تنهایی می‌تواند هر جا و هر لحظه سایه‌اش را بر سر هرکسی بیاندازد، انگار که در خانه خودت غربت راه گلویت را بگیرد، بغض شود و اشکی که از گوشه چشمت بریزد. تنهایی گاهی شبیه دلتنگی‌های سعدی است: « هرگز حضور حاضر غائب شنیده‌ای من در میان جمع و دلم جای دیگر است» گاهی درد و دل حافظ است: « دلا خو کن به تنهایی که از تن‌ها بلا خیزد» گاهی هم در داستان شازده کوچولو، فیلم هامون یا اجراهای استاد کلهر غم تنهایی ردپایش را روی دل آدم ها می‌گذارد. اما تنهایی با خود موهبتی به همراه دارد که تنها نصیب کسانی می‌شود که با آن آشتی کنند.