De huidige richtlijnen adviseren regelmatige ACR-metingen bij mensen met een verhoogd cardiovasculair risico (CVR), chronische nierschade (CNS) of diabetes—soms wel vier keer per jaar. Dit leidt dagelijks tot een stroom aan urineonderzoeken, waarvan de uitslagen vervolgens door POH’s en huisartsen worden geïnterpreteerd. Voor patiënten kan dit belastend zijn: bij een verhoogde ACR volgt vaak een controle op urineweginfecties en een herhaalde meting na enkele weken.

Maar hoe zinvol zijn deze metingen bij oudere en kwetsbare patiënten? Meten is weten, maar meten is ook zweten—wat doe je bijvoorbeeld met een ACR van 34 bij een man van 90? Nefroloog Sabine Meijvis en internist vasculaire geneeskunde Jan Westerink leggen uit waarom ACR-bepalingen in deze groep vaak weinig toegevoegde waarde hebben.

Verder in deze aflevering

- ‘De bladen’: We bespreken de relatie tussen parodontitis en HbA1c: beïnvloeden ze elkaar?

- Casus uit het forum: Martin Willink gaat in op de vraag of insulinemetingen zinvol zijn bij diabetespatiënten in de eerste lijn.

Deze aflevering wordt gepresenteerd door Petra Dogger (diabetesverpleegkundige/POH) en Bas Houweling (kaderhuisarts diabetes).

Onze website: www.langerhans.com.

(Tip: maak een eigen ‘Mijn Langerhans-account aan!)