Δέκα χρόνια μετά το τέλος της πρώτης σεζόν τοποθετούμε στο εδώλιο του δικαστηρίου μας την πιο δημοφιλή σειρά του HBO (συγγνώμη The Sopranos, τουλάχιστον στην Ελλάδα ο κόσμος νομίζει ακόμη ότι είσαι κάποιο spin-off του Glee), που άλλαξε το παιχνίδι. Αφενός μεν με τον θάνατο ενός μέχρι τότε κεντρικού ήρωα δημιουργώντας έτσι το αίσθημα πως κανένας χαρακτήρας δεν είναι πλέον ασφαλής, όπως ακριβώς δηλαδή και εμείς οι κοινοί θνητοί του πραγματικού κόσμου δίχως δράκους (DRACARYS!). Αφετέρου δε με την επιβεβαίωση πως η επόμενη σειρά που θα δημιουργούσε θεωρίες συνωμοσίας α λα Lost (ή Στο Παρά Πέντε για τους λιγότερο φαν των αμερικανιών) δεν θα ερχόταν από την broadcast τηλεόραση και δια χειρός του J.J. Abrams (συγγνώμη Fringe... ή Φράντζα, όπως θα ήταν μάλλον η απόδοση του τίτλου σου στα ελληνικά από το Σταρ), αλλά από ένα τηλεοπτικό δίκτυο που είναι διαθέσιμο μόνο στο ένα τέταρτο των νοικοκυριών στις Ηνωμένες Πολιτείες, για να μην γίνει καλύτερα μνεία για την Ελλάδα (αν και είχε μια κάποια επιτυχία η προβολή του στον ΣΚΑΪ πριν ο σταθμός γίνει το σπίτι του Big Brother και του Survivor ― καλά να 'ναι ο «θείος» του thepirateybay γενικά), μα και από τα χέρια ενός διδύμου σεναριογράφων που εν τέλει αποδείχτηκε χειρότερο και από τον Ryan Murphy (γνωστός για την τάση του να παρατάει τις σειρές του που αρχίζει με μεράκι, αλλά τελειώνει με βαρεμάρα επιπέδου Ελένης Μενεγάκη μετά από εικοσιπέντε χρόνια στο κουρμπέτι).  Όσα και αν του σούραμε (και του σούραμε πολλά, ζωή και φαρμάκι να  'χουμε), δεν μπορούμε να αρνηθούμε πως [it] started it all... in a different way, όπως θα έλεγε και η Valerie Cherish.