برای فروتنی درمقابل دیگران، برای پاک کردن قلب از کدورت ها و بدبینی ها، برای وفای به تعهداتمون، برای بخشیدن خطاهای همدیگه و خلاصه برای عملی کردن همه اون چه که این چند روزه بهش فکر کردیم. ساده ترین کار شروع کردن از محبته، شاه کلیدی که به نظر من در گنجینه همه فضایل رو به روی ما باز می کنه.

محبت اسباب بزرگ ترین و بالاترین سعادت و خوشبختیه. هم دراین عالم که جسمانیه و هم در عوالم روحانی بعد. چه چیزی از این بهتر ومهمتر؟ واقعا دردی و مشکلی هست که محبت نتونه درمان یا دست کم جبرانش کنه؟

کاش سران عالم می فهمیدن که به جای خرید سلاح و تشکیل نیروهای مختلف نظامی، فقط کافیه که عدل رو تو مملکت های خودشون برقرار کنن. اما آیا برقرار کردن عدل فقط مربوط به حکومت هاست؟ وظیفه همه ما نیست؟

قبول که ما برای اصلاح عالم و خدمت به هم نوعان خودمون به این عالم اومدیم. حالا مساله اینه که اصلاح عالم یعنی چی و چه کاری باید بکنیم.

یکی از شروط انسانیت انصافه. یعنی لازمه که هر وقت می خوایم همه چیزا رو به نفع خودمون تعبیر و تفسیر و تموم کنیم، این جمله رو به یاد بیاریم

چرا پاکی این قدر مهمه که همه باید این لباس رو بپوشن و اگه کسی ردای تقدیس رو به تن نکنه حضرت بهاء الله می فرمایند از من نیست؟

یکی از ویژگی هایی که آدم رو به شدت به چالش می کشه، اعتداله. شاید چون تکلیف آدم رو مشخص نمی کنه. وقتی آدم می خواد اعتدال داشته باشه، نمی فهمه دقیقا باید چی کار کنه

من فکر می کنم بخشش و انفاق، صندوق پس اندازیه که می تونه اموال ناپایدار ما رو در این جهان به عزت و بزرگی پایداری در جهان ابدی تبدیل کنه. میدونین چطور؟

این سرور و شادی توان بخشی که حضرت عبدالبهاء توصیف کردن رو چطور می شه به دست آورد؟ تجربه نشون داده که جواب این سوال تو خریدن و مصرف کردن چیزای مادی نیست.

باید مثل کوه محکم و پا برجا باشیم تا بتونیم بر مشکلات غلبه کنیم و جلو بریم و به مقصد برسیم. اما چطور و راهش چیه؟

اگه یه مار بوآی بزرگ بالای شاخه درختی باشه که در چند قدمی شماست و شما نترسین و فرار نکنین چی میشه؟ می بینین؟ ترس همیشه هم چیز بدی نیست. خیلی مواقع برای نجات و حفظ جسم مون سرعت و نیروی کافی رو به ما می ده. اما

همیشه عجله داریم، برای انجام همه کارها. غافل از این که خیلی از فرایند ها و جریانات زمان لازم خودشون رو احتیاج دارن. می دونین چرا؟

فکر نکنم هیچ کدوم ما از کسایی خوشمون بیاد که ثباتی ندارن و هر روز به رنگی در می یان و با هر وزش باد تغییر جهت می دن .

به راستی چطور ممکنه قناعت و حرص نزدن باعث عزت و اعتبار و احترام بشه؟

تا حالا فکر کردین چرا ما از کبر وغرور دیگران بدمون میاد اما از غرور خودمون خوشمون که میاد هیچی، تازه یه حس مستی و لذتی هم بهمون دست می ده؟

کی ممکنه بخواد آب آلوده بخوره؟ یا از یه شیشه کثیف به منظره ای نگاه کنه یا خودش رو توی یه آینه پر از لک ببینه؟ دقیقا هیچ کس

خیلی از افراد اطراف ما اسمشون رضاست. معنی این اسم هم تقریبا معلومه اما چرا در دیانت بهایی به این مفهوم توجه ویژه ای شده؟

چرا باید گناهان و خطاهای بقیه رو بخشید؟ پس تکلیف قانون و دادگاه و قوه قضایی چی میشه؟

آیا همین که ما در ماه روزه نخوریم و نیاشامیم کافیه که بگویند ما انسان متدین و باخدایی هستیم؟ اصلا این روزه روحانی یعنی چی؟