Joris die met zijn korte leven vele mensen de kunst van het verwonderen heeft bijgebracht. Suzanne vertelt over haar blijdschap van zwanger zijn en de toekomstbeelden daarbij. De teleurstelling over het verlies van een ’normale’ toekomst en het leren genieten van haar prachtige, lieve zoon Joris die haar zoveel inzichten en rijkdom gaf. Ze vertelt over het gemis van zijn onvoorwaardelijke en eeuwige knuffels. Ook vertelt ze over het gemis van de dagelijkste routine die wegviel na zijn overlijden. De zorg voor hem, de bus die niet meer de straat in rijdt, de chauffeur van deze bus die je opeens niet meer ziet en waarmee je in al die jaren een vertrouwensband opbouwt. Het gemis van de dagopvang en de vakanties met gelijkgestemden om zo maar enkele voorbeelden te noemen. Met het overlijden van Joris verloren ze hun zoon en nog zoveel meer. Ze verloren hun hele manier van leven. Het besef over dat gemis kwam later… hoe geeft Suzanne daar vorm aan. Waar liep en loopt ze tegen aan. Een prachtig en ‘dood’gewoon gesprek over de impact van het verlies en het gemis dat zoveel male groter is dan alleen het verlies van hun zoon.