To odcinek - kto wie - być może pierwszy, pilotażowy nowego cyklu podcastów. W każdym razie, to odcinek, który powstał pod wpływem impulsu. W środku nocy. Nagrywałem bez słuchawek - by było jak w domu, nie jak w radiu. Postanowiłem przeczytać Wam kilka wierszy. Chciałem, by blisko i tak... mimochodem. Był ze mną w swoim słowie Adam Zagajewski. Być może do usłyszenia znów w domowej przestrzeni.
Z profesorem Ryszardem Koziołkiem spotkałem się w jego rektorskim gabinecie przy ul. Bankowej w Katowicach. Nie przeszkodziło nam to jednak spacerować po łąkach, nasłuchiwać odgłosów leśnych stworów, moczyć nóg w wiejskim potoku a nawet latać! Rozmawialiśmy o fikcji, która niejednokrotnie bliższa jest prawdy, niż sama rzeczywistość, o bogactwie tkwiącym w skromności zapisanej kartki papieru, której to Profesor poświęcił lwią część swojego życia. Podróżowaliśmy w czasie, sięgaliśmy do korzeni w doborowym towarzystwie Hrabala, Schulza, Bułhakowa, Montaigne’a i wielu innych. Zapraszam Państwa na rozmowę-opowieść znaczoną szlachetnym stemplem metafory i równie szlachetnym - a śmiem rzec: szlachetniejszym nawet (!) - stemplem humoru. W istocie bowiem wznosiliśmy się: już to poprzez bliskość pięknych słów, już to poprzez śmiech.
Tym razem naszym kompanem i przewodnikiem jest pragmatyk… spełniający marzenia. Aktor teatralny, filmowy, telewizyjny, reżyser i scenarzysta - Artur Barciś.
Niniejsza rozmowa jest opowieścią o pokorze, zachwycie, oczarowaniu i czułości ale także wierze w naukę i trosce o Świat. Pytałem Pana Artura o współczesną rolę i sens teatru. O wrażliwość i cenę, którą się za nią płaci. W końcu o słowa, które prowadzą mojego gościa przez całą zawodową i życiową drogę. Drogę naznaczoną dążeniem do perfekcji i surowością względem siebie.
Za tę osobistą rozmowę raz jeszcze Panu Arturowi dziękuję. Państwa zaś zapraszam na godzinę, która niesie światło :))
"Nie chciałbym zatracić ciekawości, czyli chyba nie chciałbym wiedzieć wszystkiego". To rozmowa o... niewyobrażalnym. Liryczna opowieść o strukturze rzeczywistości, kosmosu, wszechświata. O człowieku, który zrodził się z gwiazd. To rozmowa - pomiędzy. Pomiędzy tym, co okiełznane i uporządkowane przez naukę a potężną przestrzenią, w której jedynym narzędziem poznania jest wyobraźnia oraz odwieczna dyspozycja człowieka do zadawania pytań, które pozostają bez odpowiedzi. Godzina, która pokazała, że Protagoras mylił się, twierdząc, jakoby „człowiek był miarą wszechrzeczy”. Z szelmowskim uśmiechem odzywało się bowiem NIE-LUDZKIE, w którym wypracowane przez nas schematy logiczne, a także nasza intuicja - pozostają bezsilne. Moim gościem był człowiek, który od lat o tych sprawach opowiada, realizując tym samym jedną z największych pasji swojego życia. To więc to także opowieść o spełnieniu, ale i o ciekawości, która - jak twierdzi dr Tomasz Rożek - jest jedną z najważniejszych cnót konstytuujących nasze człowieczeństwo. Zasiedlaliśmy z Tomkiem planety, zaprosiliśmy do rozmowy Mistrza Lema oraz wspólnie spoglądaliśmy w gwiazdy (pierwszy raz tak dosłownie!).
Pani Doroto, o czym to opowieść, to Pani życie? - zapytałem. - O Dorotce. - odpowiedziała z błyskiem w oku.
Pani Dorota przyjęła mnie w swoim rektorskim gabinecie w gmachu AST w Krakowie. Rozmawialiśmy o teatrze, jego mistycyzmie i mocy. O pięknie, które przeżywane wspólnie ukazuje pełnię swej doskonałości. O poezji, która prowadzi mojego Gościa od lat. Przed Państwem opowieść człowieka, który ponad 60 razy „uczył się chodzić”, za każdym razem w innej skórze: o bagażu ludzkich losów, o spotkaniu, o Norwidzie i Tischnerze
Dorota Segda (ur. 1966) - W 1988 roku ukończyła Państwową Wyższą Szkołę Teatralną im. Ludwika Solskiego w Krakowie. Od roku 1987 pozostaje związana ze Starym Teatrem im. Heleny Modrzejewskiej w Krakowie, w latach 1997-2000 była też aktorką Teatru Narodowego w Warszawie. W dotychczasowym dorobku ma ponad pięćdziesiąt ról na scenie teatralnej i czterdzieści w Teatrze Telewizji. Na deskach scenicznych zagrała m.in. Salomeę w Śnie srebrnym Salomei Juliusza Słowackiego (1993) i Małgorzatę w Fauście Johanna Wolfganga Goethego (1997) w reżyserii Jerzego Jarockiego (za obie te role otrzymała przyznane przez miesięcznik Teatr Nagrody im. Aleksandra Zelwerowicza) oraz Księżnę Joannę w Nocy listopadowej (1997), Joasa w Sędziach (1999) i Rachelę w Weselu (2000) - dramatach Wyspiańskiego w reżyserii Jerzego Grzegorzewskiego. W Teatrze Telewizji zagrała m.in. tytułowe role w Marii Stuart Friedricha Schillera w reżyserii Roberta Glińskiego (1995) i w Królowej Krystynie Augusta Strindberga w reżyserii Piotra Mikuckiego (1996). W dorobku ma też wiele ról filmowych, m.in. tytułową Faustynę w filmie Jerzego Łukaszewicza (1994, Główna Nagroda Aktorska III Międzynarodowego Festiwalu Filmowego w Rydze) i Ewę w filmie Tato Macieja Ślesickiego (1995, Nagroda Zota Kaczka tygodnika Film). Laureatka – poza wymienionymi – m.in. Nagrody Festiwalu Sztuki Aktorskiej w Kaliszu (1989), Nagrody im. Stanisława Wyspiańskiego (1989), dwukrotnie Nagrody Festiwalu Klasyki Polskiej w Opolu (1994, 2001) oraz Nagrody im. Zbigniewa Cybulskiego (1995). W roku 2011 została laureatką Nagrody Miasta Krakowa, w roku 2015 odznaczona Srebrnym Medalem Zasłużony Kulturze Gloria Artis
Nie sposób rzec, że prof. Tadeusz Sławek będzie w „Spotkaniach...” kolejnym gościem. Bowiem tym razem to my (!) zostaliśmy ugoszczeni. Profesor przyjął nas w swoim domu, zaparzył herbatę i wskazał za okno, skąd uśmiechała się do nas Mała Czantoria, przypominając, że oto sam Beskid Śląski uprzejmie nas wita.
Rozmawialiśmy więc o gościnności, w której pan profesor niejednokrotnie w przeszłości „nurkował”. Przyglądaliśmy się pewnej 100-letniej szafie, a nawet, zaprosiliśmy do stołu pewnego uroczego czworonoga, którego imię niech pozostanie do niedzieli tajemnicą. O tajemnicy zresztą też rozmawialiśmy!
Dopuściliśmy do głosu wrażliwość. Mówiliśmy o cnotach, takich jak: czułość, wdzięczność i wysłuchanie.
Opowieść to o bezustannej kreacji, mądrym słowie i literaturze, która pozostaje jednym z najdoskonalszych sposobów nazywania i rozumienia rzeczywistości. To opowieść człowieka, który tej ostatniej oddał niemal całe swoje życie, stając się jednym z najwybitniejszych kreatorów współczesnej polskiej myśli humanistycznej.
Tadeusz Sławek - poeta, tłumacz, eseista, literaturoznawca, profesor nauk humanistycznych, w przeszłości rektor Uniwersytetu Śląskiego. W latach 1979-1980 przebywał na Stypendium Fullbrighta w San Diego (USA). W 1984 pełnił funkcję visiting professor w Norwich (Wielka Brytania). W latach 1989-1990 wykładał w San Diego (USA). W latach 90-tych prowadził także wykłady (visiting professor) na uczelniach wyższych w Neapolu i Stanford.
Od ponad dwudziestu pięciu lat współpracuje z kontrabasistą i kompozytorem muzyki Bogdanem Mizerskim.
To rozmowa o wspólnocie, spotkaniu i pasji. O człowieku, który – jak twierdzi mój gość – nie przestaje fascynować i choć niejednokrotnie się gubi, utkany jest z dobra. Dotykaliśmy wartości takich jak piękno i sprawiedliwość. Podróżowaliśmy; Pan Profesor zabrał nas do lasów Pensylwanii, przez które niegdyś przejeżdżając, odbył jedną z najważniejszych rozmów w życiu. Spacerowaliśmy po krakowskiej Nowej Hucie, a nawet znaleźliśmy się na jednej scenie z Maanamem! Rozmawialiśmy o spojrzeniu w oczy, a także wysłuchaniu, bez którego nie sposób wygłosić wykładu. Profesor Włodzimierz Wróbel na co dzień zasiada w Izbie Karnej Sądu Najwyższego, a także kieruje katedrą prawa karnego na Uniwersytecie Jagiellońskim, tym razem jednak nie mówiliśmy o prawie... a przynajmniej nie bezpośrednio. Rozmawialiśmy o tym wszystkim, co człowieka – także prawnika – buduje, pozwala wzrastać i bez ustanku zadawać sobie pytanie: „po co to wszystko jest?”.
Włodzimierz Wróbel (ur. 1963) - polski prawnik, profesor nauk społecznych, nauczyciel akademicki Uniwersytetu Jagiellońskiego, kierownik Katedry Prawa Karnego UJ, od 2011 sędzia Izby Karnej Sądu Najwyższego RP. Członek komisji nauk prawnych Polskiej Akademii Umiejętności. Przebywał na stypendiach naukowych na Uniwersytecie Wiedeńskim (Austria) oraz w Instytucie Maxa Plancka Zagranicznego i Międzynarodowego Prawa Karnego we Fryburgu Bryzgowijskim (Niemcy – stypendium Fundacji Humboldta). Współautor Komentarza do Kodeksu Karnego (część ogólna i szczególna – red. A. Zoll); autor (współautor) ponad 100 prac naukowych i popularnonaukowych z zakresu prawa karnego, prawa konstytucyjnego i teorii prawa. W latach 1989-1994 był sekretarzem Zespołu Prawa Karnego Materialnego Komisji Kodyfikacyjnej przy Ministrze Sprawiedliwości, w latach 1991-2003 pracował w Trybunale Konstytucyjnym jako asystent sędziego, a następnie dyrektor Zespołu Obsługi Skargi Konstytucyjnej Trybunału Konstytucyjnego. Był członkiem i wiceprzewodniczącym Komisji Kodyfikacyjnej Prawa Karnego przy Ministrze Sprawiedliwości, oraz Zespołu do spraw Konwencji o ochronie praw człowieka i godności istoty ludzkiej w odniesieniu do zastosowań biologii i medycyny przy Premierze RP. Ekspert komisji sejmowych i senackich, członek komisji egzaminacyjnych na aplikację adwokacką i radcowską, wykładowca na szkoleniach z zakresu prawa karnego materialnego dla sędziów i prokuratorów. W latach 2009 - 2010 r.- Zastępca Przewodniczącego Rady Programowej Krajowej Szkoły Sądownictwa i Prokuratury.
To opowieść bardzo osobista. W doborowym towarzystwie - pani Urszuli Dudziak, Wojciecha Karolaka i Alfredo Rodrigueza. Oto m.in. ci Państwo przybyli ze swoimi opowieściami. Wszystko odbyło się w letnim kinie plenerowym Spotkań Pięknych Dusz - właśnie tak! Tym razem spektakl wystawiany na deskach naszego teatru wyobraźni dotyka przestrzeni audycji, którą przez ponad dwa lata prowadziłem w studenckim radio UJOT FM. Otworzyłem archiwa. Opowiadam o magii radia, zaś nade wszystko o swoich potknięciach i fajtłapowatości. O szkole życia. O chwilach ważnych. O tym wszystkim, co działo się zanim pojawił się podcast.
Z Panią Anną spotkaliśmy się w Sali Modrzejewskiej Starego Teatru w Krakowie. Rozmawialiśmy długo. O miłości, bliskości i prawdzie. O słowach, które z dnia na dzień tracą swoją moc. O wielkim oceanie ludzkich potrzeb, który nasza bohaterka od lat przemierza swoją łódką - od czasu do czasu przypominającą mały, biały samochodzik.
Jednak była to także rozmowa o braku, dewaluacji i chaosie. A mimo to, wciąż powracała między wierszami nadzieja. Tak samo jak to, że można i warto - MIMO WSZYSTKO. Stąd, to opowieść o tym JAK, a także SKĄD - czerpać siłę, by nieustannie sobie to uświadamiać i za sprawą tej świadomości pozwolić życiu rozkwitać.
Anna Dymna (ur. 1951r.) - aktorka, pedagog PWST , założycielka fundacji „Mimo Wszystko”, inicjatorka wielu innych przedsięwzięć społecznych, jedna z najbardziej rozpoznawalnych twarzy polskiego teatru - od 35 lat należy do zespołu Narodowego Starego Teatru. Pracowała z najwybitniejszymi polskimi reżyserami, m.in.: Andrzejem Wajdą, Konradem Swinarskim, Jerzym Jarockim, Jerzym Grzegorzewskim, Jerzym Hoffmanem, Kazimierzem Kutzem, Teresą Kotlarczyk, Barbarą Sass i Janem Klatą. Od 1990 jest pedagogiem w Akademii Sztuk Teatralnych im. Stanisława Wyspiańskiego w Krakowie, a także – od 2002 r. – inicjatorką i gospodynią Krakowskich Salonów Poezji, coniedzielnych spotkań we foyer Teatru im. Juliusza Słowackiego w Krakowie, gdzie, w kameralnej atmosferze, dzięki wybitnym twórcom oraz aktorom, kultywuje się wartość i piękno żywego słowa. Starania Anny Dymnej sprawiły, że Salony Poezji działają obecnie w kilkudziesięciu polskich miastach, a także za granicą. Za łączenie pracy na scenie, w filmie, szkole teatralnej z niezwykle skuteczną działalnością na rzecz osób chorych i niepełnosprawnych Akademia Pedagogiki Specjalnej im. Marii Grzegorzewskiej w Warszawie nadała Annie Dymnej najwyższą godność akademicką – tytuł doktora honoris causa. Od 2003 r., na antenie TVP2, aktorka prowadzi cykliczny program telewizyjny „Anna Dymna – Spotkajmy się”. Porusza w nim tematy miłości, akceptacji, samotności, szczęścia, wiary i nadziei. Gośćmi audycji – dwukrotnie nominowanej do Nagrody im. Andrzeja Wojciechowskiego, przyznawanej za materiały dziennikarskie, które wpływają na życie Polaków – są osoby niepełnosprawne oraz ciężko chore. Funkcję prezesa fundacji „Mimo Wszystko” aktorka pełni społecznie. Od wielu lat uczestniczy w projektach organizacji pozarządowych, m.in.: w kwestach Obywatelskiego Komitetu Ratowania Krakowa, akcjach Wielkiej Orkiestry Świątecznej Pomocy, Stowarzyszenia „Wielkie Serce”, fundacji: „Mam Marzenie”, „Nuta Nadziei”, „Akogo?” i wielu innych. Od 2006 r. jest ambasadorem Stowarzyszenia Debra Polska „Kruchy Dotyk”, skupiającego osoby cierpiące na rzadką chorobę genetyczną Epidermolysis Bullosa. W 1999 r. rozpoczęła współpracę z Fundacją im. Brata Alberta i jej prezesem ks. mgr. Tadeuszem Isakowiczem-Zaleskim, pomagając m.in. przy realizacjach inscenizacji Teatru „Radwanek”, którego aktorami są osoby niepełnosprawne intelektualnie, mieszkańcy schroniska w podkrakowskich w Radwanowicach. Poświęcając swój prywatny czas, reżyseruje i pisze scenariusze do przedstawień „Radwanka”. W 2001 roku była także pomysłodawczynią Ogólnopolskiego Festiwalu Twórczości Teatralno-Muzycznej Osób Niepełnosprawnych „Albertiana”, którego coroczny finał ma miejsce na Dużej Scenie Teatru im. J. Słowackiego w Krakowie. Odznaczenia państwowe: Srebrny Krzyż Zasługi – 1989, Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski – 2004 r., Złoty Medal „Zasłużony Kulturze Gloria Artis” – 2005 r., Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski – 2014 r., Medal Stulecia Odzyskanej Niepodległości – 2018 r.
Pomyślałem sobie, że dobrze się spotkać, świątecznie. Naprawdę świątecznie. Mimo to, nie jest to opowieść o małym Jezusku, sianku i stajence. Będziemy ludźmi w drodze, ludźmi w poszukiwaniach. Będziemy podróżować - przemierzymy niemal cały świat! Naprawdę! Będziemy wspominać. Będą z nami goście, którzy nie tylko będą, ale także zabiorą głos! Zebrałem w jednym miejscu kilkanaście historii, które się splotły i - szczerze w to wierzę - stworzyły coś pięknego!
To było jedno z tych spotkań, na które czeka się z ekscytacją 6-latka i trwogą maturzysty. Spotkanie z Mistrzem, który od wielu lat pyta - tych większych i tych mniejszych - tworząc piękną przestrzeń czułego dialogu. Mistrzem, który tym razem pozwolił na to, by odpytać Jego.
A pytania te przyniosły rozmowę przepełnioną ciepłem, szczerością i serdecznością, pozbawioną jednak landrynkowatej słodyczy. Z Panią Kasią zastanawialiśmy się nad tym, cóż to znaczy - „dojrzeć do dzieciństwa”. Wędrowaliśmy po lasach i polanach, a nawet przytulaliśmy się do drzew! Poszukiwaliśmy korzeni i „dostukiwaliśmy się” (zapytacie dokąd? - To tajemnica!).
Będzie to rozmowa o oddaniu, życzliwości, uważności i prawdzie. Pytałem o wiele, z przyjemnością zapytałbym o więcej.
Nagrania dokonaliśmy w przepięknym miejscu na warszawskiej starówce - w Herbaciarnia Same Fusy, gdzie ugoszczono nas po królewsku (Pani Asiu! ❤️).
Katarzyna Stoparczyk - dziennikarka, autorka książek dla dzieci, reżyserka spektakli teatralnych. W radiowej Trójce stworzyła audycję „Dzieci wiedzą lepiej”, współtworzyła także format telewizyjny pt. „Duże Dzieci”. Obecnie prowadzi programy „Zagadkowa niedziela”, „Myślidziecka 3/5/7”, „Dzieci wiedzą lepiej”. Ambasadorka Fundacji ABC XXI Cała Polska Czyta Dzieciom, jak również Fundacji Wrocławskie Hospicjum dla dzieci. Jurorka Konkursów na najlepsze słuchowisko dla dzieci i młodzieży Festiwalu Dwa Teatry i Konkursu „Świat Przyjazny Dziecku” Komitetu Ochrony Praw Dziecka. Uhonorowana Nagrodą Safony za odwagę pomagania dzieciom i propagowania mądrości dzieci, statuetkami Fundacji Cała Polska Czyta Dzieciom, Odznaką Honorową Rzecznika Praw Dziecka za Zasługi dla Ochrony Praw Dziecka, tytułem Kuźnia Mistrzów Mowy Polskiej za audycję „Zagadkowa niedziela”, jak również tytułem Mistrz Mowy Polskiej Vox Populi.
Tym razem przybywam z opowieścią o... ciszy. To odcinek o poszukiwaniach sensów i znaczeń. Będziemy podróżować w przestrzeni i czasie, a podróże te zaprowadzą nas m.in. do pewnej ciemnej izdebki (prawdopodobnie w XVII-wiecznej Francji), na jeden z najgłośniejszych koncertów XX wieku oraz na szerokie wody, których bezmiar będziemy pokonywać filigranową łódką. Zapraszam do Teatru Wyobraźni.
"Zapraszam Was do tego, byście zapalili sobie świece i żebyśmy poczuli się tak, jakbyśmy właśnie siedzieli przy ognisku, żebyśmy poczuli się tak, jakby tan noc, która trwa, nigdy miała się nie kończyć".
To wydanie "Spotkań..." w nowej formie - formie już to podcastu, już to słuchowiska. Forma ta jest efektem nieprzewidywalnych, covidowych czasów. Mimo, iż pojawiła się niespodziewanie, myślę, że niejeden raz jeszcze do nas powróci.
Zapraszam na opowieść!
„Nic, co smutne w życiu - nie było mu odmówione” - tak Józefa Szelińska napisała o swoim niedoszłym mężu Brunonie Schulzu.
Ten odcinek jest inny, niż pozostałe. Wraz z moim gościem staraliśmy się dotknąć wspaniałego uniwersum, które pozostawił po sobie ów niewysoki, wielkogłowy drohobyczanin. To on był głównym bohaterem tej rozmowy. Stworzone przez niego przestrzenie są materią ruchliwą i nieokiełznaną. Jej nieustanne przepoczwarzenia sprawiają, że nie sposób doświadczyć ich inaczej, jak – błądząc.
„Główna rzecz, ażeby nie zapomnieć – jak Aleksander Wielki – że żaden Meksyk nie jest ostateczny, że jest on punktem przejścia, który świat przekracza, że za każdym Meksykiem otwiera się nowy Meksyk, jeszcze jaskrawszy – nadkolory i nadaromaty...”
Józef Olejniczak (ur. 1957) - profesor zwyczajny w Instytucie Nauk o Literaturze Polskiej im. Ireneusza Opackiego na Wydziale Humanistycznym Uniwersytetu Śląskiego, autor kilkunastu autorskich monografii naukowych, redaktor naukowy kilkunastu monografii zbiorowych, autor opracowania edycji korespondencji Józefa Wittlina z redaktorami londyńskich "Wiadomości", uczestnik prawie stu ogólnopolskich i międzynarodowych konferencji naukowych, m.in. w Nowym Jorku, Neapolu, Frankfurcie nad Menem, Lille, Wilnie, Kownie, Drohobyczu i Opawie. Zajmuje się teorią literatury i polską literaturą modernistyczną. Jest członkiem kapituły nagrody za debiut prozatorski im. Witolda Gombrowicza.
"Nie bać się delikatności" - czyli dr Jacek Kurek w Spotkaniach Pięknych Dusz! Osią i punktem wyjściowym tej rozmowy jest malarstwo, o którym Pan Doktor opowiada z właściwą sobie gracją. Nie dziwi zatem, że niniejsze nagranie zilustrowaliśmy aż jedenastoma obrazami. To za ich sprawą przenieśliśmy się bowiem w obszar rozważań nad odwieczną triadą wartości istotowych: dobrem, pięknem i prawdą. Towarzyszką naszą była delikatność, towarzyszem - zachwyt.
Jacek Kurek (ur. 1966r.) - Historyk, kulturoznawca, wykładowca, animator kultury, eseista i poeta. Od 2016 r. redaktor wydawnictw naukowych w Muzeum w Chorzowie, wcześniej asystent (1990‒1999), adiunkt (1999‒2012) i starszy wykładowca (2012‒2016) w Zakładzie Historii Nowożytnej, (od 2001 r.) w Zakładzie Historii Nowożytnej XIX wieku Uniwersytetu Śląskiego w Katowicach oraz na filologii polskiej, filologii angielskiej, a także kulturoznawstwie tegoż Uniwersytetu, jak również na Politechnice Śląskiej w Gliwicach (2017‒2018). Zwolennik interdyscyplinarnego podejścia do nauki. Swoje zajęcia prowadzi autorską metodą nauczania przez zachwyt, łącząc naukę i sztukę. Metodę opisał między innymi w książce, której jest pomysłodawcą, współautorem i współredaktorem: Dzieje zachwytu, czyli rzecz o szkole (Chorzów 2000). Realizuje cykle cieszących się niezwykłą popularnością wykładów: w Muzeum w Chorzowie: „Skąd przychodzimy? Kim jesteśmy? Dokąd zmierzamy? Myśli o Europie łacińskiej w czasach nowożytnych i najnowszych”. Autor audycji muzycznej „Noc nie bez końca” emitowanej na falach Radia eM. Laureat wielu nagród i wyróżnień, wśród nich Nagrody Prezydenta Miasta Chorzów w dziedzinie Kultury (2001), Złotej Odznaki Honorowej Polskiego Związku Chórów i Orkiestr Oddział w Katowicach (2006), Nagrody Rektora UŚ za osiągnięcia dydaktyczne (2007) oraz wyróżnienia podczas Konkursu o Nagrodę i Medal Zygmunta Glogera (2016). Dwukrotnie (2001, 2004) nominowany do tytułu Chorzowianina Roku oraz tytułu Człowiek Roku Miasta Rybnik (2015). W 2019 r. otrzymał odznakę Zasłużony dla Kultury Polskiej.
"Cały czas brakuje wiedzy, oczytania, pobierania nauk, umiejętności wnioskowania i indywidualnego osądu, myślenia. To straszne, że ludzie tak łatwo ulegają jakimś fałszywym prorokom, ludziom, którzy wymyślą hasło np. "wstańmy z kolan", raczej na kolana i módlmy się".
Oto opowieść o brzemieniu przeszłości, które człowiek dzierży na swoich barkach. O akceptacji, lekkości i zrozumieniu możliwym tylko wówczas, gdy zadbanym i rozwijanym pozostaje dany nam kapitał intelektualny. O historii, będącej jedną z najprzenikliwszych przewodniczek po otaczającej nas rzeczywistości.
Krzesimir Dębski (ur. 1953r.) - Kompozytor, skrzypek jazzowy, pianista, dyrygent, autor piosenek, aranżer. Studiował kompozycję i dyrygenturę w Akademii Muzycznej w Poznaniu. Jako skrzypek w latach 80. koncertował w Europie i Ameryce Północnej ze słynnym zespołem & IdquoString Connection & rdquo. Jest laureatem I nagrody Międzynarodowego Konkursu Jazzowego w Belgii, uhonorowany nagrodami dla najlepszego skrzypka i aranżera magazynu Jazz Forum, w 1985 r. Wymieniony w magazynie Down Beat jako jeden z dziesięciu najlepszych skrzypków jazzowych. Skomponował muzykę do ponad siedemdziesięciu filmów fabularnych i licznych seriali telewizyjnych, w tym wielu arcydzieł literatury polskiej: "Ogniem i Mieczem", "W pustyni i puszczy" oraz "Starej Baśni". Jego najnowszy projekt filmowy w Stanach Zjednoczonych obejmował pisanie nowych ścieżek dźwiękowych do wczesnych krótkometrażowych i średniometrażowych filmów o Charliem Chaplinie. Jego stale powiększający się katalog kompozycji orkiestrowych obejmuje dwie symfonie, operę, muzykę baletową i jedenaście koncertów na różne instrumenty solowe i orkiestrę.
„Musisz być stuprocentowo szczery w tym, co robisz na scenie; niczego nie oczekiwać; musisz zapomnieć o swoim ego. Bardzo często jest tak, że włącza się coś, co cię niesie (...) czujesz potęgę, czujesz, że niesie cię jakaś opowieść. To jest niezwykłe uczucie. I oczywiście, że natychmiast cię korci, żeby zrobić to jeszcze lepiej. A wtedy właśnie jest koniec”.
Niniejsza rozmowa to opowieść o przeżyciu muzycznym, więziach i relacjach, bez których żaden koncert nie mógłby dojść do skutku. O kotłujących się emocjach i troskliwym spojrzeniu na Świat. Zrealizowana tuż po solowym koncercie Artysty, nagrywana w późnych godzinach nocnych, parę metrów pod ziemią.
Bernard Maseli (ur. 1965) karierę rozpoczął w 1985 roku wraz z zespołem „WALK AWAY” na festiwalu „Jazz nad Odrą” we Wrocławiu, gdzie zdobył główną nagrodę solistyczną, a zespół pierwsze miejsce w swojej kategorii. Wraz z zespołem „WALK AWAY” nagrał dziesięć płyt długogrających i brał udział we wszystkich największych festiwalach jazzowych w kraju i za granicą. W latach 1985-87 współpracował z zespołem „YOUNG POWER”, z którym nagrał dwie płyty. W 1992 roku wraz z pianistą Zbigniewem Jakubkiem zakłada duet pod nazwą „BACK IN” (dwie płyty). Od 1995 roku rozpoczyna trwająca do dziś współpracę ze znakomitym basistą Krzysztofem Ścierańskim (początkowo jako trio „MUSIC PAINTERS” wraz z perkusjonalistą Jose Torresem, ostatnio jako duet „Big 2″). Od kilku lat zajmuje się również produkcją muzyczną. Od 26 lat zajmuje pierwsze miejsce w kategorii wibrafon, w ankiecie „Jazz Top” miesięcznika „Jazz Forum” oraz wysokie miejsca jako kompozytor i aranżer. Od 28 lat jest wykładowcą na Wydziale Jazzu i Muzyki Rozrywkowej, Katowickiej Akademii Muzycznej, gdzie m.in. prowadzi utworzoną przez siebie pierwszą w kraju klasę wibrafonu jazzowego. W roku 2017 uzyskał tytuł profesora sztuk muzycznych. W 1999 roku wraz z saksofonistą Jerzym Główczewskim i wokalistą Kubą Badachem, utworzył pierwszy swój projekt autorski pod nazwą „The Globetrotters”.Od 2006 roku wraz z Krzysztofem Ścierańskim, Markiem Raduli oraz Paulem Vertico jest członkiem formacji „COLORS”. W 2004 roku nawiązuje współpracę z wyśmienitym kompozytorem Zbigniewem Preisnerem, który w 2007 roku zaprasza go do nagrania płyty ”Silence, Night And Dreams”. W 2009 roku rozpoczyna również swój nowatorski solowy projekt pod nazwa „DIARY”, w którym w maksymalnym stopniu eksploruje możliwości współczesnej elektroniki. W 2011 roku jako jeden z nielicznych polskich muzyków jazzowych otrzymuje zaproszenie do współpracy z amerykańskim kwartetem pod wodzą gitarzysty Deana Browna. Od 2013 roku prowadzi kolejną swoją formację autorską MaBaSo wraz z basistą Michałem Barańskim i perkusistą Danielem Soltisem. Bernard Maseli współpracował między innymi z takimi muzykami jak: Urszula Dudziak, Michał Urbaniak, Mino Cinelu, Nippy Noya, Bill Bruford, Dean Brown, Mike Stern, Frank Gambale, David Fiuczyński, Eric Marienthal, Bob Malac ,Bill Evans, Matthew Garrison, Manou Gallo, Paco Sery, Dave Samuels, Victor Mendoza, Marvin „Smitty” Smith,Hadrien Feraud, LInley Marthe, Gary Husband, Ewa Bem, Lora Szafran, Anna Maria Jopek, Grzegorz Skawiński, Mieczysław Szcześniak i wielu innych. Jest autorem wielu kompozycji i aranżacji (również produkcje radiowe) i nagrał ponad siedemdziesiąt płyt.
"Tak sobie czasami myślę jak to jest możliwe, że ja tyle lat jestem na tej scenie i ciągle przychodzą ludzie..."
To rozmowa o sumieniu, dobru i mozolnej pracy. Jak mówi mama pana Staszka: "człowiek zawsze może się naprawić". Stąd nawiedziły nas także dwie siostry - wiara i nadzieja. Niniejsza godzina to czas rozsmakowania w obrazach, które przynosi ludzkie życie. To także podróże - do Gliwic i Kampinoskiego Parku Narodowego; na szerokie wody dzielące Anglię i Tajlandię. Powietrzne, lądowe i wodne.
Stanisław Soyka (ur. 1959) - polski pieśniarz, wokalista jazzowy, pianista i kompozytor. Śpiewać zaczął kiedy miał 7 lat udzielając się wraz z ojcem w chórze katedralnym w rodzinnych Gliwicach. W czasie studiów śpiewał z big-bandem Puls, z którym dokonał pierwszych nagrań dla archiwum Rozgłośni PR w Katowicach. Stanisław Soyka debiutował w listopadzie 1979 recitalem muzyki bluesowej i gospel w Filharmonii Narodowej w Warszawie. W 1981 roku ukazuje się płyta „Blublula”. Zawiera porywające wykonania takich standardów jak „I’m just a lucky so and so” D. Ellington’a czy Naima J. Coltrane’a. Całość z towarzyszeniem Tria W. Karolaka. W 1986 muzyk podpisał kontrakt z wytwórnią RCA, dla której nagrał album „Stanisław Soyka”. Natomiast już dwa lata później ukazała się płyta „Radioaktywny”. W 1988 roku artysta rozpoczął długą i owocną współpracę z Januszem Yaniną Iwańskim, gitarzystą jazz-rockowej grupy Tie Break. Album „Soyka. Sonety Shakespeare” (1995) – suma fascynacji literackiej i przyjaźni z wybitnym pisarzem, tłumaczem i humanistą Maciejem Słomczyńskim. Powstaje wybór 12 sonetów Williama Shakespeare w przekładach Macieja Słomczyńskiego i Stanisława Barańczaka. W 2003 roku Sojka komponuje i nagrywa muzykę do słów „Tryptyku Rzymskiego” Jana Pawła II. 4 listopada tegoż roku podczas uroczystego koncertu z okazji imienin Ojca Świętego w Watykanie wraz z zespołem wykonuje fragmenty utworu. Autor bije brawo. W 2010 w Sopocie podczas X Festiwalu Teatru Polskiego Radia i Teatru Telewizji Polskiej DWA TEATRY Stanisław Soyka otrzymał nagrodę za najlepszą oryginalną muzykę do słuchowiska “Jeszcze się spotkamy młodsi” według scenariusza i reżyserii Krzysztofa Czeczota. Słuchowisko w całości otrzymało nagrodę Grand Prix. Wciąż inny wciąż nowy a jednocześnie rozpoznawalny od pierwszych nut. Jest zwierzęciem muzycznym z charyzmą performera. Z zespołem czy solo wkrótce po wejściu na scenę obejmuje całkowite panowanie nad publicznością. W jednym z licznych wywiadów artysta powiedział „Nie gram dla fajerwerków, nie śpiewam by się popisać. Moją ambicją i pragnieniem jest, by mój śpiew, moje pieśni dodawały otuchy, podnosiły na duchu tych, którzy przychodzą mnie słuchać. Chcę by wychodzili z koncertu pogodni i umocnieni.
"Wdzięczność jest dla mnie swego rodzaju wzruszeniem za to, co nam się przydarzyło. To jest oczywiście pewne dziękczynienie, szacunek (...) Cały czas uczę się tej wdzięczności, wydaje mi się, że powinniśmy się uczyć wdzięczności z każdym dniem. To jest takie autentyczne odczuwanie, prawdziwa emocja. Oddanie siebie dla kogoś".
Tytułem wstępu pozostawiam jedynie powyższy cytat. Nie chcę bowiem natłokiem niepotrzebnych słów zmącić refleksyjnej ciszy, która - wówczas, w Piwnicy - była naszą wierną towarzyszką.
Mateusz Pałka (ur. 1993) - polski pianista, improwizator, kompozytor. W 2018 roku ukończył z wyróżnieniem Akademię Muzyczną w Krakowie w klasie fortepianu jazzowego dr Piotra Wyleżoła. Był wielokrotnie nagradzany stypendium Rektora dla najlepszych studentów. W 2019 roku otrzymał stypendium twórcze fundacji „Grazella” im. Anny Marii Siemieńskiej w dziedzinie sztuk muzycznych oraz stypendium twórcze fundacji „My Polish Heart”. Występuje w wielu krajach Europy: Francja, Włochy, Hiszpania, Rosja, Niemcy, Finlandia, Austria, Słowacja, Czechy, Węgry, Chorwacja. Występował na licznych festiwalach muzycznych w Polsce i za granicą. Współtworzy autorskie projekty takie jak Mateusz Pałka Trio, Mateusz Pałka/Szymon Mika Quartet, Mateusz Pałka/Szymon Mika Duo.