Labirentin karanlığı geçmişin fısıltılarıyla doluydu.
Eren, duvardaki çatlaklara dokunduğunda babasının sesini duydu:
‘Başaramazsın…’
Tuba, gözlerini sıkıca kapattı. Annemin dediği gibiydi: ‘Korkunun olduğu yerde ışık söner.’
Ama sonra…
Labirentin ortasındaki aynada kendilerini gördüler. Terli avuçlar, hızlı nefesler… Ve bir gerçek:
‘Buradayız. Şu an, nefes alıyoruz. Adım atabiliriz.’
Şimdi, Labirentin Anahtarı
Eren, yere çömelip bir taş aldı. ‘Bu taş geçmiş değil,’ dedi Tuba’ya. ‘Fırlattığımda, labirent bize yol gösteriyor.’
* Geçmişin taşları → Sırtında ağırlık.
* Şimdinin taşı → Sesi yankılanan bir pusula.
Tuba’nın Defterinden:
Labirent bana öğretti: Gelecek diye bir şey yok. Sadece ‘şimdi’nin içinde saklı küçük yarınlar var. Adımımı attığım an, labirent titreşiyor… Sanki bana yolun kendisi olduğumu yeniden hatırlatıyor.
Son Söz:
Labirent, geçmişin çığlıklarıyla beslenir. Onu susturmanın tek yolu…
“Şimdi” olmaktır, “an”ın kendisi olmaktır!
(Ayak sesleri uzaklaşırken, labirentin bir duvarı daha yıkıldı…)
🎙️Sorularınız ve önerileriniz için iletişime geçebilirsiniz.
📚uyanislabirenti@gmail.com
#KitapÖzeti #ŞimdininGücü #EckhartTolle #UyanışLabirenti #İçselKeşif #UyanışKitapları