Առաջին Բանաստեղծութիւն

Եահիա Քեմալ Պէյաթլը

Անձայն Նաւը

Թարքմանեց: Հմայեակ Յակոբեան

ԱՆՁԱՅՆ ՆԱՒԸ

Թէ ժամանակը տուած է նշանը խարիսխ առնելու

Դէպ անծանօթ կը մեկնի նաւ մը անձայն ու հլու:

Կարծես չունի՜ ուղեւոր, անխօս առաջ կ՛ընթանայ,

Անշո՛ւք երթ, ո՛չ ձեռք մեկնող, ո՛չ թաշկինակ շարժող կայ:

Յուղարկ եկած ընկերներն, կայքին վրայ գրկաբաց

Օրեր համբուն կը սպասեն, ակնկառոյց, աչքով թաց:

Օ՛հ, հէք սրտեր, մի՛ կարծէք թէ այս նաւն է սոսկ վերջին,

Եւ կամ վերջին խոր սուգն է, ցաւով լեցուն այս կեանքին:

Սիրող եւ կամ սիրական, սպասումն է անհարկի,

Մեկնողն անդարձ մեկնեցաւ, օրէնքն այս է աշխարհի:

Ճամբորդներէն անհամար, չեղաւ մէկը, որ ետ գայ,

Կարծես գոհ են անոնք ալ, իրենց տեղէն հեռակայ:

Երկրորդ Բանաստեղծութիւն;

Կարպիս Ճանճիկեան

ՅՈՒՍԱԼՔՈՒՄ

Կոտրէ սիրտս զոր յոյսերով լեցուցիր

-բաժակն հէք գինիի-

Թող որ թափին բոսոր ջուրին մէջ անոնք

Քանզի իտէալը տեսայ:

Անձայնօրէն, վեհօրէն եկուր

եկուր կոտրէ գիշերով

բաժակն այս գիշերին:

Ու մէկ առ մէկ թող ընդգրկեն աստղերն

երազն իրենց լուսաշող

ու ջախջախուի գաղափարիդ վեհ արձան

ուր արշալույս մը պիտի ծնի:

Եկուր երթանք ուռիին տակ միասին

որ ուխտեցինք անցեալէն:

Եկուր ձուլուինք բջիջ առ բջիջ

թէ կէսերն ենք մեր նիւթին:

Դուն այն ատեն զգացուեցար ու լացիր,

յետոյ դարձար դիտելու

աչերն իմ` ապա աստղերն նուաղկոտ...

Քեզմով հոգիս արտասուեց:

Մօտեցիր հեղ մըն ալ փաթթուինք իրարու

լուսինը մեր գլխին

լոկ նարօտ մըն է մահուան...

Քալենք

Ծով, դաշտ, լեռ, ձոր ու բլուր:

Արտասանեց: Եղիա Աքկիւն

Երաժշտութիւն: Ուտի Հրանդ

Նկարներ: Արա Կիւլեր