماست؛ اگه خوب باشیم، خدا به ما نگاه می‌کنه، اما وقتی خطا می‌کنیم، روشو برمی‌گردونه... اما این تصویر اشتباهه.

در متی ۹، عیسی کسی رو دعوت می‌کنه که مردم بهش می‌گفتن کلاهبردار! اما او رو می‌پذیره. چون پذیرش عیسی با دنیای ما فرق داره — او برای گناهکارانی اومده که با فروتنی میگن: "خدایا به من رحم کن."

محبت خدا حتی در سخت‌ترین لحظات، وقتی توی گناهمون گیر کردیم، کنارمونه.

مثل پسر گمشده که به پدرش بی‌احترامی کرد، همه‌چی رو از دست داد، اما برگشت... و پدری رو دید که از دور منتظرش بوده، همون‌طور که هست بغلش کرد — با لباس کثیف، بوی بد، حال خراب. پدر جشن گرفت چون پسرش "گم شده بود، اما پیدا شد."

این تصویر واقعی محبته: ما توی عمق کثافت دنیا باشیم، همه ترکمون کنن، اما خدا میاد و میگه: "دستتو بده به من... حتی اگه هیچ‌کس دیگه لمسش نکنه."

محبت خدا وابسته به اعمال ما نیست. فقط کافیه با دلی شکسته بگیم:
"خدایا، به من گنهکار رحم کن..."