„Taka podstawowa rzecz, o którą warto byłoby samego siebie zapytać, zanim usiądziemy z osobą autystyczną, a być może zanim usiądziemy z jakimkolwiek pacjentem, to jest takie pytanie: kim jest dla mnie inny. Czy ja mam gotowość na poznawanie świata, który jest inny od mojego? Czy ja ten świat dewaluuję? Czy ja uważam, że mój świat jest lepszy? Czy ja stawiam te światy na równi?”
Ten odcinek nagrywałam w Lesznie z udziałem Ewy Dobiały - doświadczonej psychiatry i psychoterapeutki, międzynarodowej trenerki Transkulturowej Psychoterapii Pozytywnej oraz superwizorki. Ewa od 2011 roku związana jest z Polskim Stowarzyszeniem Rozwoju Psychoterapii, gdzie prowadzi akredytowane szkolenia. Jest również członkinią zarządu World Association for Positive and Transcultural Psychotherapy, a także współzałożycielką leszczyńskiej filii Fundacji Prodeste oraz autorką licznych publikacji z tego obszaru. Pełni role takie jak dyrektorka Leszczyńskiego Centrum Psychoterapii Pozytywnej, dyrektorka medyczna Poradni Zdrowia Psychicznego w Lesznie oraz kierowniczka Oddziału Psychiatrycznego Rehabilitacyjnego Dziennego dla Dzieci i Młodzieży.
Rozmawiałyśmy o zdrowiu psychicznym osób autystycznych, o tym, dlaczego zazwyczaj jest ono w tak złym stanie, i o tym, co trzeba zrobić, żeby to się stopniowo zmieniało. Pytałam też o psychoterapię i dobór odpowiedniego terapeuty - czy są nurty, które bardziej niż inne pomagają osobom autystycznym? A z punktu widzenia specjalisty - co trzeba zrobić, żeby móc skutecznie pracować z osobami w spektrum autyzmu? I wreszcie: czy terapeuci, którzy sami są autystyczni, będą lepszymi terapeutami dla innych osób autystycznych?
Posłuchajcie mądrych i wywarzonych odpowiedzi Ewy i dajcie znać, czy rozmowa wam się podobała: oceniając podcast na Spotify i komentując na Facebooku. Zasubskrybujcie też Ida rozmawia na YouTube. A jeśli macie taką możliwość, to proszę rozważcie finansowe wsparcie podcastu na Patronite (regularne wpłaty) lub Suppi (pojedyncze wpłaty). Wszystkie adresy poniżej. Dziękuję!
Montażem podcastu zajmuje się Maja ze Stellar Heart Sound.
https://www.youtube.com/@idarozmawia
https://www.facebook.com/idarozmawia
Jak zaprojektować spodnie, które w żadnym miejscu nie będą drapać ani uciskać, będą idealnie przyjemne w dotyku, a przy tym będą wyglądać ok? Jak uwzględniać różnorodne ludzkie potrzeby sensoryczne w miejscach publicznych? Jak stworzyć idealny pokój wyciszenia?
Z takimi i innymi wyzwaniami mierzy się Monika Dolbniak, która projektuje odzież, obiekty i miejsca przyjazne sensorycznie - w szczególności dla osób neuroodmiennych, ale nie tylko.
Monika ukończyła London College of Fashion (projektowanie odzieży) i Royal College of Art (projektowanie tekstyliów), a obecnie projektuje przyjazne sensorycznie ubrania dla belgijskiej marki SAM Sensory & More oraz w ramach własnej działalności podejmuje się różnych projektów, np. teraz przygotowuje pokój sensoryczny na festiwal Gdynia Design Days (22-30 czerwca).
Rozmawiałyśmy o różnych aspektach projektowania sensorycznego (a więc nie tylko o wspieraniu inkluzywności projektami sensorycznie przyjaznymi, ale też np. o marketingu wykorzystującym różne zmysły), o tym, jak projektowanie sensoryczne przyjmuje się w Polsce i o tym, czy może stanowić osobny zawód - oraz od czego zacząć, jeśli chce się zostać projektantką lub projektantem sensorycznym.
Zapraszam do słuchania, a także do dzielenia się Waszymi doświadczeniami (np. na Facebooku IDA ROZMAWIA) - porozmawiajmy o tym, czy rzeczy i miejsca, z którymi mamy styczność na co dzień, są dla nas wystarczająco dobrze zaprojektowane i czy uwzględniają nasze szczególne potrzeby sensoryczne.
Jeśli podoba wam się ten podcast, to bardzo proszę o wsparcie za pośrednictwem Patronite (regularne wpłaty):
https://patronite.pl/idarozmawia
lub Suppi (pojedyncze wpłaty): https://suppi.pl/idatymina
Czy można mieć dysleksję i... skończyć studia? A dwa kierunki studiów? Mieć karierę naukową? Zostać popularną blogerką i krytyczką filmową? Mieć podcast o literaturze i własną audycję w radiu? Pisać wielokrotnie wznawiane książki? Na wszystkie te pytania stanowcze TAK odpowiada Kasia Czajka-Kominiarczuk, znana też jako Zwierz Popkulturowy.
Być może na jej blogu jest mniej przecinków niż na innych stronach i nie znajdziecie tam słowa "bransoletka", ale to nie umniejsza w niczym jakości jej recenzji i analiz. A wręcz kipią one szczególną kreatywnością językową.
W podcaście IDA ROZMAWIA Kasia z dowcipem i lekkością opowiada o swoich trudnościach, ale też o tym, skąd bierze się ta szczególna kreatywność. A także o dorostaniu w "obrzydliwie inteligenckiej" i neuroodmiennej rodzinie, o szkole, o akceptacji i o dysleksji w popkulturze.
Bardzo zachęcam do słuchania i do dzielenia się swoimi opowieściami o dysleksji - na przykład na FB IDA ROZMAWIA:
https://www.facebook.com/idarozmawia
Jeśli podoba Wam się to, co robię, i chcecie więcej odcinków podcastów, wspierajcie proszę tu:
https://patronite.pl/idarozmawia
Lub pojedynczymi wpłatami, bez logowania, tu:
Podcastu można słuchać też i komentować na YT:
https://www.youtube.com/@idarozmawia
Montażem zajmuje się Maja ze Stellar Heart Sound.
To była może najbardziej poruszająca rozmowa podcastu do tej pory. Temat niezwykle trudny: sytuacja osób, które są rodzicami lub opiekun(k)ami osób niepełnosprawnych.
Dominika Wiśnik, moja gościni, jest mamą autystycznego i niepełnosprawnego Nicholasa oraz założycielką fundacji "Jesteśmy ważni". Założyła ją po tym, kiedy sama przeszła załamanie nerwowe w sytuacji braku adekwatnego wsparcia dla jej syna i braku jakiegokolwiek systemowego wsparcia dla niej samej i jej partnera.
Nowa kampania "Ważni i widoczni" to apel o zwrócenie uwagi na sytuację osób, które są pozostawione same sobie w niejednokrotnie ekstremalnych sytuacjach. Proszę, posłuchajcie mojej rozmowy z Domiką, ślijcie ją dalej w świat i obserwujecie działania kampanii!
Tutaj więcej na ten temat:
https://www.facebook.com/wazni.widoczni
Zapraszam też do obserwowania mojej strony:
https://www.facebook.com/idarozmawia
i wspierania podcastu przez Patronite:
https://patronite.pl/idarozmawia
oraz Suppi:
https://suppi.pl/idatymina
Taka sytuacja. Na autystycznej grupie wsparcia narzekamy na psychiatrów. S. mówi, że raz psychiatra zapytał ją “Co może być takiego strasznego w szkole?”. Wybuchamy śmiechem. Wszyscy, od razu, jak na zawołanie. Nic wcześniej nas tak nie rozbawiło. Ten psychiatra był albo wyjątkowo mało empatyczny, albo bardzo czarne poczucie humoru. Szkoła to dla większości autystów najgorszy okres w życiu. Rozmawiając ze sobą często zbywamy ten temat machnięciem ręki, bo dla wszystkich nas jest oczywiste, że szkoła to koszmar. I nie zależy to od tego, czy dobrze nam idzie nauka, czy nie. W tym specjalnym odcinku opowiadam o moich doświadczeniach i wysłuchuję doświadczeń innych osób. Rozmawiam też z Jankiem Gawrońskim o kampanii "Szkoła Przyjazna Dla Autyzmu". Dajcie znać na FB, czym dla was była szkoła: https://www.facebook.com/idarozmawia
A na koniec proszę o wsparcie, żeby ten podcast mógł się dalej ukazywać i żebym mogła prowadzić moje pozostałe działania: https://patronite.pl/idarozmawia
Dzięki!
Naukowcy z siedmiu polskich ośrodków akademickich połączyli siły, żeby zbadać sytuację osób neuroodmiennych studiujących w naszym kraju. W efekcie powstał szczegółowy raport na temat neuroróżnorodności na polskich uczelniach. O przedstawionych w nim wynikach i rekomendacjach, porozmawiałam z psycholożką, psychoterapeutką i diagnostką dr Anną Pyszkowską, która współtworzyła raport. Prywatnie dr Pyszkowska jest osobą w spektrum ADHD, więc podzieliła się ze mną również swoją osobistą perspektywą na studiowanie i pracę naukową.
A jak wam się studiuje/studiowało? Czy korzystaliście z jakiegoś specjliastycznego wsparcia? A może potrzebowaliście takiego wsparcia, ale nie było ono dostępne? Porozmawiajmy o tym na Facebooku "Ida rozmawia":
https://www.facebook.com/idarozmawia
Jeśli uważacie, że takie rozmowy są potrzebne, rozważcie proszę wsparcie mojej działalności za pośrednictwem Patronite:
https://patronite.pl/idarozmawia
W zasadzie nigdy nie jest łatwo być autystyczną czy ADHD-ową osobą w neurotypowym świecie. Ale niektóre sytuacje są trudniejsze od innych - należą do nich pobyty w szpitalu i wizty lekarskie. Żeby o tym porozmawiać, spotkałam się z dwoma neuroodmiennymi znajomymi. Posłuchajcie naszej rozmowy o tym, co w byciu pacjentkami jest dla nas trudne, jakie praktyki są dla nas wspierające, i jakie mamy porady dla osób z podobnymi trudnościami.
Jak zwykle, zapraszam do włączenia się do dyskusji na Facebooku i do wspierania mojej działalności przez Patronite. Miłego słuchania!
W tym odcinku rozmawiałam z Klaudią Lewandowską, z którą sporo mnie łączy. Obie otrzymałyśmy diagnozę autyzmu jako dorosłe, działamy w internecie na rzecz akceptacji neuroróżnorodności, a nawet brałyśmy kiedyś udział w tej samej kampanii społecznej. Różni nas jednak to, że Klaudia zdecydowała się na występ w kontrowersyjnym programie TVN "Autentyczni", którego koncepcję ja od początku publicznie krytykowałam. Jesteście ciekawi, co Klaudia ma do powiedzenia na ten temat?
Z dr Joanną Ławicką, prezeską fundacji Prodeste, a prywatnie osobą w spektrum autyzmu, rozmawiałam m.in. o tym, dlaczego autyzm nie jest zaburzeniem rozwoju, tylko jego odmiennym wzorcem; o poziomie straumatyzowania osób autystycznych; o tym, dlaczego w wielu autystycznych rodzinach jest tak ciężko i o tym, co możemy zrobić, żeby tę sytuację zacząć zmieniać.
