سارا کلانتری و‌رضا صیادیان سالهاست
در دفتر معماری شان به دنبال مطرح کردن پرسش ها و یافتن پاسخ های متفاوت برای آنها هستند .
ایرانِ ما پس از دوره قاجاریه ناگهان با مدرنیته ای روبرو شد که هنوز هم تقابل آن با سنت های دیرینه اش ادامه داردو سالهاست که مساله اصلی برای معماران حل این معادله بوده است.
نگاه ساراکلانتری و رضا صیادیان هم به دنبال راهیست که بی مرزیِ دوران انفجار اطلاعات و اینترنت و سوشال مدیا را که واژه ای به نام دهکده جهانی را به ادبیات اخیر جهان اضافه کرده با مرزبندی های فرهنگ ایرانی به شکلی موثر و کاربردی پیوند بزند .
ایشان مسئولیت اجتماعی خود را در پیشبرد معماری برای انسان در زیستی سالم و سازنده کنار دیگران تعریف کرده اند و در هر فضای جدیدی که خلق می کنند امید دارند خاطره ای نو در ذهنِ شهر و رویایی تازه برای زیستنِ افرادِ در آن بسازند .
آدم ها یا خودخواه هستند یا دیگرخواه ، بعضی برای آرامشِ روحشان در تلاش برای اندوختنِ بیشترند و‌بعضی رضایتِ خود را در ساختن شادی برای دیگری می جویند .
یک هنرمند معمار می آموزد که برای دیگران دنیایی بهتر خلق کند ، با خواسته هایشان ، گذشته شان وخاطراتشان زندگی می کند تا با ایشان یکی شود و برای رسیدن به آرزویشان‌پلی بسازد .
اگر حکمرانان جهان صاحب چنین نگاهی بودند ، بی شک‌برای هر جانداری سهمی از آب سهمی از نور و سهمی از زندگی و‌سهمی از آسمان در نظر میگرفتند .
سهمی که برای‌به دست آوردنش کرامت هیچ انسانی مخدوش نشود .