احتمالا تا به حال درباره مهاجرت از قول آدم‌های مختلف چیزهای متفاوتی شنیده باشید. مثلا شنیده باشید که اونور آب بهشته و پره از اتفاقات خوب. یا شاید هم خلاف این موضوع رو شنیده باشید و براتون از غم غربت و اتفاقات تلخ دیگه‌ای که اونور برای مهاجرها رخ میده گفته باشن. احتمالا همین نقل قول‌ها هم باعث شده که در مورد مهاجرت به خارج از کشور دو دل شده باشین به قول شاعر توی دوراهی «یه دل میگه برم برم / یه دلم میگه نرم نرم» گیر کرده باشید. توی این قسمت از پشه قراره درباره داستان خوشه‌های خشم حرف بزنیم، داستانی درباره اعضای یک خانواده که به هوای درآمد خوب زمین‌هاشون رو ترک و به کالیفرنیا مهاجرت می‌کنن.

ما آدم ها آرزوهای زیادی داریم. بعضی از این آرزوها از بچگی یا نوجوانی با ما بودن و شاید تا عمر داشته باشیم با ما باشن. مثلا آرزوی داشتن شغلی رو داشته باشیم که بخاطر جامعه یا خانواده، مجبور باشیم کنارش بذاریم و تا آخر عمر تو حسرتش بمونیم. راستی چرا ما باید راهی رو بریم که کمتر دلمون میخواد؟ مثلا چرا باید شغلی رو انتخاب کنیم که زیاد دوست نداریم؟ چرا نمیتونیم به بقیه حرف دلمون رو بزنیم و همیشه راهی رو میریم که جامعه یا خانواده برامون تدارک دیده؟ تو این قسمت از پشه قراره درباره این موضوع حرف بزنیم.

توی زندگی هممون موقعیتی پیش اومده که توش تحت فشار قرار گرفتیم و حس کردیم که نمیتونیم ادامه بدیم. در نتیجه گشتیم دنبال یک راه برای حل مشکلات زندگیمون، ولی بعد یک مدت کوتاه دیدیم علاج درد ما پیدا نمیشه که نمیشه! توی این قسمت از پشه قراره یاد بگیریم که چطور خودمون رو از فشارهای این دنیا رها کنیم.

همه آدم ها توی دوران نوجوونیشون تنهایی رو تجربه کردن. ایام تنهایی برای بعضی ها شاید زیاد سخت نگذره، ولی برای خیلی ها آزار دهنده است. تو این قسمت از پشه میخوایم درباره کتابی حرف بزنیم که داستان یک نوجوون گوشه گیر به اسم چارلی رو برامون تعریف میکنه و ما رو با ابعاد جدیدی از تنهایی و دوست یابی آشنا میکنه.

خارش! همه چیز از یک خارش شروع شد. البته همه آدما توی زندگیشون دچار خارش میشن. ولی خب... چیزی که فرق داره نوع خارشه. یک سری ها مثل پسر عمه زا پشتشون میخاره و یک عده دیگه هم... فکرشون!

توی اپیزود صفر پشه، حسین تجربه خارش فکریش رو باهامون درمیون میذاره و بهمون توضیح میده که چی شد که به فکر راه انداختن پادکستی به اسم پشه افتاد.