Historia Kitty Genovese stała się niemal natychmiast przypowieścią o obojętności, a przynajmniej apatii, innych wobec osób w potrzebie, zarówno wśród mieszkańców Nowego Jorku, miast, jak i całej współczesnej ludzkości. Duże zainteresowanie tym wydarzeniem wynikało z artykułu śledczego w „The New York Times” autorstwa Martina Gansberga, opublikowanego 27 marca, dwa tygodnie po morderstwie. Artykuł nosił tytuł „38 osób, które widziały morderstwo i nie wezwały policji”. Opinia publiczna na temat tej historii ukształtowała się po cytacie w artykule, wypowiedzianym przez anonimowego sąsiada, który widział fragment ataku, ale postanowił nie wzywać policji, ponieważ „nie chciał się w to angażować”. Inne doniesienia, cytowane przez Harlana Ellisona w jego książce „Harlan Ellison's Watching”, wskazują, że mężczyzna włączył radio, aby zagłuszyć krzyki Genovese. Ellison twierdzi, że w przeczytanym przez niego artykule „brak zaangażowania” przypisywano praktycznie wszystkim 38 sąsiadom, którzy rzekomo byli świadkami zdarzenia. Jednak liczba „30 sąsiadów, którzy nic nie zrobili” jest myląca. Artykuł zaczyna się tak: „Przez ponad pół godziny 38 przestrzegających prawa sąsiadów z Queens obserwowało, jak morderca śledził i dźgał swoją ofiarę w kilku oddzielnych atakach w Kew Gardens”.Nagłówek jest dramatyczny, ale nieprawdziwy. Żaden ze świadków nie widział ataków w całości. Ze względu na układ kompleksu i fakt, że ataki miały miejsce w różnych miejscach, żaden ze świadków nie widział całej sekwencji. Większość słyszała tylko fragmenty zdarzenia, nie zdając sobie sprawy z jego powagi, a nikt nie widział gwałtu i ostatniego ataku w holu, który doprowadził do śmierci Genovese.