Αφού φτάσαμε τα 10 επεισόδια, ηχήστε τις βουβουζέλες. Επετειακό, ΠΑΡΑ ΠΟΛΥ ΣΗΜΑΝΤΙΚΟ επεισόδιο και μάλιστα το τελευταίο για το 2020 (εκτός απροόπτου) οπότε ποιος καλύτερος τρόπος να το γιορτάσουμε από το να καταπιαστούμε με μια ΠΑΡΑ ΠΟΛΥ ΣΗΜΑΝΤΙΚΗ ταινία; Και αυτή, μιας και παραμένουμε Κορέα δε θα μπορούσε να είναι άλλη από τα Οσκαρικά/Καννικά/Φεστιβαλικά εν γένει Παράσιτα του Bong Joon Ho. Κοινωνικά σχόλια, αντικαπιταλιστικά μηνύματα, ροδάκινα, Ram-don, σκοτεινά μυστικά και όλα τόσο οργανικά δεμένα μεταξύ των που είναι να απορείς. Οπότε ξανακαθίστε γύρω από το τραπέζι, βάλτε ακουστικά και ας θυμηθούμε τι πραγματικά είναι αυτό που κάνει την εν λόγω ταινία ένα αριστούργημα.

Ένατο επεισόδιο, καραντινάτο και η Κορέα καλά κρατεί. Λίγο πριν τη συμπλήρωση της δεκάδας, θυμόμαστε μια ταινία η οποία ναι μεν μας είχε ανατσουτσουριάσει αλλά ταυτόχρονα μας γέννησε και πολλά ερωτηματικά τα οποία ακόμα και σήμερα μάλλον δεν έχουν εξαφανιστεί πάνω απ’ τα κεφάλια μας. Κυριολεκτικά, μας κοιτάνε περίεργα στο δρόμο και ρωτάνε που πάμε κομμωτήριο για να πετύχουμε τέτοια κουπ και άντε να τους εξηγήσεις μετά. Μια δαιμονική πανδημία σε ένα απομονωμένο χωριό της Κορέας γίνεται ο πρωταγωνιστής σε ένα γαϊτανάκι αιματοχυσίας και ένας απλός, καθημερινός αστυνομικός αναγκάζεται να τη διερευνήσει περαιτέρω. Όχι τίποτα άλλο, η μικρή του κόρη δείχνει να καταλαμβάνεται από κάτι που δείχνει να σχετίζεται με τα γεγονότα, οπότε ΜΑΛΛΟΝ πρέπει να κινηθεί αν θέλει το καλό της. Το τι θα ανακαλύψει, είναι αρκετά περίπλοκο. Όχι μόνο για τον ίδιο, αλλά και για εμάς που ντάξει, ένα μυαλό χειμώνα-καλοκαίρι τώρα, δεν είναι πράματα αυτά, αλλά ναι, ταινιάρα, δείτε την και τα σχετικά.

Κάνουμε ένα διάλειμμα από στραγγαλιστές, φαντάσματα, τρόμους, πλάκες και χωρατά για να προβληματιστούμε σε σχέση με την πραγματικότητα. Και ενώ οι δρόμοι παραμένουν καραντινικώς άδειοι, πάμε Νότια Κορέα για να δούμε ένα ανθρωποκυνηγητό που φανερώνει τις ανεπάρκειες του συστήματος δικαιοσύνης. Αγωνία, αρρώστια, ανατροπές και όλα αυτά θα είχαν πολύ μικρότερη έκταση αν κάποιος είχε κάνει σωστά τη δουλειά του. Μην τυχόν και νομίσετε ότι εμπνέομαι από την επικαιρότητα, ουδεμία σχέση έχει η κριτική της ταινίας με την ανικανότητα και μονόπλευρη δράση της αστυνομίας της ταινίας με αυτή της πραγματικότητας του 2020. Καμία όμως. Ντάξει, μπορεί λίγη. Ή μάλλον απόλυτη, ΔΕΝ ΞΕΡΩ, ΑΦΗΣΤΕ ΜΕ.

Η καραντίνα καλά κρατεί, οι δρόμοι είναι άδειοι, παραλληλισμοί με Silent Hill δεκτοί για τους πιο ευφάνταστους και υπερβολικούς αλλά δείτε και τα θετικά: δεν κινδυνεύετε από την επίθεση ενός στραγγαλιστή, γυμνού και πασαλειμμένου με λίπη. Ή τουλάχιστον έτσι νομίζετε γιατί ΙΣΩΣ σας κάνει πιο εύκολη λεία η διαμονή εντός σπιτιού. Όχι ότι θέλω να σας πανικοβάλλω αλλά ένα 7 για Αποφυγή Σουρεαλιστικού Σίριαλ Κίλλερ θα το έστελνα. Στο έβδομο επεισόδιο του τιμημένου πόδκαστ καταπιανόμαστε με την πιο ΤΙΠΟΤΑ ταινία που κόσμησε τον κινηματογράφο τη δεκαετία των τενζ. Ένα ΤΙΠΟΤΑ από επιλογή και όχι από σύμπτωση που ως πόδκαστ που διαλαλεί το ότι καταπιάνεται με ανοησίες είναι ΚΑΘΗΚΟΝ του να το τιμήσει όπως του αρμόζει. Γράσα, ντίσκο, πατρικά πρότυπα, ανεκδιήγητο σάουντραξ, κοπιάστε.