“Het leek wel of je boos ter wereld kwam” zei ze toen ik haar interviewde. Gek genoeg raakte het me niet eens enorm. Omdat ik er wel in kon komen. Als klein meisje voelde ik me vaak niet begrepen. En van uit dat onbegrip keerde ik me in mezelf. Was nors en bozig. Mijn manier om te laten weten dat ik het niet eens was met de manier waarop anderen tegen de wereld aankeken. Mijn manier om aandacht te krijgen, gezien te worden. In deze aflevering van de interview ik een heel bijzondere krachtvrouw. De vrouw die mij waarschijnlijk het beste kent. Het was het spannendste interview tot nu toe en ook het mooiste. Ik interview mijn moeder. We hebben het gesprek waarvan ik vind, nee hoop, dat iedere dochter het met haar moeder kan hebben. Open, eerlijk en kwetsbaar. Ik stel haar vragen over haar jeugd, haar lidmaatschap van de rode vrouwen in de jaren 70 en over haar kijk op onze relatie, vroeger en nu. Dat is best wel confronterend en tegelijkertijd heel puur. Aan het eind doe ik iets waardoor we beiden in tranen uitbarsten en hoewel het van Corona niet mag, pakken we elkaar dan maar eens lekker stevig beet. En drinken een glas wijn. Of twee, of drie. Het is een avond om nooit te vergeten, evenals het interview. Wie weet binnenkort op NPO 1 ;).