To już przedostatnie czytanie książki poświęconej Teatrowi KTO. Zaprasza Paweł Szczepanik.

Spektakle Jerzego Zonia zawojowały świat i nie ma w tym krzty przesady. Wszyscy przecież wiemy, że Teatr KTO to teatr żyjący na walizkach, przemierzający kontynenty, aby zaprezentować międzynarodowej publiczności pracę krakowskiego zespołu. W dzisiejszym docinku wysłuchacie Państwo fragmentów tekstów krytycznych poświęconych najnowszym realizacjom Jerzego Zonia. Począwszy od "Quixotage" z 2007 roku przez, specyficzny w przypadku twórczości Jerzego Zonia, spektakl "Ostatnia godzina" z 2008 roku, w którym wykorzystano teksty Lwa Tołstoja, ale przede wszystkim - śpiewano!; przez spektakl, który często jest wymieniany, jako "ulubiony" przez widzów Teatru - niezwykłe widowisko na podstawie prozy noblisty Jose Saramago - "Ślepcy" z 2010 roku; przez "Chór sierot" - kolejny spektakl bez słów, w którym poruszająca historia opowiadana przez aktorów jedynie ruchem, ciałem, choreografią Eryka Makohona wydarza się przy dźwiękach III Symfonii Henryka Góreckiego (2014); aż po "Peregrinusa" (2015) - spektakl nie tracący na aktualności od dnia premiery, który opowiada o dniu z życia everymenów - błyskotliwy, smutny, a równocześnie niezwykle zabawny.

Słowo od Jana Polewki:

"Jest to teatr krakowski i światowy, co powinno być oczywiste, ponieważ Kraków jest miastem światowym. (...) Poprzeczka, jaką artyści Teatru KTO pokonują, skacząc na szczudłach pośród ognia, dymu i huku wystrzałów, została umieszczona tak wysoko, że wprost nieprawdopodobnym wydaje się, iż wszyscy dożyli w zdrowiu obecnego jubileuszu."