Ken je dat gevoel? Dat je helemaal vanuit je hart iets deelt of bespreekbaar maakt, maar dat je dan toch de deksel op je neus krijgt. Dat je ter verantwoording geroepen wordt, of ronduit bekritiseerd wordt. Eerlijk is eerkijk: Ik vind dat spanningsveld super ingewikkeld. Zeker als er dan ook niet echt een gesprek aan te pas komt, want zo gaat dat vaak met sneren en ongenuanceerde meningen. Wat ik er ingewikkeld aan vind is dat ik enerzijds mijn mond niet kan (en wil) houden en geloof ik in de kracht van jezelf uitspreken als vorm van zelf-expressie, wat wat mij betreft een basis behoefte is. En ook omdat je door kleur te bekennen, de mensen kunt aantrekken die “jouw taal” spreken door wie jij gezien wordt en door wie jij je gezien voelt. En daarnaast kun je anderen ook juist inspireren met jouw perspectieven (wat gelukkig ook vaak gebeurt). Anderzijds is de genadeslag groot als blijkt dat, zodra je je meer uitspreekt, er juist veel mensen uit je leven vertrekken of commentaar op je hebben en er maar weinig bij komt. En ja, blijkbaar werkt dat vaak zo en ben ik daarin geen uitzondering. Maar om dan vertrouwen te houden in je eigen stem, visie en geluid is dan wellicht best een uitdaging. En daarover spreek ik in deze podcast. Over hoe ik me staande hou (of niet) in dit spanningsveld. En op welk punt ik daar nu sta in mijn leven.
Show more...
