Η Ιστορία δεν είναι ξερά ονόματα, ημερομηνίες και γεγονότα. Είναι στιγμές που έμειναν χαραγμένες στο συλλογικό υποσυνείδητο και αποφάσεις που καθόρισαν τη μοίρα ολόκληρων λαών. Είναι πρόσωπα που λατρέψαμε, πρόσωπα που μισήσαμε και άλλα που αγνοούμε παντελώς. Αυτά τα πρόσωπα έγιναν δρόμοι, πλατείες, αγάλματα και εικόνες στα σχολικά βιβλία. Τελειώνοντας το σχολείο νομίζαμε ότι ξεμπερδέψαμε μαζί τους. Μα εκείνα είναι πάντα ανάμεσά μας, τα συναντάμε γύρω μας παντού κι ας μη μπορούμε να το αναγνωρίσουμε. Είναι το αποτύπωμά τους αυτό από το οποίο δε μπορούμε να ξεφύγουμε.
All content for Κάθε γωνία μια ιστορία, με την Ελένη Λετώνη is the property of pod.gr and is served directly from their servers
with no modification, redirects, or rehosting. The podcast is not affiliated with or endorsed by Podjoint in any way.
Η Ιστορία δεν είναι ξερά ονόματα, ημερομηνίες και γεγονότα. Είναι στιγμές που έμειναν χαραγμένες στο συλλογικό υποσυνείδητο και αποφάσεις που καθόρισαν τη μοίρα ολόκληρων λαών. Είναι πρόσωπα που λατρέψαμε, πρόσωπα που μισήσαμε και άλλα που αγνοούμε παντελώς. Αυτά τα πρόσωπα έγιναν δρόμοι, πλατείες, αγάλματα και εικόνες στα σχολικά βιβλία. Τελειώνοντας το σχολείο νομίζαμε ότι ξεμπερδέψαμε μαζί τους. Μα εκείνα είναι πάντα ανάμεσά μας, τα συναντάμε γύρω μας παντού κι ας μη μπορούμε να το αναγνωρίσουμε. Είναι το αποτύπωμά τους αυτό από το οποίο δε μπορούμε να ξεφύγουμε.
«Το κορδόνι, το κορδόνι, την ελιά την ξεριζώνει». Στα 1885 ο 61χρονος Θεόδωρος Δηλιγιάννης γίνεται για πρώτη φορά πρωθυπουργός κι εγκαινιάζεται έτσι η περίοδος του ελληνικού δικομματισμού. Τρικούπης και Δηλιγιάννης εναλλάσσονταν στην εξουσία για τα επόμενα δέκα χρόνια, μέχρι την τελευταία εκλογική νίκη του Δηλιγιάννη επί του Τρικούπη το 1895. Ο συντηρητισμός και ο εκσυγχρονισμός βρήκαν στα πρόσωπα των δύο αυτών πολιτικών τους ιδανικούς εκφραστές τους, τη στιγμή που οι ζυμώσεις στα Βαλκάνια διατάρασσαν για ακόμα μία φορά τις ισορροπίες.
Κάθε γωνία μια ιστορία, με την Ελένη Λετώνη
Η Ιστορία δεν είναι ξερά ονόματα, ημερομηνίες και γεγονότα. Είναι στιγμές που έμειναν χαραγμένες στο συλλογικό υποσυνείδητο και αποφάσεις που καθόρισαν τη μοίρα ολόκληρων λαών. Είναι πρόσωπα που λατρέψαμε, πρόσωπα που μισήσαμε και άλλα που αγνοούμε παντελώς. Αυτά τα πρόσωπα έγιναν δρόμοι, πλατείες, αγάλματα και εικόνες στα σχολικά βιβλία. Τελειώνοντας το σχολείο νομίζαμε ότι ξεμπερδέψαμε μαζί τους. Μα εκείνα είναι πάντα ανάμεσά μας, τα συναντάμε γύρω μας παντού κι ας μη μπορούμε να το αναγνωρίσουμε. Είναι το αποτύπωμά τους αυτό από το οποίο δε μπορούμε να ξεφύγουμε.
