Mescid-i Aksa’yı gördüm düşümde Bir çocuk gibiydi ve ağlıyordu Varıp eşiğine alnımı koydum Sanki bir yer altı nehr çağlıyordu Gözlerim yollarda bekler dururum Nerde kardeşlerim diyordu bir ses İlk Kıblesi benim ulu Nebi’nin Unuttu mu bunu acaba herkes Burak dolanırdı yörelerimde Mi’raca yol veren hız üssü idim Bellidir kutsallığım şehir ismimden Her yana nur saçan bir kürsü idim Hani o günler ki binlerce mü’min Tek yürek halinde bana koşardı Hemşehrim nebi’ler yüzü hürmetine Cevaba erişen dualar vardı Şimdi kimsecikler varmaz yanıma Mü’minde yoksunum tek ve tenhayım Rüzgarlar silemez gözyaşlarımı Çöllerde kayıp bir yetim vâhayım Mescid-i Aksa’yı gördüm düşümde Götür müslümana selam diyordu Dayanamıyorum bu ayrılığa Kucaklasın beni İslâm diyordu

“Gözüm ki kâne boyandı, şarâbı neyleyeyim? Şarâbı neyleyeyim? Ciğer ki odlara yandı, kebâbı neyleyeyim? Kebâbı neyleyeyim? Ne yâre yaradı cismim, ne bana, bilmem hiç! İlâhî, ben bu bir avuç türâbı neyleyeyim? Türâbı neyleyeyim? Âmin! Âmin!” En önde, rahlesi âgûş-i ihtirâmında, Ağır ağır yürüyen bir dokuz yaşında melek; Beş on adım geriden, pîş-i ihtişâmında, Şafak ziyâları hattâ ufûl edip gidecek Kadar lâtîf, iki ma’sûmu bir açık payton Vakâr u nâz ile çekmekte; arkasında bunun, Küçük adımlı yaman bir tabur ki hayli uzun! O ruhtan daha sâfî olan yüreklerden, Zaman zaman bir ilâhî terâne yükseliyor; Bu cûş-i safvetin aksiyle tâ meleklerden Zemîne doğru bir “âmin!” sadâsıdır geliyor. Muhîti her birinin bir sabâh-ı nûrânûr, Bütün bu kâfile efrâdı, pür-sürûd-i sürûr, Yarıp önünde duran halkı muttasıl gidiyor! Bu bir ketîbe-i ma’sûmedir ki, ey millet: Selâma durmalısın şanlı rehgüzârında ; Bu bir cenâh ki: Âtîde bir ufak hareket Yapıp cihanları oynatmak iktidârında! Gelir de sâye-i imdâd-ı Hak’ta bir gün, bu, Girer diyâr-ı meâlîye doğrudan doğru. Bu ancak işte, eğer varsa, şanlı bir ordu! Evet, ilerlemek isterse kârbân-ı şebâb, Yolunda durmaya gelmez. O, çünkü durmayarak, Sabâh-ı sermed-i âtîye eylemekte şitâb; O çünkü isteyemez hâle katlanıp durmak! Onun kudûmü için nâzenîn-i istikbâl, Açar da sîne, o olmaz mı per-güşâ-yi visâl? Durur mu artık onun karşısında, mâzî, hâl? Fakat o zemzemeler uçtu hep dudaklardan… Sürûd-ı neşve bu âlemde pek süreksizdir! Ağır ağır geçiyorken alay sokaklardan, Gelir de caddenin ağzında mıhlanır, dikilir, Mehîb-manzara bir anlı şanlı gerdûne ; İçinde pudralı üç kanlı çehre! Neyse yine; Yol açtı bir iri ses mevkibin geçip önüne: – Siz, ey heyâkil-i bî-rûhu devr-i mâzînin, Dikilmeyin yoluna kârbân-ı âtînin; Nedir tarîkini kesmekte böyle isti’câl ? Durun, ilerlesin Allah için, şu istikbâl.

Yine firkat nârına yandı cihân Hasretâ gitti mübârek Ramazan   Nûruyla bulmuştu âlem yeni cân Firkatâ gitti mübârek Ramazan   İndi Kur’ân sende ey nûru güzel Leyle-i Kadrinde ey kadir güzel   Gitti ey tehlîl ü tekbîri güzel Elvedâ gitti mübârek Ramazan   (…)   Cem olup Hakk’a münacât edelim Nûr-ı Kur’ân ile doğru gidelim   Bilmedik kadrin Niyazî nidelim Pek yazık gitti mübârek Ramazan

Çıktı metâ-ı hüsn ü melâhat bahâlara Hep nâz ü şîvedir satılan mübtelâlara Giydin boyunca nâz ü letâfet libâsını Öptür toyunca dâmenini bî-nevâlara ‘Âşık odur ki istemeye bûsevü kenâr Aşk olsun öyle kaani’ olan merhabâlara Mahbub odur ki mâlik-i bahr-ı kemâl olup Şi’r okuya sefîne suna âşinâlara Güftâr-ı yâr vasfını Bâkî gibi bu gün Kâdir mi var zamânede hüsn-i edâlara

İlahi derdimin dermanı sensin, Günahkar kulların gufranı sensin. ...

Zülf-i siyâhı sâye-i perr-i Hümâ imiş İklim-i hüsne anın içün pâdişâ imiş Bir secde ile kıldı ruh-i âftâbı zer Hak-i cenâb-ı dost aceb kîmyâ imiş Âvâzeyi bu âleme Dâvûd gibi sal Bâki kalan bu kubbede bir hoş sadâ imiş Görmez cihânı gözlerimiz yârı görmese Mir'ât-ı hüsni var ise âlem-nümâ imiş Zülfün esîri Bâkî-i bîçâre dostum Bir mübtelâ-yı bend-i kemend-i belâ imiş

Nedür bu handeler bu işveler bu nâz u istiğnâ Nedür bu cilveler bu şîveler bu kâmet-i bâlâ Nedür bu pîç pîç ü çîn çîn ü hâm-be-hâm kâkül Nedür bu turralar bu halka halka zülf-i müşg-âsâ Nedür bu ârız u hadd ü nedür bu çeşm ü ebrûlar Nedür bu hâl-i Hindûlar nedür bu habbetü's-sevdâ Miyânun rişte-i cân mı gümiş âyine mi sînen Binâgûşunla mengûşun gül ile jâledür gûyâ Vefâ ummaz cefâdan yüz çevürmez Bâki âşıkdur Niyâz itmek ana cânâ yaraşur sana istiğnâ

Alayiş-i dünyadan el çekmeye niyyet var Yakında adem dirler bir şehre azimet var Uçdı bu fezalardan mürg-ı dil-i nalanım Aram idemez oldum efkar-ı seyahat var Nuş eylese bir aşik ta haşre dek ayılmaz Bezm-i feleğin bilmem camında ne halet var Bu halet ile ey dil sağ olmada alemde Derd-ü gamı dilberle ölmekte letafet var Ser terkine ka'ildir dünyaya gönül virmez Terk ehlinin ey Baki başında sa'adet var.

Hattım hisabın bil dedin gavgalara saldın beni Zülfüm hayalin kıl dedin sevdalara saldın beni Geh ebr veş giryan edip geh bad veş püyan edip Mecnun-ı sergerdan edip sahralara saldın beni Vaslım dilersin çün dedin lutf edeyin olsun dedin Yarın dedin birgün dedin ferdalara saldın beni Yusuf gibi izzette sen Yakub veş mihnette ben Dil sakin-i beytül hazen tenhalara saldın beni Baki sıfat verdin elem ettin gözüm yaşını yem Kıldın garik-i bahr-ı gam deryalara saldın beni