پادکست «و جنگ... چهره ی زنانه ندارد» نمی توان گوشه‌ای نشست و جنگ را تصور و تخیل کرد. بهترین راه برای توصیف جنگ، نقل‌قول کسانی است که آن را با تمام وجودشان حس کرده‌اند. راویان جنگ فقط سربازها و دولتمردان نیستند، بلکه مردمی عادی‌اند. هر کس صدای خود را دارد و با آن سخن می‌گوید و همین چندصدایی است که واقعیت جنگ را بیان می‌کند. این پادکست صدای آدم‌هایی است که جنگ دوازده‌روزه را تجربه کردند. چیزهایی در آسمان دیدند که برایشان آشنا نبود. صداهایی شنیدند که باعث شد خانه‌و‌زندگی‌شان را برای چند هفته ترک کنند. این پادکست صدای آدم‌هایی است که در تهران ماندند و غمانگیزترین حالت این شهر شلوغ و دودگرفته را دیدند. مردمی که در آن دوازده روز هم عاشق ماندند و کتاب خواندند و فیلم دیدند و مردمی که هیچکدام از این کارها را نکردند. این پادکست در رویداد سه روزه ی «و جنگ... چهره ی زنانه ندارد» ضبط شده است. ما از شما سوال‌هایی درباره‌ی تجربه‌تان از این دوازده روز پرسیدیم؛ از اینکه تهران ماندید یا نه؟ از چیزهایی که در خانه جا گذاشتید، از چیزهایی که همراه بردید، از تعریف جدیدتان از زندگی و مرگ، از فکرهایی که در آن دوازده روز به سرتان زد و مهم تر از همه، از خودِ جدیدتان، از خوِد بعد از جنگ‌تان. در این پادکست فقط صدای شماست که شنیده میشود. سوال‌های ما حذف شده اما با توجه به پاسخ‌ها، حدس زدن سوال‌هایی که پرسیده‌ایم، کار راحتی است. این پادکست در روزهای ۲۱ ، ۲۲ و ۲۳ تیرماه ۱۴۰۴ از ساعت ۵ تا ۸ شب در چشمه‌ی کریم‌خان ضبط شد.