Fatih Sultan Mehmed’in çok sevdiği hocalarından biri de – bilindiği üzere – Molla Hüsrev’dir. Nitekim bu büyük âlim ne zaman Ayasofya Camii’ne gelse Fatih, cemaate, ayağa kalkınız, asrın İmam-ı Âzam’ı teşrif ediyor, dermiş.

New Yorklular salı günü belediye başkanlarını seçecekler. Daha önce de değindiğim gibi bu seçim Siyonistler’in çıkardığı büyük gürültü sebebiyle yerel seçim olmaktan çoktan çıktı. Demokrat Parti’nin ön seçimlerinden birinci çıkan Zohran Mamdani’nin İsrail’in Filistin soykırımını eleştirmiş olması Siyonist çevrelerce ’Yahudi karşıtı’ ilan edilmesi için yeterliydi.

Bu yazıyı yazmama, önceki gün Marmaray’da karşılaştığım bir gencin sorusu vesile oldu. “Abi” dedi ve başladı konuşmaya: “Bir haftadır gündemimiz bir anda Sudan oldu. Ancak orada yaşananlar yeni değil. Haberler, paylaşımlar elbette insanlık adına, oradaki mazlumlar için çok önemli. Belki de yıllardan beri bekledikleri kamuoyu ilk defa oluşuyor. Ancak yine de aklımı kurcalıyor: Ne oldu da hepimiz bir anda Sudan’ı konuşur olduk?” O kadar yerinde bir soruydu ki, üzerine düşünmemek mümkün değildi. Dünya, neden yıllardır devam eden katliamlardan bazılarını görmezden geliyordu?

AK Parti, kuruluşundan bugüne kadar siyaset üretiminde araştırmalardan olağanüstü derecede faydalanmış bir partidir. Bu yönüyle, diğer siyasi partiler için de “araştırma kültürünün” oluşmasına katkıda bulunmuştur. Her ne kadar diğer partilerde araştırma kültürü AK Parti kadar kurumsallaşmamış olsa da hemen her parti irili ufaklı araştırmalar yapmaktadır.

Bize özgü, bizim medeniyetimizden beslenen özgün ve özgürleştirici bir eğitim sistemimiz yok maalesef. Dünyada dünyaya yön veren bir medeniyete sahip olup da eğitim sistemi yok olan tek ülke biziz, dersem abartılı bir cümle kurmuş olmam. Oysa her tarih yapmış toplumun kendine özgü bir eğitim sistemi vardır ve o eğitim sistemi medeniyet mefkûresi etrafında şekillenir.

Bugünkü yazımda yıllardır gündemde tutmaya çalıştığım yönetim ilkeleri ve sonuçlarından bahsetmeye çalışacağım. Yönetimde adalet, ehliyet, istişare, emanet, dürüstlük ve sorumluluk gibi temel ilkeler kenara itme lüksümüzün olmadığı temel kavramlardır. Hangi dünya görüşüne tabi olursanız olun yönetimde bu ilkeler deniz fenerleri gibidir.

Süleyman Seyfi Öğün’ün geçen perşembe günkü yazısını okudum. AB sürecini özetliyor ve son dönemde AB’den Türkiye’ye doğru gelişen yakınlaşmaya dair “hayırdır” sorusunu soruyordu.

Karzı Hasen Vakfı, Ekim 2025 itibarıyla 1455 genç çifte evlilik öncesi faizsiz borç para verdi. Ailelere verilen toplam para miktarı 242.432.000 TL. Vakfa yapılan toplam bağış 83.906.686 TL. Dünyayı kötüler çirkinleştirirken, iyiler güzelleştirir.

Yerli yersiz kullanılan, maksadından saptırılan ve merhum Âkif’in bir şiirinden alınan “Doğrudan doğruya Kur’an’dan alıp ilhamı-Asrın idrakine söyletmeliyiz İslam’ı” cümlesinin doğru anlaşılmasına yardımcı olmak istiyorum.

Gazze ve Aksa Tufanı’nın bir etkisi de dünyada demokrasi, insan hakları, modernizm, ilerleme, aydınlanma adına ileri sürülen bütün iddiaları ve iddia sahiplerini gerçek bir samimiyet testine tabi tutması. Tabii bu testin bütün bu iddia sahipleri için hiç de başarılı sonuçlar vermediğini hep birlikte gördük.

“Türk vatandaşı, Fransız idare hukukuna göre idare edilen, Alman ceza muhakemelerine göre yargılanan, İtalyan ceza yasalarına göre cezalandırılan, İsviçre medeni kanununa göre evlenen ve İslam hukukuna göre gömülen kişidir!”

“Ankara’da bir mesaj vermek istiyorum; gelin, ilişkilerimizin sunduğu olağanüstü potansiyeli önümüzdeki yıllarda daha iyi değerlendirelim. Buna zorunluyuz. Zira, yeni bir jeopolitik sürece giriyoruz ve bu süreçte büyük güçlerin siyaseti belirleyici olacak. Buradan şu sonucu çıkarıyorum; Alman olarak, Avrupalı olarak stratejik partnerliklerimizi geliştirmeliyiz. Türkiye de burada devre dışı kalamaz. Kalmamalı”…

Sudan, yaklaşık iki yıldır çok kanlı ve vahşi bir iç savaşın pençesinde can çekişiyordu. Ancak hadiseler artık “dünyanın da ilgisini çekecek” boyutlara ulaşmaya başladı. Özellikle Darfur bölgesinden gelen görüntüler, kelimenin tam anlamıyla bir soykırımın yaşanmakta olduğunu gösteriyor. İsrail’in Gazze’de gerçekleştirdiğinin aksine, bu defa Müslüman dünya içinde yaşanan bir mezalim bu. Ölen de öldüren de bu taraftan. Önce vahşetin görünürdeki başrol oyuncusuna, ardından perde arkasındaki destekçisine ve onun ana motivasyonuna gelelim:

Türkiye’de bir dönem toplumsal istikrarın teminatı sayılan “orta sınıf”, bugün sessiz bir çöküşün tam ortasında. Ne yoksulluk sınırının üstüne çıkabilmeyi başarmış durumda ne de eski refah standardını koruyabiliyor. Makro-ekonomik göstergeler, yüksek enflasyon, kalıcı hayat pahalılığı, kısa vadeli dış borç baskısı ve reel gelirdeki erime, bu kesimin alım gücünü ve ekonomik güvenliğini zayıflatıyor. Ancak sorun sadece gelir kaybında değil; orta sınıfın “güvence” duygusunu yitirmesinde yatıyor. Bir dönem “orta sınıf” olarak tanımlanan kesimler, artık maaşını kiraya yetiremeyen ve yüksek faiz–düşük üretim dengesi içinde “ev sahibi olma” hayalini yitiren bir gruba dönüştü. Değeri artan eve erişememek, onları hem maddi hem de manevi açıdan evsizlik hissine sürüklemekte. Bir zamanlar konutu “aidiyet, istikrar ve dinginlik alanı” olarak gören bu kesim, artık evi değil, evi olanları stalkluyor.

Bir dönem siyasi tartışmalara da konu olan ve bana göre merdiven altı enflasyon hesapçılarının dezenformasyonu ile haksız yere eleştirilen TÜİK, enflasyon hesabında yeni yıl ile beraber çok önemli bir değişikliğe gidiyor.

Veri hırsızlığı, dolandırıcılığı almış yürümüş… Düne kadar ortada olmayan ‘siber vatan’ kavramı, bugün hassas konular arasında en başı çekiyor…

Günümüzdeki söylenişiyle gelenek-sel-sanat ehlinin, Abdin Dino’nun kelimeleriyle esrarkeş kahvelerinde “içi su dolu hindistancevizli, kamış saplı, lüleli nargilerin ocakçılığını” yapmaya mecbur bırakıldıkları bir zamanda doğmuş ve böyle bir kültürel yenilgi ortamında sanat yapmış olan Mehmed Necmeddin Okyay’ın (1883-1976) Hayâtımdan Hatıralar’ı M. Uğur Derman’ın resimlemesi ve notları eşliğinde Kubbealtı Neşriyat tarafından kitaplaştırıldı (İstanbul 2025).

Çocuklarımızı kaybediyoruz… Bir eğitim sistemimiz yok. Bize özgü, bizim medeniyetimizden beslenen özgün ve özgürleştirici bir eğitim sistemimiz yok maalesef. Oysa her tarih yapmış toplumun kendine özgü bir eğitim sistemi vardır ve o eğitim sistemi medeniyet mefkûresi etrafında şekillenir.

Kipling “Doğu Doğu’dur, Batı da Batı’dır; asla birleşmez yolları/Ta ki yer ve gök Tanrı’nın yüce hüküm kürsüsünde hazır bekleyene dek (Oh, East is East, and West is West, and never the twain shall meet/Till Earth and Sky stand presently at God’s great Judgment Seat)” demişti. Bunu derken aslında Batı açısından Doğu’nun, asla bir araya gelemeyeceği bir “öteki” olduğunu vurguluyordu.

Yahudilere yaptıkları yüzünden normalde Hitler’i sevmeyiz. Formaldehitleri sevmediğimiz gibi. Holokost ile ilgili sayısız film izlemişizdir. Piyanist’inden Şindler’in Listesi’ne, Hayat Güzeldir’den Çöküş’üne kadar, kim bilir kaç tane ‘acıklı’ film yaptı.