Ήμασταν και οι δύο εκεί, στο ίδιο μέρος, την ίδια στιγμή, αλλά όταν αρχίσαμε να διηγούμαστε τη σκηνή… ήταν σαν να μιλούσαμε για δύο διαφορετικές ιστορίες. Εκείνος θυμόταν την αμηχανία, εγώ θυμόμουν το γέλιο. Εκείνος είδε παγωμάρα, εγώ είδα ζεστασιά.
Και τότε το κατάλαβα. Ο καθένας μας κρατούσε έναν καθρέφτη. Έναν καθρέφτη που έδειχνε όχι την πραγματικότητα, αλλά το πώς εμείς επιλέξαμε – ή μάλλον, το πώς μπορέσαμε – να τη δούμε.