What are we doing here? Μα φυσικά, αποδομούμε κομμάτι-κομμάτι τι λατρέυουμε, τι μισούμε αλλά και τι μισούμε να λατρεύουμε από την τοπ κωμική σειρά του Netflix.  What's that? Δεν είναι απλώς κωμωδία, γιατί όλοι οι χαρακτήρες κατά τη διάρκεια της πλοκής απέκτησαν στοιχεία που περισσότερο προσιδιάζουν σε κάποιο δράμα σχετικό με ψυχολογικά τραύματα; What's that? Πώς γίνεται μια σειρά με πρωταγωνιστές κινούμενα σχέδια να πέτυχε ανάλυση κοινωνικών σχέσεων και ανθρώπινων συμπεριφορών καλύτερα από τα μη μου άπτου δημιουργήματα των τελευταίων ετών της καλωδιακής τηλεόρασης (Mad Men μην μας εξάπτεσαι, εσυ εξαιρείσαι, α πάγαινε να πίεις ένα ουισκάκι); What's that? Οι πιο αστείοι άνθρωποι συνήθως είναι οι πιο θλιμμένοι, όπως θα διάβαζε και κάποια ανάρτηση της σελίδας του Facebook, «Η Απιστία Δεν Είναι Μαγκιά, Είναι Αυτοταπείνωση!»; What's that? Κούρασε λίγο αυτή η περιγραφή επεισοδίου με το μοτίβο ενός αστείου της Princess Carolyn, σχεδόν όσο τα λογοπαίγνια με έκταση σιδηροδρόμου της ίδιας, οι επιχειρηματικές μηχανορραφίες του Todd, η αναβλητικότητα της Diane, η ολοένα αυξανόμενη σε επίπεδα Joey του Friends χαζομάρα του Mr. Peanutbutter, και οι επαναλαμβανόμενες καταστροφικές τάσεις του ίδιου του BoJack (Horseman, obviously!), όλα μαζί τοποθετημένα σε ένα όμορφο σύνολο με έναν φιόγκο απάνω του;