Nadat hij zelf de helende werking van een vuurloop had ervaren, introduceerde Peter Doll het vuurlopen bij mensen met verslavings- en emotieregulatieproblemen, met wie hij in het Psychiatrisch Centrum Sint Amandus te Beernem op weg gaat. Dit ritueel bestaat erin mensen te laten stil staan bij hun verbinding met hun innerlijk vuur en hun besef hoe ze het doven. Via elkaars verhalen over verlangens en grondende oefeningen versterken ze hun moed, verscherpen ze hun focus en brengen ze hun angsten en weerstanden in beweging. Door hun grenzen te verleggen, verruimen ze hun horizon en maken ze het schijnbaar onmogelijke mogelijk: dat is de magie van het leven. Telkens weer ontdekken ze dat zij hierin niet alleen staan. Gesteund door anderen, doet hun groeiend zelfvertrouwen hen in overgave letterlijk over de hete kolen stappen. Vuurlopen is zoveel meer dan een fysiek gebeuren. Het raakt mensen in alle lagen en haar transformatie kan voor sommigen een krachtige spirituele en religieuze ervaring zijn: een diepe verbondenheid, het zien van elkaars schoonheid en het ons aanvaard en bemind voelen.  En zo sluit het prima aan bij het thema van de Week van de Spirituele Zorg dit jaar: ‘Zoeken naar verbinding. De kracht van rituelen in de zorg.’

(foto: Peter Doll)

De Alphacursus is een basiscursus in het geloof, die in de parochie van Lokeren al meermaals plaatsvond. Vorig jaar organiseerde priester Orlando samen met enkele jongeren de jeugdversie van deze cursus: tijdens elke bijeenkomst wordt een inleidende video met jongeren als presentatoren, driemaal onderbroken voor uitwisseling. Voor begeleidster Magali en deelnemer Leon was het samenzijn met leeftijdsgenoten een positieve ervaring, die ook blijvend vruchten draagt: zowel niet-gelovigen als gelovigen leren het geloof beter kennen en ervaren een deugddoende verbondenheid. De deelnemers houden blijvend contact tijdens de Mis en via een WhatsApp groep. Er groeide ook een mooi initiatief rond 41 vragen uit de cursus. Hoewel het even wennen is aan de manier van (s)preken in de video’s, was deze eerste Alpha For Youth dus zeker een positieve ervaring.

Meer informatie over de jongerenwerking van de parochie in Lokeren vind je op deze link.

(foto: Wim Corbeel)
 
 

Nathalie Gérardy en Koen Cauberghs zijn pastor in wzc Sint-Rafaël, dat deel uitmaakt van de vzw Zorg-Saam van de zusters Kindsheid Jesu. Op 27 juli, Wereldouderendag, besteden ze bijzondere aandacht aan het thema van dit jaar, ‘Hoop’. Maar eigenlijk schenken zij en het voltallige personeel het hele jaar door aandacht aan de bewoners, onder meer door het project HART, waarbij de H staat voor Hoop en optimisme. Die waarden beleven ze samen in kleine, eenvoudige ontmoetingen. Als pastor hebben Nathalie en Koen ook aandacht voor betekenisvolle momenten, waarbij ouderen met hun zinvragen aan bod kunnen komen, en voor een sterk beleefde liturgie. Belangrijk is dat bewoners blijven ervaren dat ze graag gezien worden, door God en door mensen. Ook hun eigen inbreng en autonomie staan centraal. Zelf brengen zij overigens ook hoop, door hun zorgzaamheid voor elkaar.

(afbeelding: Nathalie Gérardy en Koen Cauberghs -c- Wim Corbeel)

Dit jaar viert de gemeente Lede haar 1000-jarig bestaan. Het Mariabeeld van de ‘Zoete Nood Gods’ speelt al eeuwenlang een belangrijke rol in de geschiedenis van de gemeente: men schrijft aan het beeld een mirakel toe, en het stond lange tijd centraal tijdens een Mariale Ommegang in Lede. Van 13 tot 15 juni jongstleden kon je in de kerk terecht voor ‘Bloemen voor #M 1611’, een tentoonstelling met bloemen en poppen die taferelen uit de Ommegang verbeelden, maar ook met een boodschap: als je er in gebed durft op te vertrouwen dat Maria een goed woordje voor je zal doen, kan je jouw noden verhoord zien. Die boodschap spreekt vandaag ook jongeren en andersdenkenden aan, stellen de organisatoren vast. De talloze reacties maken dat zij zeker toekomst zien in 'Bloemen voor #M 1611'.

(afbeelding: Wim Corbeel)

Barbara Vermeulen en Bart Sintobin kennen elkaar van twee zomerkampen van MAGIS, één in Portugal en één in Polen. Tijdens zo’n kamp leer je, te midden van een internationaal publiek, God herkennen in je alledaagse leven en in gebed, natuur en dienstbaarheid. Onze gespreksgasten namen daarbij deel aan een experiment: door nooit op voorhand te weten wat de dag zou brengen, leerden ze hun eigen leven in Gods handen te leggen en tegelijk in zelfvertrouwen te groeien. De afwisseling tussen concrete activiteiten en rustmomenten waarbij men terugblikt op die activiteiten, spreken Barbara en Bart bijzonder aan. Tot op vandaag hebben hun ervaringen tijdens de kampen een blijvende positieve invloed op hun geloof en hun leven.

(afbeelding: Bart Sintobin en Barbara Vermeulen -c- Wim Corbeel)

Renée Theyssens werkt al een hele tijd voor UP en heeft de werking doorheen de jaren zien evolueren. Maar de essentie bleef: een breed publiek aan studenten op zoek naar zingeving en verbondenheid een warme thuis aanbieden. Studenten Reimond Ngaikpu en Pieter Anseeuw bevestigen dat het werkt: ze vinden zin en gemeenschap bij UP. De parochie heeft bovendien voor elk wat wils, van laagdrempelige tot meer diepgaande activiteiten: kotmaaltijden, Taizévieringen, wandelingen, pelgrimstochten, bijzondere vieringen, noem maar op. Belangrijk is dat iedereen zich bij UP welkom voelt, met bijzondere aandacht voor kwetsbare mensen. Kortom: UP is een plaats waar je ‘vaste grond’ kan vinden.

Lydia Van Calster volgt in Leuven theologie in het Engels. Daarbij leert ze internationale studenten vanuit heel wat verschillende contexten kennen, en dat is verrijkend, want het helpt je te leren luisteren. Precies die laatste houding is belangrijk wanneer het gaat over de ‘historische schuld van de kerk’, die tot op vandaag doorwerkt: je dient op de eerste plaats te leren en te luisteren, en niet meteen in de verdediging te gaan. Dat is ook het verschil met het fundamentalisme in levensbeschouwingen: niet naar anderen willen luisteren en intolerant zijn is nooit vruchtbaar. Tegelijk is Lydia optimistisch: God blijft altijd liefdevol werkzaam onder ons, en hopelijk mag de kerk daar ook in blijven groeien.

(afbeelding: -c- Lydia Van Calster)

Elisabeth Wouters en Giacomo Van Craen studeren en zijn geëngageerde gelovigen. Voor hen hangt katholieke hoop samen met het streven naar een betere wereld, respect, vrede, vriendschap en een open kerk. Elisabeth Wouters draagt hiertoe een steentje bij door een kritische studie van de Bijbel en andere oude teksten, Giacomo Van Craen zet zich in als lector en kijkt uit naar een Kaminobedevaart naar Rome tijdens de zomer. Elisabeth vertelt dan weer over de activiteiten die de Kathedraal van Antwerpen organiseert in het kader van het Jubeljaar; een getuigenis van haar eigen moeder in dat verband heeft haar sterk getroffen. Beide jongeren dromen van een kerk die open is voor iedereen. Paus Franciscus is daarbij een voorbeeld en een bron van inspiratie, al is er nog heel wat werk aan de winkel.

(afbeelding: Elisabeth Wouters en Giacomo Van Craen -c- Matteo Cillo en Giacomo Van Craen - compilatie Piet Van Hoyweghen)

Glenn ter Veer is sinds twee jaar directeur van het Platform voor Ignatiaanse Spiritualiteit: een naam voor een werk dat eigenlijk al veel langer bestaat. Een bijzondere ervaring van onze gespreksgast met de geestelijke oefeningen bestendigde de centrale rol die ze in zijn leven al speelden. Het team achter het Platform is veelzijdig en richt zich tot zowel Vlaanderen als Nederland. Geestelijke begeleiding, gebedspodcasts en vorming zijn daarbij de pijlers. Het Platform voor Ignatiaanse Spiritualiteit viert dit jaar zijn tienjarig bestaan met een jubileumviering, een boek over geestelijke begeleiding, een reis naar Parijs en andere initiatieven.

(foto: Glenn ter Veer -c- Wim Corbeel)