Ο Χατζιδάκις σού άφηνε την ελευθερία να υπάρχειςχωρίς να έχεις κάνει τίποτα.

Σε δεχόταν ως ίσο. Και μετά σε άφηνε να τα καταφέρεις ή να αποτύχεις μόνος σου.

Δεν διόρθωνε εύκολα.

Γράφει για την ηδονή της δημιουργίας.
Όχι για να εξομολογηθεί, ούτε για να διδάξει, αλλά «για να πλάσει έναν κόσμο και να μπει μέσα».
Μια Κυριακή από τη ζωή του Χρήστου Χωμενίδη. Είναι συγγραφέας.

Από τη Βέροια στις μεγαλύτερες σκηνές του κόσμου.

Η Σόνια Θεοδωρίδου θυμάται τα λόγια της μητέρας της, «όπου κοιτάς, να βλέπεις ομορφιά».
Κάθε φορά που ανεβαίνει στη σκηνή, το τρακ γίνεται δύναμη, κι εκείνη λέει μέσα της:
«Κάντε πέρα, τώρα έρχεται η Ελλάδα».

Ο Παναγιώτης Τιμογιαννάκης πιστεύει πως το σενάριο της ζωής το γράφουμε εμείς. Μόνο εμείς.

Το υλικό υπάρχει γύρω μας, μας εμπνέει, μας απογοητεύει, μας αλλάζει.

Κι ο κεντρικός ήρωας, ο εαυτός μας, μαθαίνει πότε να συνεχίζει και πότε να γράφει ένα όμορφο φινάλε.

Διπλωμάτης, πρέσβης επί τιμή, παρών στις πιο κρίσιμες στιγμές της ιστορίας.

Σκιτσογράφος και ζωγράφος, με εικόνες που έγιναν ιστορίες και χρώματα που συντρόφεψαν γενιές.

Είναι αρχιμάγειρας και ο πρώτος Σεφ που βραβεύτηκε με αστέρι Michelin

Δεξιοτέχνης του μπουζουκιού, συνθέτης, συνοδοιπόρος των μεγάλων του ελληνικού τραγουδιού. 

Ο πρώτος Έλληνας Φωτορεπόρτερ. Φωτογράφησε την Κάλλας στην Ακρόπολη, τον Αριστοτέλη Ωνάση, την εισβολή του τανκ στο Πολυτεχνείο και την πρώτη πορεία από τον Μαραθώνα στην Αθήνα.

Είναι ένας από τους σημαντικότερους φωτορεπόρτερ του Associated Press, αλλά θυμάται ακόμη την πρώτη του φορά στον σκοτεινό θάλαμο.

Προτίμησε το πιάνο από την Νομική.

Πιστεύει πως αν δεν μπορείς να ζήσεις χωρίς αυτό, δεν έχει νόημα να ασχοληθείς με κάτι άλλο.

Στο Μέγαρο Μουσικής ανακάλυψε έναν καινούργιο εαυτό.

Ο Γιάννης Βακαρέλης είναι Διεθνούς φήμης πιανίστας, καλλιτεχνικός διευθυντής του Διεθνούς Μουσικού Φεστιβάλ Ναυπλίου, ο καλλιτεχνικός διευθυντής του Μεγάρου Μουσικής Αθηνών.

Σεμνός, ειλικρινής, με ξεκάθαρη γνώμη, απαντά ανάμεσα στα άλλα, γιατί δεν έγινε πολιτικός και προτίμησε να παρακολουθεί την πολιτική ζωή του κόσμου.

Μικρή έπαιζε με τις Καρυάτιδες.

Η κρυψώνα της ήταν ο Παρθενώνας.

Αφιέρωσε τη ζωή της στην έρευνα κι όταν μεγάλωσε έγινε η μητέρα της Μεσογειακής διατροφής.

Δεν είναι σεφ, γράφει για φαγητό.

Γράφει, δοκιμάζει, αφηγείται — όχι μόνο συνταγές, αλλά και στιγμές.

Η ζωή της είναι ένα καλοκαίρι στην κουζίνα.

Πιστεύει πως τα μαθηματικά δεν προϋπήρχαν.

Τα επινόησε ο άνθρωπος, όπως επινόησε τη μουσική και το λόγο, ή το χρόνο.
Είναι μαθηματικός και δίδαξε Μαθηματικά και Ιστορία των Μαθηματικών στο Εθνικό Μετσόβιο Πολυτεχνείο.

Το τραγούδι για εκείνην ήταν και παραμένει υπαρξιακή ανάγκη.

Από παιδί δεν ήξερε πώς, ήξερε μόνον ότι στο μέλλον θα τραγουδάει.

Μίλησε μέσα από το έργο του Μίκη Θεοδωράκη, του Μάνου Χατζιδάκι, της ελληνικής ποίησης.

– Γιάννη, γιατί έγινες σκηνογράφος;
– Έγινα σκηνογράφος για να διαπιστώσω τις απειράριθμες εκδοχές της ανθρώπινης ύπαρξης.

Ζωγράφος, σκηνογράφος, ενδυματολόγος.

Πιστεύει βαθιά πως όλες οι μορφές τέχνης έχουν μια θεραπευτική, επουλωτική αξίαγια τη ζωή μας.

Μεγάλωσε φορώντας γυαλιά υπερμετρωπίας. Ο παππούς της ήταν γιατρός και ο πατέρας της πρωτοπόρος οπτομέτρης. Το μήλο έπεσε κάτω από τη μηλιά και η ίδια έγινε ειδική οπτομέτρης.

Μεγάλωσε στο Χαλάνδρι και από νωρίς ήξερε να σχεδιάζει.
Για τον Ανδρέα Κούρκουλα η πόλη είναι το σκηνικό και η αρχιτεκτονική τοεργαλείο για να νιώθεις το χώρο και να ζεις μέσα σε αυτή.
Ομότιμος καθηγητής του ΕΜΠ, άνθρωπος με ανοιχτούς ορίζοντες και με δημιουργίεςτου που ζουν μέσα στο χρόνο.

Συνθέτης, ενορχηστρωτής, μαέστρος μα πάνω άπ΄ όλα, σολίστ του πιάνου.

Αγαπά την τζάζ, την Μαρία και τους καθημερινούς αυτοσχεδιασμούς.

Εξακολουθεί να μελετά και να εξασκείται στο πιάνο ακούγοντας ραδιόφωνο.

Ο Στέλιος Ράμφος ξεχωρίζει έναν φιλόσοφο: τον Πλάτωνα. Είναι εκείνος που κάλεσε τον άνθρωπο να στραφεί πέρα από την ύλη.

Γιατί είναι το ανέφικτο είναι αυτό που μας μεταμορφώνει.

Μια Κυριακή από τη ζωή του Στέλιου Ράμφου.

Είναι συγγραφέας, φιλοφιλόφος, και μιλά για τον τρόπο του να ζεις «αλλιώς».