وقتی به تاریخ سینمای بریتانیا و خشونت موجود در استعمارگری این کشور نگاه می‌کنیم با حجم ناخوشایندی از تحریف واقعیت در روایت‌ها مواجه می‌شویم. مناطق گسترده‌ای از آسیا، آفریقا، استرالیا و آمریکا، میزان مشابهی از وحشی‌گری بریتانیایی را تجربه کرده‌اند؛ اما شما هیچ‌گاه بازتاب این حقایق را در فیلم‌هایمان نمی‌بینید.

در حالی که ما با داستانی که خودمان برای خودمان از افغانستان روایت کرده بودیم، حسابی سرگرم و خشمگین شده و اطمینان خاطر پیدا کردیم که همه چیز در امن و امان است، یک داستان کاملا متفاوت در خارج از روایت غالب، در حال رخ دادن بود.

مونیکا، ریچل، چندلر، راس، فیبی و جویی با یکدیگر زندگی می‌کنند و به یکدیگر عشق می‌ورزند؛ و نهایتاً هم با یکدیگر پایان خوب و خوش‌شان را پیدا می‌کنند. اما دروغ تلخ «دوستان» و بسیاری از مجموعه‌های مشابه‌، آن است که روابط دوستانه در زندگی واقعی، اغلب این‌گونه رقم نمی‌خورند.

پیامی امیدبخش درون ویران‌شهری کابوس‌وار؛ «بازی مرکب» تازه‌ترین سریال کره‌ای نتفلیکس، تاکید دارد که زندگی فراتر از واقعیت‌های بی‌رحمانهٔ کاپیتالیسم نئولیبرال، در جریان است اما دائما به بیننده یادآور می‌شود، فرار از بازی این جهان غوطه‌ور در کاپیتالیسم، امکان‌ناپذیر است.

این روزها زندگی و مرگ ما به این وابسته است که در خانه بمانیم و هیچ کاری نکنیم. گویی در سرابی بی‌پایان گرفتار شده‌ایم که هرروز ما را کج خلق‌تر می‌کند. پس به نظر می‌رسد، اکنون زمانی است که باید به برترین متخصصِ هنر هیچ‌چیز در جهان مراجعه کنیم! مردی که همواره این جمله ورد زبانش بوده است: «ارزشش رو نداره که از خونه بیرون بری- که چی؟»

باورش آسان است که در سال ۱۹۷۶، تصویر عریان «پدی چایفسکی» و «سیدنی لومت» از حماقت و مسئولیت‌ناپذیری تلویزیون، عمیقاً شوکه‌کننده باشد. اما نکتهٔ ترسناک در مورد تماشای دوبارهٔ «شبکه» در روزگار فعلی، این است که حتی پَرت‌ترین ایده‌هایش هم دیگر چندان به نظر جنون‌آمیز نمی‌آیند.

در فیلم‌های متا-سینما، یک لایه بین «متن» و «زیرمتن» اضافه می‌شود: آنچه از شما خواسته می‌شود تا با آن تعامل داشته باشید. ایجاد اختلال در سد بین واقعیت شما و واقعیتی که نمایش داده می‌شود یا باید از سوی بازیگر انجام شود و یا به‌وسیلهٔ متن رقم بخورد.

ملغمه‌ای از فمینیسم، دیوار ترامپ، موزیک‌های دهه۸۰ و کلیشه‌های نژادپرستانه «زن شگفت‌انگیز ۱۹۸۴» دوباره به ما نشان داد که وقتی پای نحوهٔ رفتار هالیوود با دیگر کشورها و فرهنگ‌ها – مخصوصاً فرهنگ کشورهای غرب آسیا و شمال آفریقا – به‌میان می‌آید، چقدر همه‌چیز شبیه همان چهل سال پیش است.

«ذهنیت خرچنگی» را می‌توان در یک جمله وصف کرد: اگر من نمی‌توانم آن را داشته باشم، دیگران هم نباید آن را داشته باشند. در نسخهٔ کره جنوبی از کاپیتالیسم، قدرت‌هایی ورای درک و دانش ما، سرنوشتی تاریک و حزن‌انگیز را برایمان رقم می‌زنند.

سینما، واقعیت نیست و عنصر ترس که در بسیاری از فیلم‌ها به پنیک و آشوب منتهی می‌شود، یک بازنماییِ دراماتیک از بیماری‌هاست و عمدتا به دو دلیل به انحراف کشیده می‌شود: نادیده گرفتن بخش قابل توجهی از عکس‌العمل‌های اجتماعی و ایجاد تصورات شبه‌علمی از بیماری‌های واگیردار.

کروئلا جدیدترین خروجی ژانر پررونقِ بازسازی شرورهاست. این ژانر که چهارچوب آن را اینترنت تعیین کرده و زبان رایجش پسامدرنیته است، به خوبی می‌فهمد، در فرهنگی که افسانه‌های پیش‌پا افتاده به واقعیت‌های پیچیده ترجیح داده می‌شود، برچسب «شرارت» می‌تواند یک مدل تمام‌عیارِ «بی‌عدالتی» محسوب شود.

در زمان‌ بحران، شهرت می‌تواند به فرصتی ارزشمند و الهام‌بخش برای بسیج مردمی تبدیل شود، اما کرونا قوانین را بازنویسی کرده و بسیاری از چهره‌های مشهور باید پیش از پست کردن نظراتشان، درنگ کرده و فکر کنند.

برای «ایان فلمینگ»، خالق «جیمز باند»، فروپاشی تدریجی و حیرت‌­آور امپراتوری بریتانیا پس از جنگ جهانی دوم، داغ بزرگی بود. این تراژدی برای او، تقریباً عین به عین از توالی سنتی یک سوگواری پیروی می‌کرد: انکار، خشم، مجادله، افسردگی و در نهایت، پذیرش واقعیت.

بازنمایی فلسطینیان در صنعت فیلم و سریال رژیم صهیونیستی؛ روایتِ «ما-آن‌ها» و اختلال روانی نتفلیکس تصور کنید زیر سایهٔ کشندهٔ آپارتاید اسرائیلی در غزه بزرگ نشده بودید و هرگز خاورمیانه را ندیده بودید. آن‌وقت اگر این سریال را می‌دیدید باور می‌کردید اسرائیل یک دموکراسی واقعی است که اخلاق‌مدارترین ارتش جهان را دارد.

آیا موفقیت تکنولوژی جوان‌کننده در «مرد ایرلندی»، از تغییری بزرگ در صنعت بازیگری و گریم خبر می‌دهد؟

بمبئی، هند | پس از یک سال شل‌کن و سفت‌کن، جنبش #من_هم [#MeToo] هند به جلو حرکت کرده و در دو مورد از پرقدرت‌ترین صنعت‌های این کشور کنش‌هایی سفت‌وسخت را سامان داده است: صنعت سرگرمی و رسانه‌های خبری.

یک به اصطلاح «ارزش آمریکایی» در زیرمتن «پایان بازی» این است که «ما می‌توانیم خودمان را بازآفرینی کنیم». تصویر ایالات متحده به عنوان سرزمین فرصت‌ها در زمان گم شده و ما آزادی انتخاب داریم؛ یک «شانس مجدد» که عنصری ضروری در ژانر ابرقهرمانی است، اما به واقعیت ایالات متحده خیانت می‌کند.

«روپرت مرداک»، بنیانگذار یک امپراطوری رسانه‌ای جهانی گفته است «هیچ وقت هیچ درخواستی از هیچ نخست‌وزیری نداشته است.» تفحصی شش ماهه توسط نیویورک تایمز تشریح کرده است که چگونه مرداک و پسرانش رسانه خودشان را به ماشین نفوذ احزاب راست‌گرا تبدیل کرده‌اند که دموکراسی را در آمریکای شمالی، اروپا و استرالیا بی‌ثبات کرده است.

فیلمسازان، روایت غالب بر سینمای نیجریه را به چالش می‌کشند و سینمای این کشور همچنان فراتر از انتظارات نالیوودِ داغ‌خورده تکامل پیدا می‌کند. به طور خلاصه باید بگوییم: نالیوود، تمام سینمای نیجریه نیست.

در دهه حاضر که داستان‌های ابرقهرمانی، مانند پاهای «دکتر اختاپوس»، با اسپین‌آف‌های مختلف به هر سو کشیده می‌شوند؛ به نظر می‌رسد، همچنان که استودیوها از ابرقهرمانان بیشتری رونمایی می‌کنند، شخصیت‌های اصلی مرد نیز در حال یکسان و یک‌شکل شدن هستند.