خجسته سيامک يكى پور داشت/كه نزد نيا جاه دستور داشت

گرانمايه را نام هوشنگ بود/تو گفتى همه هوش و فرهنگ بود

به نزد نيا يادگار پدر/نيا پروريده مر او را به بر

نيايش به جاى پسر داشتى/جز او بر كسى چشم نگماشتى

چو بنهاد دل كينه و جنگ را/بخواند آن گرانمايه هوشنگ را

همه گفتنی‌ها بدو باز گفت/همه رازها برگشاد از نهفت

كه من لشكرى كرد خواهم همى/خروشى برآورد خواهم همى

تو را بود بايد همى پيش رو/كه من رفتنی‌ام تو سالار نو

پرى و پلنگ انجمن كرد و شير/ز درّندگان گرگ و ببر دلير

سپاهى دد و دام و مرغ و پرى/سپهدار پر كين و كنداورى

پس پشت لشكر كيومرث شاه/نبيره به پيش اندرون با سپاه

بيامد سيه ديو با ترس و باک/همى بآسمان بر پراگند خاک

ز هرّاى درندگان چنگ ديو/شده سست از خشم كيهان خديو

به هم بر شكستند هر دو گروه/شدند از دد و دام ديوان ستوه

بيازيد هوشنگ چون شير چنگ/جهان كرد بر ديو نستوه تنگ

كشيدش سراپاى يک سر دوال/سپهبد بُريد آن سر بی‌همال

به پاى اندر افگند و بسپرد خوار/دريده بر او چرم و برگشته كار

چو آمد مر آن كينه را خواستار/سر آمد كيومرث را روزگار

برفت و جهان مردرى ماند از اوى/نگر تا كه را نزد او آبروى

جهان فريبنده را گرد كرد/ره سود بنمود و خود مايه خْوَرد

جهان سر به سر چو فسانست و بس/نماند بد و نيک بر هيچ كس