Δυστυχώς ή ευτυχώς ο καθένας από εμάς έχει τον δικό του χαρακτήρα, τα δικά του βιώματα τα προσωπικά του όνειρα, φόβους, άγχη κλπ!

Επομένως αν εγώ σας πω α,β,γ,δ μπορεί εσείς να σκεφτείτε ε,ζ. Και κάποιος άλλος να σκεφτεί ω. Και κάποιος άλλος κ,λ,μ. Άρα εγώ τι να σας πω για να καταλάβετε όλοι το ίδιο; ΟΕΟ;!

Το ότι όλοι μας μας αγαπάμε λίγο λιγότερο από όσο πρέπει είναι σχεδόν σίγουρα σίγουρο. Το πώς το κάνουμε και τι σημαίνει να μας αγαπάμε όμως είναι κατ' εμέ ένα μεγάλο ερωτηματικό.

Κάνοντας έτσι χαλαρά και ωραία την αυτο-ψυχοθεραπεία μου, συνειδητοποιήσα πως δίνω ότι έχω και δεν έχω για να μην μείνει κανένα όνειρό μου απλά απωθημένο. Μα τελικά η ζωή είναι μια σειρά από επιλογές ανάμεσα στις επιθυμίες που εκπληρούμε και σε αυτές που αφήνουμε πίσω. Τα απωθημένα είναι αναπόφευκτα...

Όσο sad και να σας ακούγεται, αναρωτιέμαι με απόλυτη ψυχραιμία "για ποιο λόγο οι φίλοι μου θέλουν να είναι φίλοι μου;" Είναι σίγουροι ότι θέλουν; Μήπως τους πληρώνει κάποιος; Όχι εντάξει είπαμε, μην υπερβάλλουμε κιόλας! Αλλά όντως μήπως πρέπει να ξέρω γιατί είμαστε φίλοι, γιατί έχουμε φίλους και πώς παίρνουμε αυτές τις αποφάσεις; Ήρεμα ρωτάω.

Μία μαμά που αγχώνεται πάντα για τα πάντα αλλά χωρίς εκείνη δεν θα επιβιώναμε. Μια γιαγιά που μοιάζει να είναι εκτός τόπου και χρόνου αλλά σου έχει δώσει την πιο όμορφη συμβουλή και δεν το έχεις πάρει καν χαμπάρι. Και εγώ που προσπαθώ να αποκτήσω μια ενήλικη ματιά απέναντι στις συμβουλές τους. Τώρα ότι καταλάβατε, καταλάβατε.

Πώς γίνεται να με πλήγωσε ότι οι γονείς μου έκαναν πάντα τα πάντα για εμένα; Μάλλον επειδή προσπάθησα να ανταποδώσω κάνοντας πάντοτε τα πάντα για εκείνους. Κάπου σε όλα αυτά τα πάντα συνυπάρχει η αγάπη και η σύγκρουση μεταξύ εμάς και των γονιών μας. Ενηλικίωση σημαίνει φρικάρω όταν καταλαβαίνω ότι μπορεί να αγαπώ για πάντα αλλά να μην συμφωνώ στα πάντα.

Και κάπως είπα να δοκιμάσω κωπηλασία. Και κάπως είπα να δοκιμάσω χορό. Και κάπως συνειδητοποίησα ότι αγχώνομαι πάντα και παντού ΑΛΛΑ στρατηγικά και με ασφάλεια. Κάπως με το άγχος παίζω σύστημα 4-4-3, 5-3-2-1 και παίρνω ταυτόχρονα Conference League, Europa League και Champions League σε μια σεζόν!

Δεν ξέρω αν είμαι μόγο εγώ αλλά νομίζω ότι αν πάρουμε οποιοδήποτε επίθετο που περιγράφει ένα χαρακτήρα κάπως είμαι full και κάπως δεν είμαι καθόλου. Ζητείται άνθρωπος να μου βάλει ταμπέλες που μετά θα προσπαθώ όλη μου τη ζωή να τις συντηρήσω ή να τις διαψεύσω. Μήπως απλά πρέπει να τις ορίσω εγώ για εμένα; Αχ δεν ξέρω...

Αποφάσισα να ανεβάσω σε story ότι 'και καλά εγώ τώρα κάνω podcast' και όταν πατούσα το κουμπί ένιωθα λες και έχω πάει για sky diving και μόλις αποφάσισα να πηδήξω από το αεροπλάνο. Συνεπώς, κερνάω ασυνάρτητες σκέψεις και αναλύσεις σχετικά με το instagram. Cheers!

Μετά από μία εκτενέστατη εισαγωγή αναρωτιέμαι πότε είναι οκ να πω στον εαυτό μου 'λοιπόν έτσι νιώθω, το αποδέχομαι και αυτή τη στιγμή δεν μπορώ καν να προσπαθήσω να με αλλάξω' και πότε απλά πρέπει να 'σοβαρευτώ', να σταματήσω τις δικαιολογίες και να κάνω αυτό που 'πρέπει'. Σε περίπτωση που απορεί κανείς, όχι, ούτε εδώ κατέληξα κάπου.

Υστέρα από μια κουβεντούλα με το ChatGPT καταλήγω στο ότι ΟΥΤΕ η Τεχνητή Νοημοσύνη δεν μπορεί να μας σταματήσει από το να συγκρινόμαστε συνεχώς με τους άλλους.

Όταν μου μιλάνε για "αυτοπεποίθηση" το μυαλό μου παθαίνει βραχυκύκλωμα. Απόδειξη 1η: το παρόν επεισόδιο που κάπως κατέληξε σε κάτι τουβλάκια Jenga...

Over-thinking out loud επεισόδιο 1.

Σκέφτομαι στιγμές που πραγματικά κατάλαβα ότι για να αγαπήσεις τους άλλους πρέπει να αγαπάς πραγματικά και άνευ όρων τον εαυτό σου.

Stay tuned θα το υπερ-αναλύσω βαθύτερα και σε 2ο μέρος!