Om maar met de deur in huist te vallen: Er is natuurlijk geen handboek voor de organisatie van een duurzame welvaart. Wanneer je John Maynard Keynes had gevraagd naar een stappenplan voor de ontwikkeling van een welvaartsmachine die onze welvaart elke dertig jaar zou verdubbelen, dan zou het antwoord waarschijnlijk geweest zijn: ‘dat is er niet’.

Wanneer je Henry Ford had gevraagd naar een handboek voor het opzetten van een lopende band zou het antwoord hetzelfde zijn. Op dit moment weigert een ‘duurzame welvaart’ nog te zijn wat het is. Het is geen vaststaande ideologie of tot in detail beschreven stappenplan of organisatieconcept. Het is geen concept dat voor je denkt, maar meer iets wat je aan het denken zet.

Dat kan voor velen abstract overkomen. Abstract in de betekenis van: afwijkend van wat ze gewend zijn. Veel mensen zien wat er is en vragen zich af waarom. De kunst is iets te zien wat er nog niet is en je af te vragen waarom niet. We zijn zo gewend geraakt aan het idee van voortdurende economische groei, en dat dit goed voor ons zou zijn, dat weinigen anders kunnen voorstellen. Geen enkele politieke partij is tegen meer banen creëren. Het is een vanzelfsprekendheid geworden. Maar voor wie is het goed? Voor de huidige generatie? Voor de partij die de komende vier jaar aan de macht wil komen of voor de toekomst van onze kinderen? Wat is groei en wanneer gaan we vooruit? En hoe organiseer je een brede en duurzame welvaart?

Paul Bessems