Przenosimy się na warszawską Pragę, by poznać niezwykłą postać Heleny Rzeszotarskiej. Ta niezłomna nauczycielka, mimo trudności związanych z rosyjskim zaborem, założyła i prowadziła własną szkołę dla dziewcząt.

Szkoła, będąca ostoją wartości i edukacji, działała nawet w czasach wojny, aż do momentu upaństwowienia w 1949 roku. Pomimo poświęcenia i wkładu w edukację młodych Polaków, Helena nie otrzymała wsparcia w późniejszym życiu. Dziś mieszkańcy Pragi oraz wychowanki jej szkoły starają się upamiętnić jej wkład w rozwój dzielnicy i edukację kolejnych pokoleń.

Przemierzamy Aleję Józefa Nojiego tuz przy warszawskich łazienkach, odkrywając tajemnice historii,
pasji i sportu.

Zawitaj na Alei Józefa Nojiego. To malownicze miejsce, które skrywa bogatą historię, pasję i dziedzictwo. Aleja Józefa Nojego to nie tylko zwykła ulica. Niegdyś część historycznego kompleksu Łazienek Królewskich, sięgająca czasów króla Stanisława Augusta Poniatowskiego.
Nosi imię Józefa Nojiego, uczestnika igrzysk olimpijskich w 1936 roku. Jest symbolem sportu i pasji, przyciągając biegaczy, spacerowiczów oraz miłośników przyrody. To idealne miejsce na trening, rodzinne spacery czy chwile relaksu nad kanałem Piaseczyńskim. To również historia życia jej patrona. Sportowca, tramwajarza, działacza podziemnego. Sukcesy sportowe w latach 30. XX wieku sprawiły, że stał się symbolem ducha sportu, tragiczny koniec uczynił z niego bohatera i wielkiego patriotę . Józefa Noji miał wiele twarzy.

Rozmawiamy dzisiaj o historii ulicy Agrikoli w Warszawie. Ulica ta powstała jako część rezydencji króla Stanisława Augusta Poniatowskiego. Karol Ludwik Agricola, to inżynier wojskowy, który był odpowiedzialny za stworzenie wąwozu na terenie Łazienek Królewskich. Umożliwił on łatwiejszy dojazd do Zamku Ujazdowskiego.

Ta inżynieria drogowa była przykładem nowoczesności w XVIII-wiecznej Warszawie. Ulica Agricoli ma również unikalne latarnie gazowe, które są włączane przez specjalnego pracownika. Siegają one lat 50. XIX wieku, kiedy to ulica Agricoli otrzymała oświetlenie gazowe, co sprawiło, że stała się ważnym miejscem w Warszawie.
Dzisiaj ulica Agricoli jest cicha i spokojna, pozbawiona ruchu samochodowego. Jest idealnym miejscem do spacerów, joggingu i innych aktywności fizycznych. Na terenie ulicy znajduje się Międzyszkolny Klub Sportowy, który ma długą historię związana z harcerzami walczącymi podczas okupacji.

Warto odwiedzić ulicę Agrikoli, aby poczuć jej atmosferę i poznać jej historię. To miejsce jest związane z wieloma ciekawymi faktami i postaciami, takimi jak Jan III Sobieski, Roman Dmowski i oczywiście Karol Ludwik Agricola.

Spacerujemy ulicą Stefanii Sempołowskiej, będącej częścią Osi Stanisławowskiej i miejscem uwielbianym przez jej mieszkańców. Historyczna architektura i opowieść o samej patronce.

Podążajcie z nami ulicami Warszawy, aby odkryć zapomniane historie, ukryte tajemnice i fascynujące fakty z przeszłości stolicy. Tym razem przenosimy Was na ulicę Stefani Sempołowskiej, gdzie historia splata się z nowoczesnością.Nasza opowieść zaczyna się na osiedlu Latawiec, które jest częścią Osi Stanisławowskiej. Pomimo trudności i zniszczeń wojennych, ta część miasta zachowała wyjątkową architekturę, która łączy w sobie modernizm i francuski styl. Ulica Stefani Sempołowskiej nosi imię działaczki oświatowej, która pozostawiła swój ślad w historii Warszawy.

Podczas spaceru po ulicach tego kameralnego zakątka dowiemy się, dlaczego ludzie kochają tu pracować i mieszkać. Nie zabraknie też fascynujących historii związanych z kontrowersyjną postacią Stefani Sempołowskiej. Dziennikarka, pisarka, autorka powieści o wyprawie na biegun północny, ale także nauczycielka i działaczka oświatowa, bojowniczka o prawa dziecka,. Podzielimy się z Wami jej tajemnicami, dylematami i wpływem na ówczesne społeczeństwo.

W dzisiejszym odcinku rozmawiamy o generale Wojciechu Chrzanowskim, był związany z wojskiem od młodych lat i wziął udział w wojnach napoleońskich.

Omawiamy również jego działalność jako kartografa, w tym mapowanie Azji Mniejszej i Kurdystanu. Mówimy także o krytyce, jaką spotkał ze strony polskiej emigracji. Wyróżniamy także ulicę na Grochowie nazwaną jego imieniem oraz klub sportowy Orzeł, który nadal istnieje. Rozmawiamy również o filmie "Miś" w reżyserii Stanisława Barei, którego jedna ze scen została nakręcona w szafie z przedwojennego Gdańska. Przybliżamy również historię Grochowa jako dzielnicy robotniczej i jej związek z muzyką folklorystyczną. 

Historię Wojciecha Chrzanowskiego i samej ulicy na warszawskim Grochowie przybliża Pani Anna Bilewicz-Anasiak.

W tym podcaście zabieramy was w magiczną podróż ulicami Warszawy, gdzie odkryjemy niezwykłe dzieje Pasażu Wiecha i historię jego patrona. 

Stefan Wiechecki, znany jako Wiech, był prawdziwym kochankiem Warszawy. Jego życie i twórczość były nierozerwalnie związane ze stolicą. Tworzył nie tylko felietony, opisujące humorystycznie życie miasta, ale także powieści, które przenosiły nas w czasy niemieckiej okupacji. Dzięki Wiechowi poznajemy Warszawę oczami jej mieszkańców i przeżywamy jej losy na nowo.

Pasaż Wiecha, często odwiedzany przez mieszkańców, to miejsce, w którym historia i nowoczesność spotykają się w niezwykły sposób. 

Wraz z nami odkryjecie kulisy działalności Stefana Wiecheckiego, jego teatr na Woli, felietony radiowe i powieści, które kształtowały wyobrażenie o Warszawie. Wędrujemy współczesnym Pasażażem Wiecha, który choć przeszedł pewne zmiany, wciąż emanuje duchem swojego patrona.

Czy Wiech powróci? Czy Pasaż Wiecha odzyska swój pierwotny urok? Odpowiedzi na te pytania poszukamy razem, przemierzając te ulice i odkrywając tajemnice jednego z najbardziej znanych miejsc w stolicy Polski.

Podczas dzisiejszego odcinka rozmawiamy o Edmundzie Bałuce - aktywiście walczącym o prawa robotnicze i utrzymującym kontakty z dysydentami z bloku wschodniego. Założył Polską Socjalistyczną Partię Pracy we Francji i próbował zaangażować się w ruch solidarnościowy w Polsce po powrocie w 1981 roku, ale nie odniósł sukcesu.

Bałuka był internowany i skazany za działalność polityczną. Zmieniał swój wygląd, nosząc brodę, wąsy lub był ogolony. Obecnie istnieje ulica nazwana imieniem Edmunda Bałuki w Szczecinie, gdzie można odwiedzić bar mleczny Turysta i Galerię Kaskada. W przeszłości były tam również restauracje i rozrywki. Niestety, historia tego miejsca zakończyła się tragicznie w 1981 roku, gdy 14 osób zginęło w pożarze, który zniszczył budynek. Na jego miejscu powstała nowa galeria handlowa. 

Przypominamy również historię pizzerii Piccolo oraz Antykwariatu dr. Lizaka na ulicy Świętego Wojciecha. 

Podążając śladami Barbary Sas-Zdort, reżyserki filmowej i bohaterki Łodzi, odkrywamy jej niezwykłe życie, twórczość i dziedzictwo na ulicy jej imienia.

W najnowszym odcinku "Ulicami Historii" zagłębiamy się w życiorys Barbary Sas-Zdort, niezwykłej reżyserki filmowej. Autorki takich filmów jak
"Dziewczęta z Nowolipek", "Pajęczarki", "Krzyk". Filmy pozostają pamiętnymi dziełami w historii kina. 
Barbara Sass-Zdort wywodziła się z rodziny Kapczyńskich, którzy byli polskimi fabrykantami z Łodzi. Jej ojciec, Bolesław Kapczyński, był znanym fabrykantem. 

Rozmawiamy z Dominikiem Zdortem, synem reżyserki, który opowiada o tym, że nie lubiła być określana jako feministka, ale uważała się za osobę, która zna i rozumie kobiety. Była wrażliwa na ocenę swojej pracy i traktowała ją jako trudne doświadczenie. Dominik Zdort opowiada również o relacjach swoich rodziców domowych i zawodowych.

Pytamy również przechodniów i ulicznych artystów o to co wiedzą na temat Reżyserki i historii samej ulicy

Rozmawiamy z dr. Wojciechem Lizakiem - prawnikiem, historykiem sztuki oraz właścicielem Antykwariatu WL. Głównym tematem naszej rozmowy jest postać Marii Antoniny Bonieckiej - intelektualistki, która odegrała ważną rolę w życiu kulturalnym i intelektualnym Szczecina.
 
Boniecka to autorka książki opisującej lata 40., 50. i 60. w Szczecinie. Była aktywnie zaangażowana w konspirację podczas II wojny światowej. Wspólnie z dr. Lizakiem przybliżamy jej życie, działalność oraz trudności, z jakimi musiała się mierzyć w powojennym Szczecinie. 

Zapraszamy do słuchania!

Rozmowa o Florianie Krygierze, ważnej postaci w historii Szczecina. Florian Krygier był twórcą Pogoni Szczecin, klubu piłkarskiego, który wprowadził do pierwszej ligi i uczynił najpotężniejszym klubem w województwie. Jego znaczenie wynikało również z poświęcenia się pracy z drużynami młodzieżowymi, co jest uważane za prestiżowe w piłce nożnej.

Krygier był także doceniany przez społeczność, wygrywał liczne plebiscyty, co zaowocowało ustanowieniem ulicy o nazwie Floriana Krygiera, która miała odzwierciedlać jego osiągnięcia. Ulica ta ma również historyczne znaczenie, ponieważ była jedyną drogą, którą wojska radzieckie mogły wjechać do Szczecina z terenów zachodnich Polski.

Florian Krygier został pochowany w Alei Zasłużonych na cmentarzu w Szczecinie, gdzie jego grób zawsze jest najlepiej zadbany. Klub Pogoń angażuje także swoich młodych piłkarzy w sprzątanie i pielęgnację grobu Florena Krygiera. Ma on również pomnik od kibiców, który stoi przed stadionem w Szczecinie.

Odcinek przybliża nam życie polskiego szlachcica Edwarda Woyniłłowicza, o którym opowiada autorka książki "Cierń Kresowy", pani Gizela Chmielewska.

Woyniłłowicz to ziemianin i działacz w Mińskim Towarzystwie Rolniczym. Słuchacze dowiadują się o jego edukacji, pracy w
Niemczech, a także o roli w ożywieniu życia gospodarczego polskich ziemian. Historia przenosi nas przez I wojnę światową i utratę majątku Woyniłłowicza po traktacie ryskim w 1921 roku. Podcast opowiada o jego życiu jako uchodźcy w Bydgoszczy oraz o
historii czerwonego kościoła w Mińsku, którego był fundatorem.
Gizela Chmielewska na skwerze imienia Edwarda Woyniłłowicza w Bydgoszczy opowiada także jak Bydgoszcz zmieniła się przez
ostatnich 100 lat.

Opowieść o Majorze Hieronimie Dekutowskim ps. „Zapora”, cichociemny, dowódca oddziałów partyzanckich. Po zakończeniu II wojny światowej kontynuował walkę przeciwko reżimowi komunistycznemu.

O niezłomnym żołnierzu opowiadają Marcin Krzysztofik, zastępca kierownika archiwum lubelskiego oddziału Instytutu Pamięci Narodowej, Monika Olędzka-Kozakiewicz, wicedyrektor XXIX LO im. cc mjra Hieronima Dekutowskiego ps. Zapora w Lublinie i Krystyna Marczewska, której mąż walczył w oddziałach „Zapory”.

Rozmawiamy z Maciejem Puto, dyrektorem Filharmonii Pomorskiej im. Ignacego Jana Paderewskiego w Bydgoszczy. Mówi nam o wpływie, jaki miał założyciel Filharmonii Pomorskiej, Andrzej Szwalbe, na kulturę i naukę w Bydgoszczy.

Szwalbe dbał o rozwój duchowy i intelektualny miasta, co doprowadziło do powstania Filharmonii Pomorskiej, która jest teraz nie tylko wspaniałym neoklasycystycznym budynkiem, ale też ma unikalną salę koncertową na skalę światową. Szwalbe był wizjonerem, który marzył o rozwoju kultury i nauki w mieście. Udało mu się zainicjować budowę gmachu opery i zabiegać o utworzenie uniwersytetu. Przyczynił się
również do organizacji konkursu pianistycznego imienia Ignacego Jana Paderewskiego oraz Festiwalu Muzyki Polskiej, który teraz znany jest jako “Kontrasty”.
Filharmonia Pomorska kontynuuje misję Szwalbego, chociażby poprzez rozwój galerii dzieł sztuki, przy oczywistym realizowaniu głównej misji, jaką jest muzyka.

Zapraszamy do wysłuchania podcastu o bardzo ważnej postaci dla Bydgoszczan i rozwoju kultury w Polsce.

Odkrywamy ulicę Obrońców Krzyża w Krakowie, znajdującą się na obszarze Nowej Huty. Ulica, która jest jedną z głównych arterii w tej dzielnicy, łączy „starą Hutę”, znaną ze swoich socrealistycznych budynków z lat 50., z wybudowanym w późniejszych latach osiedlem Bieńczyce. 

Na tej ulicy znajduje się m.in. Teatr Ludowy, który był pierwszą instytucją kulturalną w budowanym przez rząd komunistyczny nowym mieście.
O historii kościoła Matki Bożej Królowej Polski przy ul. Obrońców Krzyża, znanego jako Arka Pana, opowiada ks. dr Jerzy Czerwień, proboszcz tej parafii. Budowę pierwszej świątyni w Nowej Hucie utrudniała na wszelkie sposoby władza komunistyczna. W związku z zamiarem usunięcia krzyża postawionego w miejscu pierwotnie przekazanym pod budowę kościoła, w 1960 roku doszło do trzydniowych starć między mieszkańcami a milicją i ZOMO. To właśnie te wydarzenia upamiętnia nazwa ulicy, której patronem przed zmianami ustrojowymi był Władimir Majakowski.

W dzisiejszym odcinku rozmawiamy o artyście Leonie Wyczółkowskim i jego wpływie na Bydgoszcz.

Wyczółkowski to bardzo płodny artysta. Malarz i grafik, który łączył realizm i impresjonizm, a uważamy go za jednego z najwybitniejszych malarzy Młodej Polski. 
Wiele z jego prac możemy podziwiać w Muzeum Okręgowym w Bydgoszczy, które nosi jego imię. O artyście opowiada Anna Prus-Świątek.

Ulica 20 stycznia 1920 upamiętnia dzień, w którym Bydgoszcz powróciła do Polski. Położona jest, patrząc od północy miasta, prostopadle do ulic, Chodkiewicza, Zamoyskiego, Mickiewicza i Słowackiego. 

Równolegle do niej leży z kolei ulica Gdańska, jedna z głównych ulic Bydgoszczy, którą, kierując się w stronę rzeki Brdy, dotrzemy do Spichrzy i działu historii muzeum okręgowego w Bydgoszczy. Tam, czeka na nas wystawa "Od Starego Rynku do Placu Wolności - Spacer ulicami międzywojennej Bydgoszczy", która skupia się na historii miasta i regionu w tym okresie. Naszym gościem jest pani Anna Nadolska, kierownik działu historii Muzeum Okręgowego im. Leona Wyczółkowskiego w Bydgoszczy. 

Zapraszamy na opowieść o mieście wielokulturowym, wieloreligijnym, zamieszkiwanym przez Polaków, Niemców, Żydów czy Ukraińców, o mieście rozwijającym się prężnie mieście znanym przede wszystkim ze względu na handel i rzemiosło.

Po krótkiej sondzie ulicznej na ulicy Feliksa Nowowiejskiego udaliśmy się pod akademię muzyczną imienia tego kompozytora, gdzie profesor Janusz Stanecki, opowiedział nam o muzyku, który pozostawił po sobie kilkaset utworów.

Profesor opowiedział o historii życia Nowowiejskiego i jego dokonaniach. Podczas rozmowy poruszono też temat różnych wydarzeń kulturalnych, koncertów i warsztatów organizowanych przez Akademię Muzyczną imienia Feliksa Nowowiejskiego w Bydgoszczy.
Wspominamy o jednym z chórów, który zdobył nagrodę Grand Prix na konkursie utworów Feliksa Nowowiejskiego i o pomocy w promowaniu jego utworów. Mówimy także o zasługach Feliksa Nowowiejskiego w muzyce chóralnej i organowej, a także o jego wkładzie w kulturę polską. 

Ulica Józefa Dietla w Krakowie jest jedną z głównych arterii w sercu miasta. Została wytyczona w latach 1878-1880 w miejscu starego koryta Wisły i miała pierwotnie pełnić rolę eleganckiego bulwaru.

Obecnie ulica Dietla ciągnie się od mostu Grunwaldzkiego do starego wiaduktu kolejowego, będącego kiedyś mostem nad Wisłą. Wzdłuż ulicy wznoszą się się piękne kamienice. Wraz ze wzrostem ruchu turystycznego, charakter tej części miasta szybko się zmienia. Lokalne przedsiębiorstwa, nierzadko obecne tu od wielu lat, ustępują miejsca hotelom i restauracjom. Takimi zakładami są choćby zakład dorabiania kluczy lub pracownia szewska, produkująca skórzane buty damskie.
Historia ulicy Dietla jest ściśle związana z jej patronem, Józefem Dietlem, prezydentem miasta Krakowa, który odegrał kluczową rolę w rozwoju miasta. Dietl był nie tylko lekarzem i naukowcem, ale także założycielem wielu instytucji i autorem inicjatyw, które przyczyniły się do wielkich przemian na terenie miasta i całej Galicji.
 
 

Podczas spaceru po centrum Białegostoku odwiedzamy Bulwar Józefa Blicharskiego.

Józef Blicharski był znanym pedagogiem i artystą, który wpłynął na mieszkańców Białegostoku. Niestety, zginął tragicznie podczas wycofywania się bolszewików z miasta w 1941 roku. Bulwar poświęcony jego pamięci jest częścią białostockich Plant.
Oprócz fenomenu zielonych terenów w centrum miasta obok można zwiedzić monumentalny kompleks Pałacu Branickich. 

O Jozefie Blicharskim, Pałacu Branickich i wpływie tego rodu na stolicę Podlasia opowiada Wiesław Wróbel, pracownik Biblioteki Uniwersyteckiej i autor książek na temat ulic Białegostoku.

Opowieść o fascynującej ulicy Jana Kilińskiego w Białymstoku i jej patronie. Poprzez połączenie historycznego dziedzictwa i pięknej lokalizacji, ta ulica stanowi centrum kulturalne i artystyczne miasta.

Kiliński zasłynął z wyzwolenia Warszawy podczas Powstania Kościuszkowskiego. Chociaż nie było bezpośredniego powiązania między Kilińskim a Białymstokiem, istnieje możliwość, że nazwa ulicy została nadana dzięki wpływowi Franciszka Grossera, prezesa Izby Rzemieślniczej w mieście. Wędrówka ulicą Kilińskiego prowadzi również do fascynujących miejsc kulturalnych. Dom Kultury Śródmieście, zlokalizowany na tej ulicy, organizuje coroczne święto ulicy, które przyciąga mieszkańców i turystów. 
Historię ulicy Kilińskiego przybliżają Wiesław Wróbel - autor wielu książek o ulicach Białegostoku oraz przedstawiciele Domu Kultury Śródmieście i Muzeum Wojska.