Μεγάλες στιγμές φίλες και φίλοι. Γράφουμε πόντκαστ μερικές ώρες πριν το ματς της εθνικής με την Γεωργία, αλλά αντι να ασχολούμαστε με αυτά τα αδιάφορα, επιστρέφουμε στην ΛΥΣΣΑ που με διακρίνει με το ίδιο-πόδι-ίδιο-χέρι, αυτήν την χνουδωτή μάστιγα των παρελάσεων και διαχρονικό μου φετίχ. Ιν άδερ νιούζ, πώς γίνεται μια ταινία παντελώς άθλια να είναι τόσο διασκεδαστική όσο το ρημέηκ του Road House; ΕΥΚΟΛΟ. Επειδής δώκανε ρόλο περιωπής στον Κόνορ τον Μαγκρέγκορ. Όχι αλήθεια. Του δώκανε τον ρόλο του κακού. Που τον κάνει κακά. Αλλά εν τέλει καλά. Περισσότερα εντός.